En dan blijkt het Nachtpodium zomaar een archief te zijn vol met interessant materiaal van en over kunstenaars. Zoals een kort filmpje van Jeroen Eisinga, een mooie documentaire over de mij onbekende naaktfotografe Aysel Bodur én een video waarin Charlotte Dumas vertelt over haar Romeinse politiepaarden, met het nieuws dat mijn favoriete paardenmeisje - al begon het ooit met politiehonden - onlangs is overgestapt op het fotograferen van wolven:

"Momenteel is Charlotte Dumas bezig met een serie over wolven. Hierin probeert ze het imago en de aan wolven verbonden symboliek te onderzoeken. De serie staat in contrast met de lijdzame paarden in haar voorgaande series. Het imago van paardenmeisje is door de serie in Roma al aan het wankelen gebracht en zal na deze nieuwe serie niet meer houdbaar zijn." (Vpro Nachtpodium)

> Over de politiepaarden van Rome (realplayer) door fotografe Charlotte Dumas en nee, al hoor ik het u denken, het zijn geen gewone paardenplaatjes, prachtig en ontroerend, dat zijn ze.

Videokunstenares Julika Rudelius maakte een korte film waarin een aantal jonge vrouwen - soms zeer beeldend - vertellen over seks en klaarkomen:

"In The Highest Point hoort u intieme berichten van gene zijde: Vrouwen en meisjes die een kleine dood stierven, maar heelhuids terugkwamen om het voor de camera na te vertellen. Soms verlegen, soms beschaamd, maar altijd openhartig."

> The Highest Point (realplayer) - een video van Julika Rudelius die op televisie te zien was in Vpro's Nachtpodium van 13 februari jongstleden, waarvan ook de andere bijdragen online te bekijken zijn.

"Of course, The Gates is art, because what else would it be? Art used to mean paintings and statues. Now it means practically anything human-made that is unclassifiable otherwise. This loss of a commonsense definition is a big art-critical problem, but not in Central Park, not this week.

What the artists Christo and Jeanne-Claude have been doing for three and a half decades is self-evident. They propose a grandiose, entirely pointless alteration of a public place, then advance their plan in the face of a predictable public and bureaucratic resistance, which gradually comes to seem mean-spirited and foolish for want of a reasonable argument against them." (uit 'Gated', The New Yorker, 21 februari 2005)

> Gated - of don't believe the hype, tijdschrift The New Yorker over The Gates van het echtpaar Christo.

NRC Handelsblad schrijft vandaag over de tentoonstelling On Patrol in de Appel "zo'n groepstentoonstelling waar de kunstwerken functioneren als illustratie bij een idee. Jammer, want met kunstenaars als Scher, Magid, Cristovao en Calle had iets bijzonders gemaakt kunnen worden". Wat mij betreft vroeg vooral de video van de Amerikaanse kunstenares Jill Magid om meer. In haar film Evidence Locker loopt Magid gekleed in een felrode jas met gesloten ogen door de stad Liverpool, bijna letterlijk aan de hand van politiemensen die haar volgen via een systeem van openbare bewakingscamera's en met behulp van een mobiele telefoon ("left a bit, love, now right a bit") door de straten leiden:

"The viewer approaches the work as a third party witness: He or she watches me being watched. I imagine some viewers identify with the controller and some identify with me. I am an individual of the public under view, one who has been singled out. Some people find this position scary and others find it desirable. I found it to be the latter." (uit een interview met Jill Magid)

> Evidence Locker van Jill Magid. Wie zich op de bijgehorende website inschrijft als 'getuige' ontvangt 31 dagen lang een e-mail met de dagboeken en video's die Magid tijdens het project maakte. On Patrol is nog tot 20 maart te zien in de Appel, Amsterdam.

Het is waar, het Groninger Museum is Disneyland. Of Huishoudbeurs. Ik liep er laatst een middag rond en - al werd ik aangenaam verrast door de aanwezigheid van een paar meesterwerken - ook wat mij betreft mag Het Museum elitair (plus witgekalkt) blijven:

"In het Stedelijk Museum kregen we les van een kunsthistoricus, een man die niet op z'n hurken ging zitten. Een volstrekt elitaire man die mij volstrekt serieus nam. Dat is wat mij het meest ergert aan de Van Twisten: dat ze zo goed weten wat de gewone mensen willen. Als je van een museum een meubelboulevard maakt heb je nog meer succes."

> Museum - Avondlog tegen de popularisering van het (Groninger) museum.

In dreams i walk with you, The wounded sky above en We all feel the lack - in Amsterdam duiken door de hele stad intrigerende teksten op van ene Laser 3.14. Zinnen die in een willekeurig gedicht niet zouden opvallen maar op straat des te meer. Leest u even mee:

> Laser 3.14 - poëzie van de straat ?

Lang geleden zag ik in museum Boijmans van Beuningen een tentoonstelling van britartist Sarah Lucas en bestempelde haar werk als het puberaalste ooit gezien - en dan vooral haar matras met komkommer, emmer en meloenen. Op dit moment exposeert Lucas in New York maar veel lijkt er nog niet veranderd:

"Here, a woman is a bucket, a pair of light bulbs and some pantyhose on a hanger. Works with titles like The Sperm Thing and Tess Was Married - the whole show is titled "God Is Dad" - are made of two or three elements, including rusty metal bedsprings, battered linoleum tables, a concrete sphere, more buckets and pantyhose, and a pair of work boots cast in cement." (Artnet's Weekend Update)

> God is Dad - panty's van Sarah Lucas bij galerie Barbara Gladstone, New York.

Eigenlijk kijk ik sinds schrijver Arnon Grunberg het presenteert nooit meer naar mijn ooit favoriete kunstprogramma R.A.M maar morgen maak ik graag een uitzondering - dan wordt in de aflevering Het verleden en het geheugen en hoe daar mee om te gaan... een reportage uitgezonden over collega Marcel van Eeden:

"Hij maakt elke dag een tekening, als die klaar is scant hij de tekening en plaatst die op zijn website. Hij tekent de wereld zoals die eruit zag toen hij er nog niet was. Zijn kleine werkkamer is tot de nok toe gevuld met fotoboeken, tijdschriften, kaarten, ansichtkaarten , oude reisboeken uit de jaren voordat hij geboren werd. Hij beperkt zich daarbij niet tot Nederland maar ook Hongarije, Finland en Noord en Zuid Amerika ontbreken niet . Life, Paris Match, de katholieke illustratie… de foto’s uit die bladen tekent hij zorgvuldig na op een tekenvel. Het tekenblad is telkens van identiek formaat. Het potlood zwart. Zijn tekeningen zijn stuk voor stuk gebonden aan regels die hij zichzelf tien jaar geleden oplegde toen jaar geleden aan dit werk begon." (uit tekst van R.A.M)

> Marcel van Eeden tekent zijn 'hiervoormaals', aanstaande zondag 13 februari om 19:13 uur in Het verleden en het geheugen en hoe daar mee om te gaan... bij Vpro's R.A.M op Nederland 3.

* update: het item met Van Eeden is inmiddels ook online te zien (Realplayer)

Wie gisteravond net als ik op tv de documentaire over de Rijksakademie miste heeft morgenmiddag nog een kans de herhaling ervan te zien. Om kwart voor twee herhaalt de NPS een documentaire met de raadselachtige titel Een aaps regenjas, waarvan ik de betekenis dan weer wel even meenam - net zo min als een aap een regenjas nodig heeft zit de wereld te wachten op kunst, aldus een van de studenten van de akademie:

"In Het Uur van de Wolf een persoonlijke documentaire over jonge kunstenaars van de Rijksakademie; een instituut waar zestig jonge veelbelovende kunstenaars uit de hele wereld kunnen werken. Het werk is jaarlijks te zien gedurende een aantal dagen in “Open Ateliers”. Regisseur Mani Kaul volgt een groep kunstenaars van de Rijksacademie naar de Biënnale in Venetië."

> Rijksakademie - Een aaps regenjas, morgenmiddag van 13:45 tot 14:45 uur op Nederland 1, in de NPS serie Het Uur van de Wolf.

"Onder dikke lagen materie lijken zijn personages gelukzoekers die zich ophou-
den aan de rand van de maatschappij. Ze ogen ontheemd, onthecht, dronken, stoned, hysterisch, in ieder geval niet helemaal goed wijs. Hoe mysterieus hun voorkomen ook is, hun menselijkheid blijft voelbaar." (uit persbericht De Praktijk)

> Vandaag gezien - de schilderijen van Rik Meijers in De Praktijk in Amsterdam, tot en met 16 februari.

Eerlijk gezegd heb ik me - oh schande - nooit erg in het werk van De Grote Beuys verdiept maar dat hij groot is staat buiten kijf. Later als ik oud en grijs ben en zeeën van tijd heb, dan... Maar misschien hoeven we ons, zoals Beuys zelf ooit zei, ook niet al te druk te maken over de achtergronden van zijn werk en gewoon kijken:

"But what does it all mean? Does it have to mean anything? "People first of all have to be able to see. In art, there is nothing to understand, absolutely nothing", Beuys once said. What it is hard not to think about is the artist himself. At Tate Modern's Beuys exhibition, which opens tomorrow, he is there at every turn, a ghost in a fly-fisherman's vest and one of those elegant hats he wore, stalking the work beside you as you wander through the rooms."

> The antidote to beauty - the Guardian over de Joseph Beuys tentoonstelling die gisteren opende en tot en met 2 mei te zien is in Tate Modern in Londen.

Morgenmiddag opent in Amsterdam een tentoonstelling van schilder Johannes van Vugt, één van mijn favoriete kunstenaars op de KunstRai 2004. De kleine doekjes die Van Vugt met grove toets maakt hebben in hun bescheidenheid iets teders en doen, ook al door het fotoformaat van 13 x 18 centimeter, denken aan beelden uit een oud en vergeeld fotoalbum, maar:

"Ondanks dat het om particuliere, autobiografische beelden gaat, krijgen ze iets universeels door zijn manier van schilderen. Vaak hangt die tussen expressieve figuratie en abstractie in. Je zou het ook 'suggestieve figuratie' kunnen noemen, iets waarmee thans een goed deel van de jongste generatie kunstenaars de markt verovert. Van Vugt gebruikt een dergelijke stijl om een herkenbaar beeld te laten zien, dat tegelijkertijd een openheid, oningevuldheid of suggestie bezit, die het voor de beschouwer gemakkelijker maakt om zich met het voorsgestelde te identificeren, om hetgeen hij ziet te herkennen als deel van zijn eigen herinneringen." (Arjan Reinders in Kunstbeeld, nummer 2/2005)

> Happy Days - een tentoonstelling van Johannes van Vugt bij galerie Suzanne Biederberg, van zaterdag 5 februari tot en met zaterdag 5 maart.

"PARIJS - De Nederlandse kunstenares Kiki Lamers (40) is gisteren door het gerechtshof in het Franse Riom veroordeeld tot acht maanden voorwaardelijke gevangenisstraf en een boete van vijfduizend euro. Het hof vindt dat ze zich met haar foto's van jonge kinderen schuldig heeft gemaakt aan 'zedelijk bederf van minderjarigen'."

> Frans hof bestraft kinderfoto's - over de veroordeling van Kiki Lamers die een aantal jaar geleden haar eigen verhaal (videofragment in Realplayer) over deze zaak deed in een mooie documentaire van Vpro's R.A.M.

Afgelopen vrijdag ging op het Rotterdams filmfestival Dick Tuinder's korte film Most things never happen in première, met in de hoofdrol het meisje Sally Dewinter. Ik zag hem stiekem al en kan u vertellen: hij is prachtig - dat vond ook Machteld Leij van NRC Handelsblad die de film in het Fries Museum zag, waar hij vertoond wordt in de tentoonstelling Alias en Alibi:

"Toch is er veel interessants te zien, zoals het poëtische filmpje Most things never happen van Dick Tuinder met in de hoofdrol het fictieve karakter Sally Dewinter. Tuinder brengt het meisje, dat gespeeld wordt door zijn negenjarige buurmeisje, in tekeningen en film tot leven. Ze is een negenjarige in een roze jurkje - guitig strikje in de blonde haren - maar ze heeft het verstand van een 41-jarige man. In de film dwaalt Sally rond en vraagt ze zich af wat realiteit is. Haar gedachten klinken in een voice over: "Not to look behind a door is an insult to the door, and the reality it is hiding." (NRC Handelsblad, 1 februari 2004)

> Most things never happen - een film van Dick Tuinder starring Sally Dewinter, aanstaande vrijdag nog te zien op het Filmfestival Rotterdam en tot en met 16 mei in de tentoonstelling Alias & Alibi in het Fries Museum.