"Huisvrouw, arbeid is uw kroon" jubelt een valletje in de linnenkast. Maar het geluk van de huisvrouw - naar
drs. P - is betrekkelijk. Want hoe zwaar was het niet om zeep te raspen en de was te doen? En wie een blik op de werkkast werpt uit het tijdperk van voor de stofzuiger, is blij dat ie nu leeft. Zoveel verschillende plumeaus, zoveel stoffers, poetsdoeken en ander materiaal: een collectie op zich. Dat alles werd in één klap overbodig met de komst van de Erres stofzuiger. De dame die hem op de reclamefoto cadeau krijgt van haar man, is de gelukkigste vrouw ter aarde. "Alsof het kindeke Jezus begroet wordt, zo ziet ze eruit."

> BN/De Stem in De blije huisvrouw over de tentoonstelling Het geluk van de huisvrouw die tot en met 31 mei volgend jaar te zien is in het Schielandshuis in Rotterdam en - toepasselijk - een foto die ik deze week van een trouwe lezer kreeg toegestuurd.

Vandaag rolde in de Volkswagenfabriek in Mexico de allerlaatste Kever ter wereld van de lopende band. Toeval of niet, de Mexicaanse kunstenaar Damián Ortega presenteert deze zomer op de Biënnale van Venetië een toepasselijk kunstwerk. Hij maakte van de auto - in de jaren dertig door Hitler bedacht en door Ferdinand Porsche ontworpen - een driedimensionaal exploded view door de onderdelen van een Kever uit 1983 stuk voor stuk met touwtjes aan het plafond te hangen:

> Cosmic Thing (2002) van Damián Ortega op de Biënnale van Venetië, en de NOS met laatste oplage Kever loopt van de banden en een reportage in het tien uur journaal van vandaag (Mediaplayer, doorscrollen naar 8:00 minuten).

"Who isn't amazed when they enter the barn in the Springs where Jackson Pollock made his pour paintings? He hardly had room to back up."

> Over het schuurtje van Jackson Pollock, het atelier van Cézanne en de werkruimtes van mindere goden in Artnet's artikel Going Solo.

Wat Fransje Killaars precies is, is niet helemaal duidelijk - kunstenaar? vormgever? - en je kunt je afvragen of dat er toe doet. In ieder geval maakt ze installaties van textiel die in het museum tentoongesteld worden maar waarvan onderdelen ook gewoon onder de noemer bedsprei te bestellen zijn. Het Leidse museum De Lakenhal liet hetzelfde mes aan twee kanten snijden en vroeg haar een installatie te maken met historisch textiel uit de collectie dat zelden of nooit getoond wordt en dat in de handen van Killaars een 'hedendaags kunstwerk' zou moeten opleveren:

"Een sfeer van zomerhuisjes uit de jaren vijftig met op de bedden vrachten muffe, vale en dunne dekens waar niets wolligs meer aan was. Hier hangen ze allemaal naast en boven elkaar, dekens in die wonderlijke, onbenoembare tinten oranje-roze en zacht blauw-groen. Effen, of met typische dekenpatronen als grote, vuil-witte bloemen, afgrijselijke ruiten en spinragmotieven. De dekens vormen een bijna surrealistisch decor voor de grote vitrine in het midden van de zaal waarin twaalf historische kostuums zijn opgesteld, van een ripszijden mannenvest uit 1740 tot een houtje-touwtje montycoat uit de jaren zestig van de vorige eeuw." (Lien Heyting in NRC Handelsblad, 18 juli 2003)

> Explosie van kleuren en dessins - over de installatie Stoffen Stalen Sits van Fransje Killaars in museum De Lakenhal in Leiden (t/m 26 oktober).

Het begon eind jaren zeventig met muren en kraakpanden in Amsterdam maar inmiddels staat zijn werk op de vliegtuigen van British Airways en op ovenwanten en koekblikken in de Hema. Kaagman is overal - wie goed oplet komt zijn Delftsblauw steeds tegen. Vorig jaar zag ik Bush Molenaar, een Hollandse molen met straaljagers, op een buitenmuur van het Centraal Museum in Utrecht. Gisteren fotografeerde ik op het Centraal Station in Amsterdam 2b or not 2b, dat sinds een paar maanden te zien is op een bouwsteiger in de nok van de overkapping boven perron 2b. En op internet vond ik op Kaagman's Delft Blue Web Site de animaties die hij tegenwoordig maakt - ook Delftsblauw moet met zijn tijd mee.

> Hedendaagse taferelen in een oerHollandse traditie: foto's van het Delftsblauw van punker en autodidact Hugo Kaagman, en de Delft Blue Web Site op Kaagman.nl.

"Beeldend kunstenaars zijn geen sterren, hoe beroemd ze ook zijn. Of het nu Robert Rauschenberg is of Richard Hamilton of Claes Oldenburg, ze maken tentoonstellingen over de hele wereld, hun werk brengt miljoenen op, maar op zaterdagmiddag zouden ze door de Kalverstraat kunnen lopen zonder dat iemand hen herkent. De meeste kunstenaars zijn daar heel tevreden mee. Ze houden niet van foto's; uit de aard van hun vak weten ze maar al te goed hoezeer een foto een beeld kan scheppen dat zich langzaam loszingt van je persoonlijkheid."

> uit Foto's van gezichtsloze namen - Hans den Hartog Jager in NRC Handelsblad over de kunstenaarsportretten van de Duitse fotografe Angelika Platen, die op dit moment te zien zijn in een tentoonstelling in het Fries Museum.

Over het mysterie Michael Raedecker, uit betrouwbare bron en vanmorgen in de mailbox:

"Even over Michael Raedecker: hij zat bij Galerie Nouvelles Images (NI) in de stal, toen hij naar het Goldsmith College in Londen vertrok werd hij door Saatchi opgepikt en meteen zo gewild en duur, dat hij geen werk meer beschikbaar had voor NI."

of, zoals David Lee van Art Review in een artikel zegt,

"One can only guess at the real influence of Charles Saatchi, the eminence gris pulling strings in the background. When the winner was announced a fortnight ago of this John Moores Prize, Britain's major painting award, it came as no surprise to discover that virtually all the work of the unknown winner, Michael Raedecker, was already owned by Saatchi."

Eigenlijk is Michael Raedecker een beetje de Tord Boontje van de schilderkunst; dat wil zeggen, een geboren Nederlander die bekender is in Engeland dan in zijn eigen land - en ze borduren allebei beestjes, maar dat terzijde. Behalve dat Raedecker zelden of nooit in Nederland exposeert - de laatste keer was in 2000 in het Van Abbemuseum - heeft hij hier geen eigen galerie. Wil hij niet? Willen zij niet? Kénnen ze hem niet? En dat terwijl we zijn werk zo graag eens in het echt zouden zien. Zonder daarvoor naar Basel te reizen.

> Recent werk van schilder Michael Raedecker, Nederlandse ster in Engeland.

Hoewel hij in Enschede werd geboren en zijn werk perfect in het Nederlandse Droog Design past is ontwerper Tord Boontje hier niet erg bekend, maar in Engeland - waar hij al jarenlang woont - is Boontje één van de toonaangevende ontwerpers. Hij maakte stoelen van houten latjes en plakband, kroonluchters van Swarovski kristallen en zijn laatste serie werken heet Wednesday - "As the name is a midweek day, these are all things for everyday, things to live with" - waarvoor hij net als Hella Jongerius veel research naar historische bronnen deed:

"I constantly look at contemporary art and craft. Historical sources are important to me too. I always research whenever I work on something new to try to become aware of the subject. When I started embroidering, I spent a lot of time in the Victoria & Albert Museum going through the samples of 17th century English embroidery. On holiday in Sweden, I went to see rural embroidery."

> Tord Boontje (1968) en zijn serie Wednesday (2002).

Na de Nederlandse ontwerper Tord Boontje - wie? - is in het Design Museum in Londen nu een tentoonstelling van het werk Hella Jongerius te zien. In een artikel met de ondertitel 'Dutch courage' prijst The Guardian haar gelukkig dat ze in Nederland is geboren - ook vanwege de rijkelijk vloeiende subsidies natuurlijk:

"Hella Jongerius is a contrary sort of woman. She takes familiar things and then makes them very strange indeed. Tall and quietly authoritative, she was lucky enough to have been born in the Netherlands, where designers who work on the fringes of art are taken quite seriously and even indulged with government money."

> The Guardian in To die for - ik zou het bijna voor één van die lampen hier boven over hebben - over ontwerpster Hella Jongerius en haar tentoonstelling in het Design Museum in Londen (tot 26 oktober).

"Despite self-aggrandizing headlines claiming that his legendary appetite for drink and drugs had come to a sober end, artist Damien Hirst was spotted in London last week with what appeared to be more than a few drinks in him. Rumor has it that he's found God, too."

> Artnet's Joe La Placa over "born-again bad boy" Damien Hirst in London Calling en wie drank, varken en kunst zegt, zegt niet doen.

Wie varken en kunst zegt, zou eigenlijk Andy Feehan moeten zeggen - zegt Andy Feehan zelf:

"I am a little disturbed that someone would so blatantly copy my work and my ideas. It is obvious to me that Wim saw my postcard, called Artemis the Tattooed Pig, some time after it was published by Fotofolio, Inc., in 1985. My postcard was distributed all over the world and was certainly sold in Europe. Yes, imitation is the sincerest form of flattery, but there is a greasy slope between homage and theft. It's also very easy to tell the difference."

> A Few Thoughts About My Copyist Wim Delvoye door de Texaanse kunstenaar Andy Feehan, die in 1985 het project tattooed pigs and hairless dogs begon.

Wie varken en kunst zegt, zegt Wim Delvoye, de Belgische kunstenaar die sinds jaar en dag varkens tatoeërt en inmiddels een hele kudde onder zijn hoede heeft. Delvoye zorgt goed voor zijn varkens - de dieren worden onder narcose getatoëerd, hij geeft ze namen als Marcel - met Harley Davidson tattoo - en Boris, laat ze slapen in een "gezellig nachtverblijf met gezelschapsvarken" én hij redt ze van de slachtbank want "door de artistieke handeling van het tatoeëren worden de dieren tot kunstwerken, die auteursrechtelijke bescherming genieten, en bijgevolg is het slachten ervan niet toegestaan c.q. strafbaar." Goed werk dus, van Wim.

> Over de varkens van de Belgische kunstenaar Wim Delvoye, die hij deze zomer in het kader van de jaarlijke kunstmanifestatie Watou wilde
be-tatoeëren met gedichten. Dierenrechtenactivisten protesteerden en dreigden zich "zich de hele zomer lang vast te ketenen in Watou indien de tentoonstelling toch zou doorgaan". Delvoye blies het project, uiteindelijk, af.

De Londense grafitti- kunstenaar Banksy over wie ik hier vorig jaar al eens schreef, is dankzij of ondanks zijn controversiële stencilkunst op muren door heel Engeland inmiddels uitgegroeid tot een ware celeb. Een opdracht van multinational Nike sloeg hij af, wel maakte hij het nieuwste cd-hoesje van Blur en waren er gisteren op de opening van een tentoonstelling van de kunstenaar mede-celebrities als Jamie Oliver en Jarvis Cocker aanwezig. Banksy zelf was al vóór de opening vertrokken en exposeert, zoals het een ware graffitikunstenaar betaamt, eigenlijk liever niet in galeries maar voor zijn laatste project maakte hij een uitzondering - want het is lastig een kudde beschilderde varkens, koeien en schapen bijelkaar te houden in de straten van van Londen.

> Animals sprayed by graffiti artist op BBC Arts en Graffiti artist stages exhibition op Ananova.com over Turf War, een vijfdaagse tentoonstelling van straatkunstenaar Banksy in Londen.

"Gezien de enorme hoeveelheid werk die Krystufek jaarlijks produceert (alleen al voor de tentoonstellingscatalogus - die overigens meer indruk maakt dan de tentoonstelling zelf - maakte ze 120 nieuwe collages) is ze nog niet over haar traumatische jeugd heen (ze leed aan boulimia en deed op haar negentiende een zelfmoordpoging). Maar of het van zich af schrijven, tekenen en fotograferen van haar persoonlijke leed ook goede kunst oplevert, is zeer de vraag." (Merel Brem in de Volkskrant, 16 juli 2003)

> Mee eens, ik - hier toch de foto's van Elke Krystufek's tentoonstelling Naakt & Mobiel in het GEM Den Haag.

Jan Dibbets deed het voor Amnesty International, Jan Wolkers voor het Komitee Hulp Bevrijdingsfront Vietnam, Phil Bloom voor de Provo's en een onbekende ontwerper maakte een prachtige poster voor de Vrije Seks Partij. Het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis in Amsterdam selecteerde 150 Nederlandse affiches uit een collectie van bijna 25.000 stuks en zette die - al in 1998 - online:

> Steun! Stem! Staak! - 150 Nederlandse affiches uit de verzameling van het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis.

"I'm incredibly clean. It's just sometimes these things happen. Once I didn't go home all night, I was outside - al fresco - and suddenly I realised I was supposed to be at the dentist. I think I was probably still drunk when I turned up. I walked in and the dentist said, 'Before we do anything, Tracey, I think you should clean your teeth.' And I went and looked in the mirror and I had sperm all round my chin."

> Ontboezemingen van Tracey in This much I know (The Observer, met dank aan Tonie)

"Volgens de Britse zondagskrant The Sunday Times wil Charles met zijn academie een tegenwicht vormen voor de 'wurggreep' waarin moderne BritArt de artistieke smaak heeft. (...) Het is algemeen bekend dat Charles niets opheeft met deze kunstrichting. Zelf maakt de prins veel landschappen in waterverf."

> Trouw's ANP-nieuws met Prins Charles richt school voor naaktschilderen op en Charles' eigen creaties in Watercolours by His Royal Highness The Prince of Wales.

Lidewij Edelkoort, trendvoorspeller en iets hoogs bij de Design Academy in Eindhoven - waar ik de eerste negen maanden van mijn kunstloopbaan doorbracht, maar laten we dat zo snel mogelijk weer vergeten - kreeg carte blanche om deze zomer in fort Asperen een tentoonstelling in te richten. Edelkoort hield haar vinger aan de kloppende pols van de tijdgeest - vrij naar recensent Dirk Limburg in het NRC Handelsblad van 4 juli jongstleden, maar laten we ook dat zo snel mogelijk weer vergeten - en kwam in het 150 jaar oude fort tot de tentoonstelling Armour, met als ondertitel 'de fortificatie van de mens':

"We leven in een stormachtig tijdsgewricht waarin opnieuw eigentijdse kruistochten tot leven komen. Mensen zien zich geconfronteerd met oorlog, worden bedreigd door voedsel en gedood door bacteriën, en voelen zich vernederd omdat ze geen stem hebben; we voelen ons vreselijk klein en vrezen het ergste. Uit deze sociale en politieke situatie ontstaat de behoefte onszelf te beschermen en verdedigen, zonder zelfs de wens terug te vechten..."

> Ik wil wel, nu hij nog: de tentoonstelling Armour in fort Asperen bij Leerdam (t/m 28 september) en Lidewij Edelkoort, eerder dit jaar, over vechten en verdedigen in het programma R.A.M, aflevering Oorlog en (on)veiligheid.

"Seit dem Krieg mit der Sowjetunion sind Schützenpanzer, Kampfhubschrauber, MIGs, Eierhandgranaten, Pistolen und vor allem die Kalaschnikow neue Motive geworden. Amerikanisches Kriegsgerät wird wohl bald dazukommen."

> Dekorative Bomben, over de Afghaanse tapijten of 'warcarpets' met tanks, bommen en granaten - handgeknoopt in het vluchtelingenkamp - die op dit moment te zien zijn in de tentoonstellingen Armour in fort Asperen en Attack! in de Kunsthalle Wien.

> Rondje weblogland: Marcel van Eeden in de media - aanstaande woensdag een uur lang live te beluisteren in het NPS radioprogramma Kunststof - Tonie van Ringelestijn in het museum en die gekke Walter van den Berg into kunst.

Hoewel ze 85 jaar oud is, al ruim 60 jaar kunst maakt, Rudi Fuchs een boek over haar schreef en ze dit jaar op de Biënnale van Venetië een Gouden Leeuw kreeg voor haar 'lifetime achievement', is er op internet weinig over haar te vinden. Ikzelf kwam Carol Rama vandaag voor het eerst tegen in de bibliotheek aan de Prinsengracht, terwijl ik op de kunstafdeling door het Duitse Art Magazin bladerde. De oude dame Rama maakt werk waar we tegenwoordig niet van opkijken maar dat - respect! - in het midden van de vorige eeuw stof deed opwaaien:

"In 1945, when Rama's watercolors, some of which date to the 1930s, were first exhibited, the show was closed by the Christian Democratic government because of the work's sexualy provocative imagery. The present show included a selection of '40s drawings with imagery ranging from mundane objects such as dentures and shoes to depictions of men and women having sex with dogs and snakes." (uit Art in America, 1997)

> Het leven en werk van 'de Italiaanse Louise Bourgeois' Olga Carol Rama dat, aldus de Los Angeles Times, 'though decades old, still pulls you in and puts you off center'.

In San Francisco begon deze week een tentoonstelling vol kunstwerken die allemaal op de een of andere manier in aanvaring met de wet zijn gekomen. Zo kreeg de postzegelkunstenaar Michael Hernandez de Luna het aan de stok met de FBI vanwege zijn fruit-flavored anthrax stamps, dreigden Picasso's nazaten kunstenaar Ray Beldner een proces aan te doen nadat ze zijn Guernica in dollarbiljetten hadden opgemerkt en moest Diana Thorneycroft haar bound and bleeding Disney and Sesame Street characters uit een tentoonstelling verwijderen om een rechtszaak met Disney te voorkomen.

> Wired over kunst, copyright en de tentoonstelling Illegal Art in de Artists Gallery van het SFMoMa in San Francisco. (niet via Cioran)

De Rotterdamse kunstverzamelaar Joop van Caldenborgh kocht Carlos Amorales' installatie Flames Maquiladora en schenkt die aan het Boijmans van Beuningen. Kunstenaar Amorales kan tevreden zijn, want begin vorige maand zei hij in het Parool dat de eventuele verkoop van de installatie - een schoenenatelier naar Mexicaans model dat op dit moment in het Nederlandse paviljoen op de Biënnale van Venetië te zien is - een "grote grap" zou zijn:

"In Venetië nodig ik het kunstpubliek uit zich als fabrieksarbeiders te gedragen en aan de werktafels onderdelen van de schoenen in elkaar te zetten,' vertelt Amorales. 'Maar net als in Mexico kunnen ze het eindproduct, de schoenen, zelf niet kopen.' Maar de installatie in haar geheel is toch wel te koop? 'Natuurlijk,' lacht Amorales. 'Dat is de grootste grap!" (het Parool, 12 juni 2003)

> Het Duitse kunsttijdschrift Art over de aankoop van Carlos Amorales' Flames Maquiladora door Joop van Caldenborgh, suikeroom en bestuurslid van museum Boijmans van Beuningen, waar hij onlang nog zijn Caldic collectie tentoonstelde.

Sieradenontwerper Ted Noten won een prijs en werd geïnterviewd door het NRC, over dode muizen met parelkettinkjes, zelfgekauwde sieraden, boksbeugels voor dames en broches uit een Mercedes Benz:

"Kijk hoe prachtig gebogen. zo'n ronding bedenk je niet." Er zijn broches met stukjes auto van een centimeter of vijftien; zelf vindt hij de allerkleinsten het mooist. Dat je een stukje Mercedes op je revers draagt zonder dat iemand het weet. En het moet perse een Mercedes zijn. "Dat is een archetype, met een ander merk werkt het niet en zou ik het oorspronkelijke idee geweld aandoen." (NRC Handelsblad, 4 juli 2003)

> De sieraden - "Hoezo draagcomfort, heb je wel eens een Afrikaan met zo'n bord door de lippen gezien?" - van Ted Noten.

Na een zenuwslopende reis vol lastige conducteurs, onbegrijpelijke busstations en taxichauffeurs met doodsverachting arriveerden wij - hinke en voordeWind - natuurlijk nét na afloop van de speech die Bieslogs hoofdredacteur Wim de Bie hield ter gelegenheid van de opening van Marcel van Eedens tentoonstelling, tevens presentatie van zijn eerste oeuvrecatalogus, in het GEM. Gelukkig maakte de hoofdredacteur opnamen zodat wij - hinke en voordeWind en u als lezer - er toch een beetje bij waren, al schijnt dat niet noodzakelijk te zijn, integendeel:

"Zoals wij hier bij elkaar staan, dat is natuurlijk vreselijk achterhaald allemaal. Dat je in je goeie goed na het eten nog de straat op moet. Met tram, fiets of auto hier naar toe voor een hapje en een drankje - tenminste ik hoop dat we dat nog krijgen, dat is ook nog maar de vraag. Hapjes en drankjes die je thuis in de ijskast hebt staan. En dan moeten we straks ook nog weer allemaal terug. Laveloos denk ik, en in de regen, dat zul je ook nog zien. Dus dat is in feite wat Marcel van Eeden zegt door hier vanavond afwezig te zijn. Marcel van Eeden die op dit moment lekker thuis ontspannen aan zijn tekentafel zit - misschien in zijn onderbroek - met een oud tijdschrift voor zijn neus want naar een onderwerp hoeft hij nooit te zoeken. Hij slaat een Katholieke Illustratie open en het is weer ... bingo!"

> Van hippe musea, meisjes in mini, herdershonden op Mercedessen, verlegen maar toch stoere kunstenaressen en heel, heel veel tekeningen: De Foto's van de opening van Marcel van Eeden's - en Elke Krystufek's - tentoonstelling in museum GEM Den Haag en, in BieslogAudio, De Speech van Wim de Bie.

Tegelijk met de officiële opening van Retrograde, Tekeningen 1993-2003 van Marcel van Eeden in het GEM begint een zaal verderop een tentoonstelling van de Oostenrijkse kunstenares Elke Krystufek, die misschien wel de grootst denkbare tegenstelling vormt met de eerste; Waar je Marcel van Eeden's werk zou kunnen omschrijven met de woorden ingetogenheid, vakmanschap en - de hoeveelheid van zijn tekeningen buiten beschouwing gelaten - bescheidenheid, is dat van Krystufek uitbundig, felgekleurd en van een bijna schoolmeisjesachtige onbeholpenheid. De schijnbare naïeviteit en nonchalance van Krystufek's tekeningen, foto's en installaties - waarin zijzelf het onderwerp is - maakt dat je in eerste, tweede en misschien wel derde instantie twijfelt aan de kwaliteit van dat werk, maar zo langzamerhand bekruipt me het gevoel dat dat misschien juist haar kracht is: het is direct, eerlijk en je loopt er niet zomaar aan voorbij.

> Naakt & mobiel, een tentoonstelling van Elke Krystufek - die eerder dit jaar exposeerde in de Amsterdamse galerie Akinci - in het Gem in Den Haag (van 5 juli tot en met 28 september).

In afwachting van de officiële opening van - en, niet te vergeten, de presentatie van een duimdikke catalogus bij - de tentoonstelling Retrograde, Tekeningen 1993-2003 in het spiksplinternieuwe Haagse museum Gem alvast een fijne passage uit het interview met kunstenaar en vriend Marcel van Eeden dat deze week in De Groene verscheen:

"Hij redt zich eigenlijk best in het leven. Tekeningen maken. Boeken lezen. Gezin. Weblog. Tekenlog. Tentoonstellingen. En nu een mooie catalogus. Maar toch vindt hij dat hij eigenlijk beter niet geboren had kunnen worden.
'Is het zo erg?'
'Nou ja, ik ben niet levensmoe of zo. Maar ik ben me wel dagelijks bewust van de enorm lange tijd voor en na mijn leven.'
Hij haalt Schopenhauer aan, die schreef niet te kunnen begrijpen waarom mensen bang zijn voor de dood, terwijl het gapende gat van de miljarden jaren voor hun geboorte hen geenszins angst lijkt aan te jagen. Ik herken de gedachte en herinner me het beeld dat ik kreeg toen ik het las.
'Tijdhoogtevrees.'
'Ja precies, dat is het', zegt Van Eeden."

> Nu in de kiosk, in uw lectuurbak of - als u zo lang kunt wachten - heel misschien over een week in het archief: De Groene Amsterdammer met het interview "Marcel van Eeden, kunstenaar met tijdhoogtevrees" of "De moleculen die ik nu ben, waren er altijd al".

De één denkt dat het een Middeleeuws kruidenhandboek is, de ander ziet er een bewijs van buitenaards leven in en de derde gelooft dat het gewoon vals is. In ieder geval is het tot op de dag van vandaag niemand gelukt om de tekst, in een onbekende taal, te ontcijferen of om zelfs maar te bepalen uit welke tijd het manuscript komt:

"Everyone says that it looks easy. Even when I was finishing the film off I thought,
"I can see something there". After a four-month slog making the film I was still feeling that. I think it probably will be cracked. I don't believe it's nonsense and a load of gobbledegook - I think it's code based on an unusual or dead dialect or language. Once we've identified what language it is then it will be cracked."

> Vannacht gezien op BBC Two: The Voynich Mystery, over het raadselachtige manuscript dat in 1912 door antiquair Wilfrid Voynich gevonden werd in een Italiaans klooster. Of niet.

"Dit onvoltooide schilderij toont drie Maenaden, vrouwelijke volgelingen van de Romeinse wijngod Bacchus, uitgeput van het dansen bij een Bacchusverering. Deze liederlijke feesten, met muziek, dans en veel drank, vormden een geliefd onderwerp van de schilder. De vlot opgezette ondertekening van het onvoltooide werk en de dunne lagen verf waarmee de vleeskleur is opgebouwd laten de werkwijze van de schilder zien."

> Van de omslag van Geerten Meijsing's boek Dood Meisje (2000): Uitgeputte Maenaden na de dans, een onvoltooid doek van de Friese, naar Engeland verhuisde schilder Sir Lawrence Alma-Tadema -- in 1836 geboren als Lourens Tadema -- uit de collectie van het Van Gogh Museum.