Banksy: 'Chequebook Vandalism'

In Clink Street in de Londense wijk Bankside maakte kunstenaar Banksy - gezien de zoekresultaten van Google geen onbekende in Engeland - een 'stencilled graffity artwork' op een van de bogen onder de spoorbrug op de route naar het Tate Modern:

"The artwork is visually stunning, as the artist has taken great care to create his stencils. The message is obviously political, and I understand it as referring to the redevelopment of the area. But you can read into it whatever you like."

> De 'Weapons of mass distraction' van graffity kunstenaar Banksy ("If you don't like it, you can paint over it") op zijn eigen website en het verhaal van een fan over 'Chequebook Vandalism' in de BBC Arts online rubriek 'Where it's Art'.

 Panamarenko: 'Raven's Variable Matrix'

Vandaag in het NOS journaal - wegens WK helaas niet online te bekijken - een item over het nieuwe atelier van de Belgische kunstenaar Panamarenko, oftewel het 'Panamarenko Atelier Antwerpse Luchtschipbouw'.
Tot en met 30 september is het atelier, een oude tramremise aan de rand van Antwerpen waarin de luchtschepen staan uitgestald, open voor het publiek. Of Panamarenko in het enorme gebouw zal kunnen werken weet hij nog niet omdat hij, aldus de kunstenaar zelf in het Journaal, gewend is zijn levensgrote vliegtuigen, onderzeeërs en zwevende eilanden - het nieuwste project - in een benauwde 'rattenval' te maken.

> Panamarenko - "Je bent voortdurend op reis. Neem je vaak het vliegtuig?" "Zo weinig mogelijk, wat dacht je." - in een interview met de Gazet van Antwerpen.

  

"The question: Is Hussein a designer in the art frontiers or an artist who makes installations through clothes and bodies?"

> Jurken van suiker - de 'Sugar Glass Knife Plate Skirts' - op de catwalk met een hamer aan stukken geslagen, in Hussein Chalayan's zomercollectie 2001.

(tot zover)

"Hussein Chalayan was meer geïnteresseerd in architectuur (dan in mode - red.). Hij wilde daar zijn beroep van maken totdat een vriend hem erop wees dat hij dan de rest van zijn leven torenflats en kantoren moest ontwerpen. Zijn oog voor het ruimtelijke vind je terug in zijn kleding.

(...)

Zo creëerde hij 'harde jurken', afkomstig uit een mal, waarbij met een afstandsbediening luikjes worden geopend waaronder een weelderige roze tutu tevoorschijn komt."

> De collectie 'Aeroplane' van Hussein Chalayan.

(wordt, nog één keer dan, vervolgd)

In 1999 maakte Hussein Chalayan de collectie 'Airmail Clothing', een serie kledingstukken van papier, waaronder de 'Airmail Dress':

"It's washable, it's wearable and one size fits all. It's a dress made out of paper that folds up to fit inside an airmail envelope. Simply open the flap, unfold it and put it on. Or write a message to a friend and put it in the post."

> 'Return to sender', The Guardian over Chalayan's 'Airmail Dress'.

(wordt vervolgd)

 

Het werk van Hussein Chalayan, enfant terrible van de Engelse modewereld, bevindt zich aan de conceptuele kant van de mode en heeft soms meer weg kunst dan van vormgeving:

"It featured a row of women, the first naked except for a shoulder-length Muslim chador and leather face-mask, the next in a longer chador to the breasts, and so on until, finally, there is a familiar fully shrouded Muslim woman. The chadors, he says, were there to show the effect of nature and nurture."

> De ontwerpen van Hussein Chalayan zijn tot en met 25 augustus te zien in de tentoonstelling 'Fabric of Fashion' in het Centraal Museum Utrecht.

(wordt vervolgd)

 

Emmanuelle Antille (Zwitserland, 1972, studeerde in 1997/1998 aan de Rijksakademie in Amsterdam) maakt films waarin zijzelf als haar eigen alter ego de hoofdrollen speelt:

"This website exclusively concerns some researchs made about a character called 'Blood Sister'. This character has been created two years ago and exists as a bodydouble, a substitute whose acts and thoughts were possible to be studied. (...) She has never been aware of these researchs, so that her attitude hasn't been influenced. The results of these researchs are exposed here in three parts corresponding to three different places"

> Emmanuelle Antille (galerie Akinci): de serie 'Reflecting Home' op een website over haar bodydouble, en de mysterieuze website 'Night for Day the movie'.

 Eija-Liisa Ahtila: Dog Bites

Eija-Liisa Ahtila (Finland, 1959) maakte tussen 1992 en 1997 een serie foto's waarop een naakte vrouw de poses van een hond imiteert. Toen er gesuggereerd werd dat het Ahtila - tegenwoordig vooral bekend om haar video's - zelf was die poseerde voor de fotoserie 'Dog Bites', protesteerde ze en schreef een begeleidende tekst bij het werk, getiteld 'The woman is not me':

"What happened when I or we took the photos? Did I extend my body - postures and attitudes - the history of my character, upon her body? If the point in the photos is posing and my friend is doing it, isn't she doing it all? Was she making the photos and I taking them? So maybe I'll ask you, am I not the woman?"

> Eija-Liisa Ahtila tot 28 juli in het Tate Modern in Londen, met onder meer de serie 'Dog Bites'.

 

Een paar weken geleden zag ik in het Tilburgs' Textielmuseum het tafelkleed van het project 'Splitzij' - een kunstwerk van Anne Verhoijsen waar ik op deze site eerder al een stukje* over schreef- in levende lijve. Aan het tafelkleed zelf - met bloemen be-borduurd door 'zakenmannen in pakken' - was niet zoveel te zien maar aan de 'broddellappen' die deze mannen maakten om zich in het borduren te bekwamen waren des te meer. 120 bekende Nederlanders waaronder kunsthistoricus Henk van Os, voetballer Ronald de Boer en kunstenaar Merijn Bolink borduurden hun naam in kruissteek op een katoenen lapje.

> Meer foto's van het 'Splitzij' project in het Textielmuseum Tilburg.

*) Since Carolyn from the 'Dangerous Chunky' knitting weblog wondered what the previous post on this embroidery project - with a black-and-white picture of men in suits busy embroidering - was about, i'll translate this post for her and other English-reading crafty visitors:

A couple of weeks ago on a museum trip I ran into the one and only tablecloth of the project 'Splitzij' ('Embroidery Floss', in English) - a work of art by Dutch artist Anne Verhoijsen - in the Dutch Textile Museum in Tilburg. The tablecloth itself, embroidered by 'businessmen in suits', wasn't that spectacular to see but the samplers the men had to make to practice the art of embroidery all the more. 120 well-known men - that is, in The Netherlands - among which art historian Henk van Os, soccer player Ronald de Boer and artist Merijn Bolink embroidered their names in cross stitches on a piece of cloth. Isn't that just sweet?

> See more pictures of the 'Splitzij' project in the Dutch Textile Museum.

Op artnet.com een recensie van het in de V.S. net verschenen en zogenaamd schokkende - maar in werkelijkheid oersaaie (red.) - boek 'La vie sexuelle de Cathérine M.' van Catherine Millet. Het stuk eindigt met de conclusie dat Millet - in het dagelijks leven behalve nymfomane ook hoofdredactrice van het gerenommeerde Franse kunsttijdschrift 'Artpress' - misschien meer bevrediging vindt in sex dan in kunst:

"But what if unzipping a man's fly, fingering one's way to the object of interest, adroitly and enthusiastically cajoling it with hands, lips and tongue outdoes - as far as Millet's pleasure is concerned - the give and take provided by most art experiences today?"

> The Vulnerable Sex by Michèle C. Cone.

 Elspeth Diederix: 'Katja' (80 x 61 cm)

Vandaag ontving Elspeth Diederix - uit handen van niemand minder dan demissionair staatssecretaris van cultuur Rick van der Ploeg - in het Amsterdamse fotomuseum Foam haar 'Prix de Rome voor Fotografie'. Na een selectie van vier fotografen uit 170 inzendingen en een werkperiode van drie maanden werd haar de 1e prijs van 20.000 euro - plus een bronzen beeldje voor op de schouw? - toegekend:

"Diederix visualiseert met de camera associatieve gedachten, die misschien in haar fantasie leven, misschien in die van de toeschouwer. Zij ontdoet de logica van het alledaagse en gebruikt die voor haar beelden, waarin materialen en materie een eigen leven leiden."

> Elspeth Diederix en de Prix de Rome.

"Voor deze kunst lijk je geen fantasie meer nodig te hebben, maar een krantenabonnement."

> collega-kunst-logger (en onbetwist grondlegger van) Cioran slaat de spijker op zijn kop met postje nr. 1093: "Bonanza over Documenta 11".

  

"In these artworks, Wilson is respectful of the textiles and the domestic traditions they evoke, yet rebellious in her subversion of cleanliness and propriety, playing on a range of themes such as the seductive nature of hair and the disgust and fear it can induce when detached form the body."

> Anne Wilson

  Andres Serrano:
  A History of Sex (The Fisting)

Op Artnet.com vandaag een artikel over perversie in de kunst (want, zo beweerde psychoanalytica Janine Chasseguet-Smirgel in 1985: "...the number of perverts involved in the field of art is probably much greater than the average for the population in general.") met illustraties van het werk van onder andere Cindy Sherman, Egon Schiele en Vanesa Beecroft. Zijn ze toch maar de - veel perversere - werken van Andres Serrano, Jake en Dinos Chapman, deze van Cindy Sherman, en 'Red Butt (close-up)' van Jeff Koons natuurlijk, vergeten.

> Artnet.com: Perversion in Art, geschreven door een heuse professor.

Kunstenaar Aki Fujiyoshi benadert haar eigen leven als was ze een detective, doorzoekt het appartement in New York waar ze woont - de 'scene of the crime' - minitieus op sporen van dat leven en presenteert haar bevindingen en het bewijsmateriaal daarvoor in galeries en musea:

"Central to the exhibition was a six-foot-wide whiteboard, labeled 'Case #2522' and covered with evidentiary photos and handwritten notes just like on television cop shows. Taped to the board is a map of Manhattan pinpointing the location of her apartment, photos showing entrance and hallway views of her building, and photo close-ups of an overturned glass, a broken fortune cookie, used matches, fingerprints and footprints. Ominously, a note on the board reads, "All attempts to wake up subject A were unsuccessful. No apparent foul play. 7:30 a.m., 4/15/99."

> Artnet.com bezocht een expositie van Aki Fujiyoshi en Museum Ludwig Keulen filmde een bezoek aan haar atelier in New York.

Honderd kunstenaars in honderd seconden op d11tv.de, een Duitse website waar gedurende de honderd dagen die 'Documenta 11' duurt iedere dag een nieuw filmpje te zien is van het werk van de deelnemende kunstenaars. Het commentaar bij de video's wordt geleverd door 'unsere Videoreporterin', die - in rap tempo - nog Engels spreekt ook. Wat kan een mens zich nog meer wensen?

> 100 Künstler in 100 Sekunden: iedere dag een verse videoreportage (onder in de pagina) die later terug te vinden is in de 'Mediathek'.

 

"Semper's piece in the Italian Pavilion, FF/REW (1998), which loops around a scenario in which, clad in a vintage slip and worn out sneakers, she hangs herself, reads a book, and shoots herself. Her expression remains one of benign indifference - we are given no specific clues, but we get the message."

> Ene-Liis Semper (Estland, 1969) over haar werk in een video-interview op de 49e Biennale van Venetië.

 muurschildering van Raymond Pettibon
 op 'Documenta 11'

Vandaag opent 's werelds belangrijkste kunstmanifestatie 'Documenta 11' in Kassel. Een bijzondere gebeurtenis, want de Documenta vindt slechts één keer in de vijf jaar plaats. Het akademie-reisje naar 'Documenta 9' in 1992 miste ik en ook tijdens 'Documenta 10' in 1997 was ik kennelijk druk met andere zaken. Zodoende bedacht ik een paar maanden geleden dat het jaar 2002 een uitgelezen kans zou brengen om - als mezelf respecterende kunstenaar die bovendien al minstens twee jaar niet op vakantie is geweest - eindelijk eens die reis naar Kassel te maken.

Al snel werd ik ontmoedigd door de website van 'Documenta 11' - met een ondoorgrondelijke navigatie van 'platforms' en aankondigigingen van eindeloze conferenties en studiebijeenkomsten. Geen plaatje te bekennen - en de verhalen van een niet nader te noemen kennis tevens kunstenaar die zich ingelezen had en het allemaal maar niets vond. 'Documenta 11', zo dacht hij, zou een gortdroge en oninteressante tentoonstelling worden want deze keer georganiseerd door de in Amerika levende Nigeriaan Okwui Enwezor die zich meer met de theorie dan met het tastbare kunstwerk zou bezighouden.

Zo ver zo goed. De animo om naar 'Documenta 11' af te reizen daalde tot het nulpunt. Vandaag gaat 'Platform' nummer 5, De Tentoonstelling, van start. De opening. De kranten. De eerste indrukken van de pers die hooggespannen verwachtingen had omdat er behalve de namen van deelnemende kunstenaars nog niets bekend was. De koppen (Parool: "Een drammerige Documenta met bloedhonden") en de steekwoorden (Artnet.com: "largely gobbledygook"). Het is glashelder. Ik ga niet meer. Ik zie het wel op het internet. Sneller, goedkoper en gemakkelijker. Op naar 'Documenta 12'. Nog maar vijf jaar te gaan.

> Documenta 11 - volgens Artnet.com, volgens Het Parool en volgens de officiële website www.documenta.de zelf.

 

The Prologue: "The woman in the film seen in tight close-up seems to be in a state of trance. Hands, presumably belonging to a man, manipulate her face, at first gently, then in a more violent way, slapping her cheek. Still, the woman does nothing, and just stares passively in front of her or closes her eyes."

The Drama: "The young anorectic girl is the icon of virginity and innocence. Stigmatised by nail holes, she displays her wounds to confirm that she is untouchable and impenetrable. She bleeds with no pain."

> Over de expositie 'Paradise Lost', de videoserie 'Pilgrimage' en het werk van de Finse videokunstenaar Heli Rekula in het algemeen, in het Nederlands en in het English.

 Georgina Starr:
 The Bunny Lakes Collection

Op eindeloze tochten over het internet beland ik - met mijn tot nu toe onopgeloste voorliefde voor duistere en lugubere zaken - telkens weer bij de foto van een bloederige perfomance van Georgina Starr. Het werk was vorig jaar te zien in het Engelse paviljoen op de 49e Biennale van Venetië en is gebaseerd op de film 'Bunny Lake is Missing' (1965) van Otto Preminger:

"Focusing principally on the character of Bunny Lake, Starr created a collection of clothes inspired by her. A number of girls, chosen to represent clones of an adolescent Bunny, paraded up and down a catwalk showing off the garments. (...) Small traces left by a sack worn as a hat or deep red, heavily made-up eyes that — as signs of a lost adolescence - seem to be a prelude to the end of the performance."

> Georgina Starr: 'The Bunny Lakes Collection' - met als extragratis bonus een video van de perfomance op de Biënnale van Venetië.

 Ellemieke Schoenmaker: 'Photobeauties'

In 'Archipel' in Apeldoorn exposeerde vorige maand Ellemieke Schoenmaker

- in vroeger tijden een klas- en ateliergenoot en nu rising star - met een serie van 450 beschilderde A4tjes, de zogenaamde 'Photobeauties':

"Photobeauties zijn de door haar bewerkte afbeeldingen uit modebladen. Ellemieke geeft ze een andere huid en maakt zo haar modellenwereld. Wat begon als een gretige aanval met Tipp-ex om plaatjes te bewerken mondde uit in een eindeloze reeks eigenaardige schoonheidsidealen."

> Ellemieke Schoenmaker: vol.636 no.1 Make-over lab

 Eric Doeringer en zijn 'Bootlegs'.

Kunstenaar Eric Doeringer verkoopt zijn werk op de stoepen van New York, bij voorkeur een stoep voor de deur van een hippe galerie, waar hij zijn verzameling 'Bootlegs' aanbiedt. Doeringer's bootlegs zijn kopieën van kunstwerken van bekende hedendaagse kunstenaars, die de originelen ín diezelfde hippe galeries verkopen in plaats van op straat. Zo maakte hij een baby à la Marlene Dumas en een 'replica' van Gerhard Richter's Two Candles en schijnt er nog succes mee te hebben ook:

"Doeringer has already made a name for himself among regular gallery-goes for selling "bootlegs", or small replicas of works by successful contemporary artists, made by mounting color printouts of the artworks on canvas and covering the whole thing with gel. Prices start at $40 dollars, and they "do quite well", says the artist." (bron: Artnet.com)

> Eric Doeringer's Bootlegs op ericdoeringer dot com.

  Muntean/Rosenblum (detail)

In 'De Appel' in Amsterdam begon deze week een tentoonstelling van de Oostenrijkse kunstenaars Markus Muntean en Adi Rosenblum. Muntean en Rosenblum combineren schilderijen van adolescenten - ontleend aan beelden uit mode- en lifestylebladen - met teksten uit een steeds groeiend archief dat de kunstenaars bijhouden:

''IF YOU CAN'T EVEN BE GUILTY OF YOUR OWN LIFE IT'S NOT WORTH LIVING I THINK.'

Op deze manier probeert het duo "een gevoel van spiritualiteit te destilleren uit het oppervlakkige, vervreemdende schouwspel van de consumentencultuur, waarin het alleen maar gaat om 'aangepast gedrag', om iedereen die hetzelfde doet." (bron: 'De Appel')

> Muntean/Rosenblum in de expositie 'To Die For', van 1 juni tot 18 augustus in 'De Appel' in Amsterdam.

 

Birgit Brenner (Duitsland, 1964) bedacht voor haar project 'Angst vor Gesichtsröte' een vrouw met een psychische stoornis en een zelfgebreide rode trui om zich in te verschuilen. Rondom dit fictieve personage maakt Brenner installaties en foto's - en schreef ze zelfs het rapport van de psychiater van de vrouw - die in combinatie met een scenario worden gepresenteerd:

"I am middle sized, of normal weight and I have brown hair. I am alone. I have been alone since a long time. I am shy. People say I estimate others higher than myself. I am alone often. I am frightened and hate myself. They say one day I will go insane. I can not bear anyone. It is necessary to be careful and suspicious. At home I am feeling well, sometimes even normal or pretty. Elsewhere I am worthless, exposed and ugly. No one tells me that into the face, but I feel what they think of me."

> Birgit Brenner en het pdf-bestand 'Angst vor Gesichtsröte', in het Duits maar mét fijne plaatjes.

  

"From her first pieces in 1994, the body, mostly female, is Natacha Lesueur’s favorite subject. At a first glance her photographies refer to fashion pictures, but one can notice the skin marked by various and ephemeral interventions: marks of accessories, signs from optical test, arrangements of food recovering it..."

> Natacha Lesueur: photographies 1993 - 2002

  

Museum De Pont - nog één keer - revisited. Van links naar rechts en met de klok mee:

Marlene Dumas, 'The First People (I-IV)'. Dat jarenlang, de ansichtkaart dan, aan de diverse muren van mijn respectievelijke huizen hing.

Raoul De Keyser, titel vergeten. Waarbij de mensen verontwaardigd uitroepen: "Dat kan mijn broertje van zes ook". Laten we daar voor eens en altijd mee ophouden. Het is onzin.

René Daniëls, 'Het Glazen'. De Schilder wiens werk De Man in 1982 zag op De Tentoonstelling die hem de ogen opende, waarna De Wereld nooit meer dezelfde was.

Gaat u er toch vooral eens kijken.