Op het Avondlog van Wim Brands las ik een nogal vilein artikeltje over kunstenaar Cees Krijnen en herinnerde me weer de foto's die ik begin dit jaar van Krijnens werk maakte, toen hij tegelijk met Ron Mueck in De Hallen in Haarlem exposeerde. Behalve Krijnens opgezette moeder - die qua uitvoering wel erg schril afstak tegen de levensechte beelden van Mueck - was er ook een vitrine met een servies van zijn hand te zien, waarop tussen het tradioneel Delfts Blauw op ieder afzonderlijk kopje, bordje en suikerpotje het woord kanker stond geglazuurd. Krijnens zesendertigdelige servies was waarschijnlijk schokkend bedoeld maar is en blijft ideetjeskunst - wat mij betreft heeft Wim Brands gelijk als hij zegt "wat Krijnen doet heeft niks van doen met het einde van de kunst, waarover Arthur Danto zo intelligent heeft geschreven. Het is nooit kunst geweest."
> Avondlog over kunstenaar en Prix-de-Rome-winnaar Cees Krijnen en, het eigenlijke onderwerp, After the End of Art, een boek van filosoof Arthur C. Danto.
|