Ook ik was in mijn jongere jaren een groot fan van Frida Kahlo en overweeg serieus naar Londen te gaan om, na alle Taschenboeken, haar doeken nu ook eens in te echt te zien - maar eerlijk is eerlijk, de Guardian heeft wel een beetje gelijk als ze zegt "we are stuck with her and, dare I say, struck with her: smitten and more than a little infatuated."

Toch heeft Kahlo met haar eindeloze serie zelfportretten ontegenzeggenlijk veel invloed gehad, is ze in zekere zin een voorloopster van talloze meer en minder hedendaagse kunstenaars die kunst en leven met elkaar vermengden - en maakte behalve dat ook nog eens prachtig dramatische schilderijen als The suicide of Dorothy Hale en mijn favoriet Little Deer.

> Let Fridamania commence - de Guardian over blockbuster Frida Kahlo in Tate Modern, dat er ook in haar eigen tijdschrift Tate Etc aandacht aan besteedt met het artikel Patron Saint of Lipstick en Lavender Feminism door niemand minder dan Germaine Greer en Frida on my Mind door - daar is ze weer - Tracey Emin.

Iris van Dongen mailde dat ze eind juni een tentoonstelling heeft in Salon 94 in New York, maar jammergenoeg is haar werk nog niet te vinden op de website van de galerie. Een goede reden om dan maar eens de foto's van haar tekeningen op te zoeken, die ik in maart van dit jaar maakte in het Haagsche GEM, waar ze exposeerde met Marc Bijl en Hadassah Emmerich. Al ben ik een liefhebber van Marc Bijl en is hun werk niet of nauwelijks te vergelijken, vond ik Van Dongens barokke en Breitneriaans aandoende tekeningen er toch uit springen. Haar recente werk is minder uitgesproken gothic dan voorheen - wat het wat mij betreft ten goede komt - en in zekere zin esthetischer maar heeft daarbij een veel subtielere duistere sfeer die intrigeert.

> Iris van Dongen, afgelopen voorjaar gefotografeerd in GEM in Den Haag en van 26 juni tot en met 25 augustus te zien in Salon 94 in New York.

Afgelopen zondagmiddag bezocht ik De Appel om de tentoonstelling van de genomineerden voor de Prix de Rome 2005 te bekijken - die bijna ten einde loopt want volgende week donderdag wordt de enige echte winnaar uitgeroepen. Ik maakte er foto's maar was als altijd te ongeduldig om me te verdiepen in de door drie van de vier kunstenaars gepresenteerde video's. Gelukkig produceerde de Avro een documentaire over de achtergrond van de vier en hun werk, die op een televisietoestel in de tentoonstelling getoond wordt maar ook via internet te zien is:

> Avro's Weeldekwartier (windows mediaplayer) met en over de genomineerden voor de Prix de Rome 2005 en een bescheiden fotoverslag van de tentoonstelling die tot en met 7 augustus te zien is in De Appel.

"Ik hou wel van duidelijkheid. Ik heb geen behoefte om het te hebben over narigheid, geen enge of pornografische dingen, zoals je veel ziet in de hedendaagse kunst.'' De kunstenaar bladert in zijn catalogus uit 2002: ,,Kijk, dit is een paard, een paard is bruin, de lucht is blauw.'' Zo simpel is het."

> Een kat wordt bij mij een superkat - NRC Handelsblad over de tentoonstelling van kunstenaar en mede-kunst-logger Jeroen Allart in het Haagse GEM, gaat dat zien tot en met 28 juni.

Morgen vindt in het Stedelijk Museum de Nederlandse première van Tracey Emin's film Top Spot (2004) plaats. De film, die in Groot-Brittanië het etiket 18+ kreeg maar in het Stedelijk voor alle leeftijden toegankelijk is, gaat als bijna altijd over Emin's roemruchte jeugd in haar geboorteplaats Margate:

"Belangrijker nog zijn de onbeantwoorde liefdes, het verlies van onschuld en bovenal het verzwijgen van vervelende ervaringen met jongens. Aan de ene kant brengt de film het toeristisch vermaak en de (betrekkelijke) schoonheid van Margate in beeld, aan de andere kant de hiermee sterk contrasterende tienertragedies die zich er onopgemerkt afspelen. Als een van de meisjes zelfmoord pleegt, verschijnt de regisseuse zelf ten tonele en bewerkstelligt – net als Grace in Lars von Triers Dogville – de vernietiging van het stadje."

> Tracey Emin's Top Spot - morgen te zien in 11 of Elf, het restaurant boven Stedelijk Museum SMCS in Amsterdam, voorstellingen om 17.00 en 20.30 uur, entree gratis.

De Biënnale van Venetië werd deze keer georganiseerd door twee vrouwen en dat is naar verluidt bewust zichtbaar gemaakt in de programmering. Je kunt je afvragen of dat anno nu nog nodig is - want overal waar ik kom zie ik werk van vrouwelijke kunstenaars - maar zelfs de beruchte Guerilla Girls werden van stal gehaald. In een reportage van ons eigen NOS Journaal dat de nadruk legt op "het feministische karakter" van de Biënnale, mochten ze hun zegje doen en vroegen aandacht voor vergeten kunstenaressen uit het verleden: "In de oude musea van Venetië zitten vrouwen gevangen in de kelders. Wij vragen om de vrijlating van die vrouwelijke kunstenaars in Venetië. Haal ze uit de kelders en hang hun werk aan de muren van de musea."

> Guerilla Girls en tamponkroonluchters (Realplayer) in het acht-uur-journaal van gisteravond.

"Waar Francesco Bonami in 2003 uitblonk in overdaad, weten de huidige samenstellers zelfs het aloude Biënnalegevoel terug te roepen met een overzicht van eigentijdse beeldende kunst. Dat heeft alles met het inzicht en de visies van de twee curatoren van doen. (...) Ze hebben gekozen voor 'slechts' negentig beeldende kunstenaars - zowel gearriveerde als iets minder bekende - en dat komt de presentatie beslist ten goede. (...) Elke kunstenaar krijgt hier zo ongeveer zijn eigen zaal en dat werkt voortreffelijk. Het supermarktgevoel van Bonami heeft plaatsgemaakt voor een niet elitaire, maar wel serieuze presentatie die recht doet aan de opzet van de tweejaarlijkse tentoonstelling in de Dogenstad." (Het Parool)

> Het Parool, de Volkskrant en NRC Handelsblad over de Biënnale van Venetië.

Deze week vertrok hoofdredacteur Robbert Roos voor Kunstbeeld naar Italië en doet er zijn jaarlijkse ooggetuigenverslag vanaf de Biënnale van Venetië:

"Dinsdagavond en het onweert. Het is aantrekkelijk om dit als een voorbode te zien van de komende dagen, maar dat is al te goedkoop. De eerste kijkers - zij die niet bij de opbouw betrokken zijn - druppelen langzaam binnen. Jarenlang hoorde je de twijfel: 'zal ik gaan of niet'. De Biënnale had veel van zijn glans als trendsettende manifestatie verloren. Dat is voorbij. De Biënnale is weer 'hot'."

> Weblog Venetië - een dagelijks verslag in woord en beeld van de alweer 51ste Biënnale van Venetië, via de website van Kunstbeeld.

"Rare mensen die kunstenaars". Je hoort het Matthijs van Nieuwkerk denken bij zijn herhaaldelijk gestelde vraag "maar waar gaat het eigenlijk over?" aan gast Joep van Lieshout in dagelijks cultuurprogramma TV3. Natuurlijk is het ook volslagen onbegrijpelijk waarom een mens zoveel energie steekt in het maken van de zelfs zo praktische kunst van Atelier van Lieshout - maar ondanks het gegniffel aan tafel zijn aan het eind van het gesprek medegasten Martin Bril en Gerrit de Jager buitengewoon geïnteresseerd in de Alcoholator en de aanschafprijs van de Autocraat. En passant geeft Van Lieshout zijn hoogstpersoonlijk definitie van Kunst:

"Eigenlijk zou je het zo kunnen zeggen, kunst kun je eigenlijk ook een beetje vergelijken met uitwerpselen. Een kunstenaar die bedenkt iets, die maakt iets en op het moment dat het klaar is, is het af. Net als een drol."

> TV3 met Joep van Lieshout (Realplayer) ter gelegenheid van de morgen te openen tentoonstelling Happy Forest van kunstbedrijf Atelier van Lieshout in museum Kröller-Müller, van 4 juni tot en met 2 oktober.

*) Aanstaande zondag is overigens de documentaire Atelier Van Lieshout en de kunst van het overleven te zien bij het Uur van de Wolf, op Nederland 3 om 15.10 uur.

"Er was er weer een in het nieuws onlangs, Rachid Ben Ali. Marokkaanse komaf, schilder en tekenaar die dacht door te kunnen gaan waar Van Gogh is opgehouden. Geitenneukers werden kontneukende imams, met als gevolg een heuse mini-rel. Rachid gelukkig. Kranten blij. Wij gewaarschuwd. Na een AT5 reportage over zijn tentoonstelling in het Cobramuseum in Amstelveen achtte hij het noodzakelijk persoonsbeveiliging in te huren. Rachid, hoeder van de vrije gedachte, de Ayaan Hirsi Ali van de beeldende kunst, was zijn leven niet meer zeker. Erg geloofwaardig kwam het niet over."

> Tartzin - Domeniek Ruijters voor tijdschrift Metropolis M over het revolutionaire gehalte, of het ontbreken daarvan, van de hedendaagse kunst.