"Ophuis doet een poging de ervaring van het tragische, die is weggevallen in onze moderne tijd, te achterhalen en een plaats te geven in zijn schilderijen. Een aantal van zijn schilderijen baseerde hij op foto's van oorlogstaferelen in voormalig Joegoslavi뮠Beelden met een tragiek, die ons bevattingsvermogen ver te boven gaat. In zijn studio reconstrueerde Ophuis zulke gewelddadige sc讥s met behulp van levende modellen. Dat hij langs deze omweg schilderde, tekent zijn verlangen om via de kunst de afstand te overbruggen die ons ontglipt in de bedriegelijk levensechte wijze waarop de elektronische media de werkelijkheid wil laten zien." (tekst: De Praktijk)

> The kiss of War, nieuwe schilderijen van Ronald Ophuis - van 23 maart tot 10 mei in Aeroplastics Contemporary in Brussel - en 'Ophef over verkrachte padvinder', over het schandaal dat de gemeente Enschede in 1998 veroorzaakte met de aankoop van het schilderij 'De Padvinder'.

> Kunst en - bah - Humor: de pillen en poeders van Dana Wyse - online te koop à 10 euro - in een modereportage voor het NS magazine Rails van deze maand, dat ooit een oplage met 'schokkende' foto's van Margi Geerlinks vernietigde.

"For those of us here at Weekend Update, it's all about being topical, and today's topic is the war in Iraq. Like it or not, we can't help thinking about the war as we make our rounds, and more than ever the shows are invariably framed by their degree of relevance (or lack of it)."

> Artnet's Weekend Update over Kunst, Oorlog en De Amerikaanse Droom.

"Met de Nederlandse musea voor moderne en hedendaagse kunst gaat het daarentegen helemaal niet goed. Ze zijn een karikatuur van zichzelf geworden doordat ze zich beperken tot grote publiekstrekkers (zoals het Groninger Museum) of door hun apathie en inertie (zoals het Stedelijk in Amsterdam). De Nederlandse musea hebben geen stem meer in de discussie over de hedendaagse kunst, nationaal noch internationaal. Hoe anders dan voorheen: decennialang was Nederland toonaangevend in de internationale kunstwereld."

> Dit is het moment, Janneke Wesseling in NRC Handelsblad over de malaise in de museumwereld en de openstaande posten voor directeur van het Stedelijk Museum, Boijmans van Beuningen en het Van Abbemuseum.

"Govert de Roos, lange tijd zo'n beetje de huisfotograaf van het blootblad, zegt dat er natuurlijk Playboyfotografie bestaat, 'dat is zó mooi, zo speciaal'. Cornelie Tollens, die een aantal series voor de Playboy schoot, heeft het over 'lekkere wijven in een zo leuk mogelijke omgeving' en een opdrachtgever die 'niet moeilijk doet over blote tieten, een kutje of een kontje'. En de fotograaf Carli Hermès, die in 2001 een sessie deed met de soapactrice Tanja Jess, roept net zo vrolijk dat de fotografie in de Playboy 'eigenlijk overal tussenin' zit - porno is het niet, en kunst, ach, kunst..." (uit de Volkskrant kunstbijlage)

> De tentoonstelling Playboyfotografie in Nederland 1983-2003, tot en met 29 juni in de Rotterdamse Kunsthal en - "just click on the pics to see those beautiful girls in big size" - een verzameling Nederlandse Playboyfoto's.

De afgelopen dagen woonde er een hoofdpersoon in mijn huis. Ze sliep - euh, had sex - in een kingsize bed in de woonkamer, ontving haar moeder in mijn atelier dat omgetoverd was tot hippe huiskamer en douchte in de hal achter een douchegordijn met groene stippen. In de slaapkamer bivakkeerden geluidsmannen, hordes cameravrouwen bevolkten de geheime jongenskamer, figuranten liepen met handdoekjes om hun middel door de gang en twee dagen lang stond de straat vol met vrachtwagens, verkeersregelaars en buren. Het zal je maar gebeuren, dat je tegenover de luiste locatiezoeker - er zijn beroepen waar u geen weet van heeft - ter wereld woont:

> Phileine zegt Sorry, mede mogelijk gemaakt door Huize Hinke & voordeWind. En Tonie natuurlijk.

"Zowel bij de foto's als de video-installaties van Shirin Neshat dringt de vraag zich op: wat wil ze hiermee vertellen aan een westers publiek? Soms lijkt haar werk een feministische aanklacht tegen de positie van de vrouw in islamitische samenlevingen. In Rapture verwijderen de vrouwen zich van de mannen, die doorgaan met hun traditionele rituelen. En in 'Turbulent' tart een vrouw het Iraans-islamitische verbod om in haar eentje voor een publiek op te treden. Ze staat op een podium te zingen - voor een lege zaal. Maar in de fotoserie 'Women of Allah' lijken de vrouwen met hun wapens en in hun chadors juist pal te staan voor de islamitische revolutie. De video-installatie Fervor, waarin een man en een vrouw tijdens een straattheatervoorstelling in Iran voorzichtig oogcontact zoeken, lijkt al evenmin een protest tegen de Islam. Het is meer een beeldende overpeinzing over het land dat Neshat lang geleden verliet."

> Voorzichtig oogcontact, NRC Handelsblad in gesprek met de Iraanse videokunstenares Shirin Neshat over kunst, de islam en vrouwen.

"Shirin Neshat (1957) is Iranese van geboorte en vluchtte na de revolutie aldaar naar de Verenigde Staten. Centraal in haar werk staat de Iranese vrouw. Ze combineert tekst met beeld vanwege de relatie tussen de inhoud van die twee. De tekst fungeert in haar werk als een stem om de stereotype negatieve beelden en de slachtofferrol van Iranese vrouwen aan de kaak te stellen. Veel van de teksten zijn poëziefragmenten van een beroemde Iranese poëte, wiens geschriften handelen over de ervaringen van de vrouw in de Iranese cultuur. Andere teksten die Neshat in haar werk gebruikt, zijn religieus van aard en gaan over het verlangen van Iranese vrouwen om deel te nemen aan de revolutie."

> The Gun and the Gaze, de women of Allah van Shirin Neshat.

"Het Ba'athregime stond sympathiek tegenover de beeldtaal van de Sovjet-Unie. Dat bleef zo, ook nadat de communisten in 1979 uit de Iraakse regering waren gegooid en Saddam Hussein de alleenheerschappij kreeg. Naar buiten wilde het regime de indruk wekken dat er artistieke vrijheid heerste in het land. De abstracte en experimentele kunst is er ook nooit helemaal verboden. Eind jaren zeventig, toen Tariq Aziz, de huidige vice-premier, minister van Cultuur was, werd die kunst zelfs nog wel gestimuleerd omdat het goed was voor het progressieve imago van Irak.

Maar intussen kwam de kunst volledig onder controle van de staat en werden de kunstopleidingen meer en meer gericht op het maken van propaganda.
Er werden ook steeds meer beeldende kunstenaars opgeleid: omstreeks 1970 kwamen er jaarlijks dertig kunstenaars van de academie in Bagdad, tien jaar later waren dat er tweehonderd. Er moeten de laatste decennia ontelbaar veel portretten van Saddam Hussein zijn gebeeldhouwd en geschilderd." (uit 'Denkend aan Bagdad', NRC Handelsblad)

> Propagandakunst in Irak, een bloemlezing.

"Voor we afscheid nemen, laat Kufi me nog een van zijn werken zien. Het is een kleine installatie van een wit stukje zeep naast een grijs brok puimsteen in de vorm van een hersenkwab. De titel is 'Brainwash; Object topical Iraqi'. Kufi: "gewassen hersenen worden van steen - ze slibben dicht, er kan niets meer in." (uit 'Denkend aan Bagdad', NRC Handelsblad)

> Uit de krant: Brainwash; Object topical Iraqi van de Iraakse Nedim Kufi, kunstenaar in ballingschap.

Tot voor kort sprak Colin Powell de pers toe voor een muur in zijn Security Council waarop een tapijt hangt met de afbeelding van Picasso's beroemde schilderij Guernica, maar sinds een paar weken krijgen krantenlezers en televisiekijkers over de hele wereld alleen nog maar een blauw gordijn achter Powell's rug te zien. Begin februari hingen U.N. officials het gordijn voor het kunstwerk, want:

"Mr. Powell can't very well seduce the world into bombing Iraq surrounded on camera by shrieking and mutilated women, men, children, bulls and horses."

> Powell without Picasso of What's so controversial about Picasso's Guernica?, over de cover-up van de reproductie van Picasso's Guernica in het gebouw van de U.N. Security Council.

"Hoe verder ik drentelde, keek en keek, hoe meer ik de overtuiging kreeg dat ik het verleden weer kon ruiken en horen. Het verkeer raasde een halve eeuw geleden misschien niet minder, maar anders. Uit de winterlucht was het aroma van de oorlog nog niet verdwenen."

> Henk Hofland in NRC Handelsblad over de tentoonstelling 'Zwart-wit Kleur, 1000 foto's van Amsterdam 1945 - nu' in het Amsterdams Historisch Museum, t/m 5 mei.

"Wie afstemde op de aangegeven radiofrequentie kreeg over de hele lengte van de Houtribdijk (29 km) engelengezang te horen. Op willekeurige momenten klonken door de muziek de woorden hoop, geloof en liefde in vijf verschillende talen."

> Meer ANWB-kunst: Engelen/Angels FM 98.0 van kunstenares Moniek Toebosch op de dijk van Enkhuizen naar Lelystad (1994-1999).

"Het Amsterdamse kunstbeleid ontbeert visie en ambitie, is hun oordeel. Jonge kunstenaars wijken uit 'naar Rotterdam of Antwerpen'; Amsterdam negeert rijke particulieren die willen investeren in de kunsten en het artistieke niveau van het Stedelijk Museum is 'zeer zorgwekkend'."

> De Amsterdamse Kunstraad velde haar oordeel, de Volkskrant vat samen: 'Felle kritiek op cultuurbeleid'.

"De bestemming Afghanistan in combinatie met de zojuist verlaten Vinex-locatie geeft een soort kortsluiting in je hoofd. Het lijken twee onverenigbare uitersten. Dat past binnen het oeuvre van Haaning. Een ander bekend werk van deze Deen is 'Turkish Jokes' waarbij hij via luidsprekers aan lantaarnpalen Turkse moppen laat horen."

> Op zoek naar de buren: Kunstbeeld over het verkeersbord van Jens Haaning - dat voor onbepaalde tijd langs een invalsweg naar de Utrechtse wijk Leidsche Rijn zal blijven staan - en het project Super Utrecht.

"Haar ensembles van meisjes doen soms denken Pippi Langkous, dan weer aan de koel geënsceneerde foto's van Helmut Newton, modeshows, theater- en filmscènes. Er worden echter nauwelijks aanwijzingen gegeven die duidelijk maken welke associaties het meest overeenkomen met de bedoeling van Beecroft. Bovendien zijn de meisjes meestal identiek gekleed en opgemaakt, en lijkt hun individualiteit verloren te zijn gegaan. Soms maken ze een kwetsbare indruk, dan weer zijn ze respect afdwingend sterk.
De sfeer is doortrokken van de spanning tussen het doorbreken van taboes en klassieke schoonheidsidealen, tussen erotische opwinding en de charme van naakte etalagepoppen. De modellen en het publiek tonen nauwelijks emotie en daarom blijft het geheel onduidelijk wat er zich in hun verbeelding afspeelt. Er wordt geen commentaar gegeven. Iedereen heeft een voorstelling, een gevoel en iedereen houdt dat voor zichzelf." (uit: 'Art at the Turn of the Millennium')

> kutkunst (6): Vanessa Beecroft (Italië, 1969) in een kort filmpje van één van haar installaties over haar werk en de betekenis van schoonheid.

Onder de kop "Portrait of the artist as a bulimic" bericht Artnet over het onthullende artikel dat ene Judith Thurman schreef over kunstenares Vanessa Beecroft en dat deze week - met naaktfoto's van de kunstenares haarzelf - verscheen in tijdschrift The New Yorker:

"Among the revelations elicited by Thurman is that the 33-year-old Beecroft suffers from exercise bulimia, that she keeps a detailed log of everything she eats, that as a teenager she ate an entire bag of walnuts, shells and all, and ended up in the emergency room with acute peritonitis, that she was handcuffed by L.A. police for assaulting her husband at the L.A. airport, and that she works off her aggravations at her family by speeding at 100 mph down the Long Island Expressway at midnight, sans driver's license." (uit Artnet News)

> Reckless Perfectionism, een interview met schrijfster Judith Thurman over de - helaas alleen op papier verkrijgbare - "soap-opera-like confessions of art-market superstar" Vanessa Beecroft.

Ik trotseerde er afgelopen donderdagmiddag opgebroken grachten en twee heroïne-chique junks met vervaarlijk blaffende hond in een steegje voor, maar de hippe-en-enigszins-foute galerie annex winkel Fanshop aan de Nieuwezijdsvoorburgwal in Amsterdam die volgens een briefje op de deur van woensdag tot en met zaterdag tussen twaalf en vijf open zou moeten zijn was - aldus een tweede briefje met de geprinte tekst 'But not now' - gewoon dicht. Dwars door de ruiten en het anti-inbraak-hek heen lukte het me toch wat foto's te maken van het werk van Studiostraks, een ontwerpersduo uit Rotterdam:

"Om met een veilig gevoel de deur uit te kunnen, zijn er nu de Guardian Angel tassen: een serie gerecyclede tweedehands schoudertassen, voorzien van een in vilt voorgevormd wapen. De draagster kan kiezen uit een mes of een pistool in de voorzijde van haar fraai uitgevoerde tas en zich aldus op een veilige en toch stijlvolle wijze op straat begeven. (...) Ook van Studiostraks is het Draaghaar, voor de kale man die ook wel eens wat wil. Een hoofddeksel in de vorm van een kapsel, dat zich tussen hoedje en pruik bevindt. Het Draaghaar-ontwerp is ook verkrijgbaar met geïntegreerde snor en baard." (uit: Volkskrant Magazine)

> Voor U opgespaard (3): de tassenserie Guardian Angel en het Draaghaar van Studiostraks, te zien en te koop op SuperMarket One en in de Fanshop in Amsterdam.

"Daarom nu maar eens een kunstwerk waar het glanzen, blinken en stralen vanaf spat, misschien wel het vrolijkste van de hele tentoonstelling. Het is gemaakt door de Amerikaanse Liza Lou (1969) en heet Back Yard. Het is waanzinnig: een achtertuin op ware grootte, helemaal opgetrokken uit kralen en glitters, tot in de finesses. De boom, de bloemen en de insekten die erop ziten, de waslijn, de barbecue, het bestek en de hamburgers, één zee van kralen. Alsof God eigenhandig, cel voor cel, molecuul voor molecuul, de schepping in elkaar heeft zitten rijgen."

> Voor U opgespaard (2): de Back Yard - Amerikaans huiselijk geluk in tienduizenden kralen - van kunstenares Liza Lou in de tentoonstelling Shine in museum Boijmans van Beuningen Rotterdam.

"Voor bewustzijn zijn altijd tenminste twee dingen nodig, een besef van de dood (de eindigheid, de tijd) en een confrontatie met de wereld (het conflictueuze bestaan). Voor kunst, bij uitstek het domein van het bewustzijn, geldt hetzelfde. Alles wat wel doordrongen is van de dood maar niet van de wereld is geen kunst maar religie. Alles wat wel doordrongen is van de wereld maar niet van de dood is geen kunst maar handel."

> Voor U opgespaard (1) - Cornel Bierens op 7 maart in het Cultureel Supplement van NRC Handelsblad.

Verbroken verbindingen, verdwenen plaatjes en zeventwintig telefoontjes à tien eurocenten per minuut. We zijn er weer, met excuses voor het ongemak.