Per digitale post kreeg ik 'een dapper meisje, alleen op weg' oftewel stripheldin Sally Dewinter cadeau, alter ego van Dick Tuinder - "Sally Dewinter is een 9-jarig meisje met het intelligente vermogen van een man van 39. Sally weet dingen die een normaal meisje van 9 niet weet. Sally dwingt af dat ze getekend wordt. Ze bestaat als er naar haar gekeken wordt." - en binnenkort hoofdpersoon in een heuse korte film. Tot die tijd doen we het met de tekeningen:

> Introducing: bigcitygirl Sally Dewinter en Dick Tuinder, die eind vorig jaar al te zien waren bij Vpro's R.A.M.

Ik zag het niet, maar internetjournalist en tijdelijk-tv-recensent Francisco van Jole wel: het protestfilmpje Submission, gemaakt door Theo van Gogh en Hirsi Ali, dat gisteren een première beleefde in Vpro's Zomergasten. Wat Van Jole ook zag, zijn de overeenkomsten van het filmpje met de al tien jaar oude en in Nederland welbekende fotoserie Women of Allah van de Iraanse Shirin Neshat:

"Het filmpje Submission van het duo Hirsi Ali / Van Gogh dat gisteravond in Zomergasten was te zien (zie onder) toont vrouwenlichamen met Arabische teksten. Is dat wel zo origineel als gepretendeerd wordt? De Iraanse (video)kunstenares Shirin Neshat maakte tien jaar geleden een serie werken die daar wel héél, héél erg sterk op lijkt."

> De apen apen na op het vernieuwde 2525.com van Francisco van Jole - "het lijkt wel een weblog!" - over Shirin Neshat en Submission, een korte film van Theo van Gogh en Hirsi Ali, waarover vanavond ook een item in Nova te zien was.

* update, uit de Volkskrant van 1 september: Hirsi Ali en Van Gogh van plagiaat beticht

"Nearly every image forced me into silence. (Other visitors seem to be having the same reaction -- I’ve rarely walked through a quieter museum exhibition). Each time I have walked through "What Remains", I have thought about my own expe-
riences with death."

> What Remains? De foto's van Sally Mann volgens Tyler Green in zijn D.C. Diary op Artnet.

> Nieuwe foto's van paardenmeisje Charlotte Dumas - die het wonderwel lukt te blijven fascineren met steeds hetzelfde onderwerp; of zoals tijdschrift Kunstbeeld deze maand in een artikel over Dumas schrijft: "Haar portretten van paarden zijn verweven met de kenmerken kracht en kwetsbaarheid, schoonheid en tragiek" -zijn komende maand te zien bij galerie Paul Andriesse in Amsterdam. Opening volgende week zaterdag, tijdens het galerieweekend op 4 en 5 september.

Op de voorpagina van de Volkskrant vandaag een pittig stuk over de stand van zaken in Neerlands kunstwereld; en daar lijkt weinig aan te deugen, als we de geïnterviewden - Harald Szeemann, de curator die de Biennale van Venetië in 2001 samenstelde, en drie van zijn eveneens buitenlandse collega's - mogen geloven. Subsidie en overheidsbemoeienis verpesten ons kunstklimaat, waarin de nationale curatoren uit gemakzucht op safe spelen of quasi-hippe tentoonstellingen maken, en het Stedelijk Museum deugt het minst van al:

"Nederland had altijd een eigen verhaal. Dat mis ik nu. Kijk naar het Stedelijk Museum. Die proberen nu Tate Modern'tje te spelen. Maar als je het verhaal van een ander overneemt, dan ben je provinciaals."

> Het zal je maar gezegd worden of Nederland is kunst-imago kwijt, uit de Volkskrant van vandaag en uitgebreid vervolgd in de papieren kunstbijlage.

Fietsend door de Amsterdamse straten kom ik de laatste dagen steeds een mysterieus affiche tegen met twee mooie zwart-wit-foto's, één van een meisje en één van een jongen, de lettertjes eronder zo klein dat afstappen geboden is - en het werkt, als nieuwsgierig meiske stápte ik af en las. In tentoonstellingsruimte De Appel is al de hele maand een toneelstuk te zien naar het boek Franny and Zooey van de mysterieuze en - zo weet ik uit betrouwbare bron - geniale schrijver J.D. Salinger. Grafisch ontwerpers Will Holder and Stuart Bailey bewerkten de roman tot een toneelstuk met als decor het gebouw van De Appel, dat voor de gelegenheid dienst doet als het New Yorkse appartement waarin hoofdpersonen Franny en Zooey wonen:

"Founded on a shared love for Salinger's work, the idea to turn the book into theatre was specifically produced for the De Appel building that could 'play the part' of the family residence, the narrow multi-storey building and different-sized rooms fitting the role of what was originally an upper-Manhattan apartment. 'From this point', says Will Stuart, 'the form of the play seemed to design itself - involving the audience following the characters around the building as scenes move from room to room."

> I.M. - Franny en Zooey naar J.D. Salinger als 'a play, an installation, a library, a film programme' in De Appel in Amsterdam, nog te zien tot en met 29 augustus.

"In Ader's film Broken Fall (organic), the artist is seen hanging from the branch of a tree. Slowly, he swings across its bough, holds on for as long as strength allows him and then falls into the river depths below. It is a compelling image, at once romantic, tragic and engaging and at the same time unstable, self-conscious and uncertain."

> I.M. - de geluidloze film Broken Fall (organic) van Bas Jan Ader, in quicktime.

ik stel u voor: / een eigen snelweg / voor huiselijk gebruik / wees eenvoudig goed / of wees eenvoudig slecht / MENEER GEDRAAGT ZICH ALS EEN BEROEPS AGITATOR / reeds te lang verbleef ik / onder u / al mijn vrouwen hebben veel verdriet / maar jongens en meisjes treuren niet (Uit - gesigneerd en wel - de bundel 'Nu Stil' van H. Visch; 1984)

> I.M. - de teksten van Henk Visch.

In de nacht van zeventien juli tweeduizendenvier overleed mijn geliefde Wouter, onverwacht, in een Amsterdams ziekenhuis. Nu, vier weken later, is er nog zoveel te vragen, zoveel te zeggen en zoveel leegte te voelen. Ondertussen ga ik verder - wat kan een mens anders? - met mijn notities. Voor mezelf, voor u, maar ook voor hem, mijn grootste fan. Dank daar voor, lief, en waar je ook bent: kijk nog eens mee over mijn schouder...