Ik kon me maar net inhouden om niet, uit plaatsvervangende trots, tegen de man die bij de kassa van Dirk van den Broek in de rij achter me stond te zeggen er staat een vriend van me in deze krant!. U, als kunstliefhebber, mag ik er vast wel mee lastigvallen:

"Marcel van Eeden groeide op in Leidschendam, als enig kind. Zijn vader was vertegen­woordiger in tekenmachines - tekentafels voor architecten. Toen hij net voor zijn havo-eindexamen zat, overleed zijn vader. „Ik heb dat examen toch nog gehaald. Maar daarna had ik geen idee wat ik moest gaan doen." Het werd een studie Nederlands, vervolgens de sociale academie en daarna kunstgeschiedenis - alledrie hield hij niet meer dan een jaar vol. „Intussen zat ik te rommelen met gedichten en tekeningen. Mijn toenmalige vriendin - nu mijn vrouw - had de Haagse kunstacademie afgemaakt. Dat was voor mij een soort bolwerk, maar toen ik er door haar studenten leerde kennen, dacht ik: ik kan het ook wel proberen."

> Uit het grote Marcel van Eeden mediaoffensief, last but not least: Keerpunt 1965, heden en verleden van tekenaar Marcel van Eeden - zoon van een handelsreiziger in tekenmachines - in het Cultureel Supplement van het NRC Handelsblad van gisteren.

"When 'Gyroscope' works, that's why - it gives us art that we're able to make ours, experiences that we're able to mentally take home with us. This is when 'Gyroscope' and the Hirshhorn are at their best, when they're able to make contemporary art a part of our lives. Again."

> D.C. Diary - Artnet over de tentoonstelling Gyroscope, met werk van de groten der aarde uit de collectie van het Hirshhorn Museum in Washington.

Zijn boekje werd me een paar jaar geleden in de handen gedrukt met de woorden 'lezen, dit is echt iets voor jou'. En ik las, vol verbazing en ontroering, de onnavolgbare maar prachtig geniale uitleg die kunstenaar Gerrit van Bakel geeft bij de machines die hij bouwde. Het liefst zou ik u alles vertellen over de Voorlopige Regenboogmachine, Het Zonnewiel en De Wagentjes van het Goede en het Kwade maar laten we het houden op wat de kunstenaar zelf zegt over zijn Middelgrote Problemendrager:

" De titel van dit ding verklaart wat dit is, dit is een Middelgrote Problemendrager. Zijn verschijningsvorm is misschien problematisch maar doordat je alle hellende vlakken kunt verstellen, kun je het altijd aanpassen aan de ruimte waarin hij is. In die zin is het een esthetisch ding, maar de esthetica is overflexibel. Want een helling, een ding onder een hoek dat is veel vorm omdat wij haaks leven. Het is volkomen onlogisch om die wielen zo scheef te zetten. Maar wel mooi." (Gerrit van Bakel in het boekje 'Uit de Werkplaats'; Van Abbemuseum, 1984)

> Metropolis M revisited 1984-III: kunstenaar Gerrit van Bakel overleed in november 1984 op 41-jarige leeftijd. Gelukkig hebben we zijn machines nog. En de verhalen daarbij.

Titels zijn het helemaal voor de schilders en beeldhouwers van de jaren tachtig, ze kunnen niet vreemd, mysterieus of lang genoeg. Al bladerend door Metropolis M jaargang 1984 kom ik langs namen die hele verhalen lijken te vertellen, zoals De derde persoon, hippelt luchtig onbelae, in terra nullius van Kars Persoon en Martin Kippenberger's Arafat hat das rasieren wieder aufgenommen. Maar schilder René Daniëls is de ongekroonde koning van de titel, zijn doeken hebben namen als Two I's fighting over 1 dot en zitten vol woordspelingen. Palais des Boos-aards klinkt fonetisch als Palais des Beaux-arts, een ander doek noemt hij Memoires van een vergeetal, de titel La muse amusee verdraait hij voor een volgend doek naar Alzumeazume en in 1987 begint hij de titels van zijn schilderijen zelfs te gebruiken als beeldelement. Kort nadat hij een doek maakt waarin de titels van zijn hele oeuvre verwerkt zijn krijgt hij, toeval of niet, een hersenbloeding en raakt buiten beeld:

"Hij tekent nog steeds, maar over de status van zijn huidige werk lopen de meningen nogal uiteen. Men vraagt zich af of kunst alleen kunst is als het bij ‘vol bewustzijn’ wordt gemaakt. Communicatie met de kunstenaar verloopt, net als zijn motoriek, zeer moeizaam. Maar allicht vermaakt hij zich stiekem prima met dit debat. Net als vroeger. Wie zal het zeggen?"

> Metropolis M revisited 1984-II: over het beeldend dichten van "een van de belangrijkste naoorlogse Nederlandse kunstenaars", René Daniëls.

In 1984 schreef je provocatie met een k, spelde men ironisch als ironies en maakten kunstenaars muziek- de inmiddels overleden Martin Kippenberger zong liedjes van Sinatra en nam een plaat op met wilde schilder A.R. Penck, onze eigen Peter Klashorst speelde in de band Soviet Sex, organiseerde discoavonden onder de naam Club Bizar en investeerde zijn zuurverdiende Koninklijke Subsidie voor de Vrije Schilderkunst in een singletje:

"This record was supported in part by her Majesty the Queen of the Netherlands. Deze noot voegde Peter Klashorst toe aan het singletje dat hij heeft opgenomen met de M.14's waartoe ondermeer Gerlad van der Kaap en Robert Longo behoren. De toevoeging was niet helemaal als pure provokatie bedoeld. Klashorst heeft zijn image van wilde punker fageledgd en lijkt de vermelding eerder te hebben opgenomen vanuit de ironiese overweging: ' ere wie ere toekomt'. Het projekt is namelijk mede mogelijk geworden door Klashorsts genereuze gebaar om de Koninklijke Subsidie, die in 1983 aan zijn werk was toegekend, in deze onderneming te steken."

> Metropolis M revisited 1984-I: Als m'n vriendjes krijgertje speelden, speelde ik Picassootje - een interview uit 1983 van het NRC met Peter Klashorst, en de legendariese band - met Ellen ten Damme op synthesizer - Soviet Sex .

"Why: The days of buying Cornell boxes for under $100,000 are almost over. The Cornell estate has been virtually picked clean. These "aged" white spaces capture all of the artist's poignancy without the high price."

> Een minimal white box van Joseph Cornel voor nog geen honderdduizend dollar: adviezen voor kunstkopers volgens de Art Market Guide 2003 op Artnet.

Vijftien maanden, 491 berichten, 41° celsius achter mijn bureau en komkommertijd in de kunst - ik ben een weekje op vakantie.

Gisteravond op het terras van een café om de hoek gelezen in en - foei - gescheurd uit damesblad Elle:

"Het Museum voor Moderne Kunst in Arnhem deed altijd zeer bewust aan het pluggen van vrouwelijke kunstenaars, maar dat is voorbij. Niet meer van deze tijd, vinden ze daar. Dat in Turbulence, hun overzichtstentoonstelling van actuele Nederlandse kunst, veel meer (jonge) vrouwen dan mannen te zien zijn, is gewoon toeval, zeggen ze. Dit zijn de interessantste kunstenaars van nu en daar zitten nu eenmaal veel vrouwen bij. Toeval? Kijk naar de thematiek en oordeel zelf."

> maandblad Elle in het artikeltje De ideale vrouw? en dagblad de Gelderlander in De frictie van het tijdsgewricht verbeeld over de tentoonstelling Turbulence in het Museum voor Moderne Kunst Arnhem (t/m 24 augustus).

De Amerikaanse kunstenaar Robert Gober (1954) maakt regelmatig zijn eigen behang, als zelfstandig kunstwerk of bij wijze van onderdeel van een installatie. Zo tekende hij ooit een - op het internet onvindbaar - behang met eindeloos herhaalde mannelijke en vrouwelijke geslachtsdelen en beplakte hij de muren van musea met het behang hierboven. Maar Gober is niet de enige kunstenaar die zich met behang bezighoudt; in museum The Fabric Workshop in Philadelphia is deze zomer een tentoonstelling te zien met behang van onder - veel - anderen Andy Warhol, Jenny Holzer en de Italiaan Francesco Simeti, die een actueel behangetje maakte met afbeeldingen van Afghaanse vluchtelingen.

> Metropolismag over de tentoonstelling On the Wall: Wallpaper and Tableau in museum The Fabric Workshop in Philadelphia.

"Van de kunstenaars die inhaken op doeken van Vermeer gaat Mary Waters het verst. Zij haalt fragmenten uit de context van het oorspronkelijke schilderij en probeert ze daardoor een andere betekenis te geven. We zien bijvoorbeeld afbeeldingen van een oor, een oog en een mond. Zonder moeite kunnen we ze herkennen als typisch Vermeer. Ze is er redelijk goed in geslaagd zich de technieken van de oude meester eigen te maken, waarbij opvalt dat ze soms in zwart-wit werkt. Ze leerde de doeken namelijk kennen uit zwart-wit afbeeldingen in kunstboeken. "Ik kopieer niet'', zegt ze. "Ik interpreteer de zeventiende-eeuwse schilderkunst als een twintigste-eeuwse schilder." (uit: De schaduw van de oude meester)

> Over de schilderijen van de Iers/Utrechtse beeldenjager Mary Waters, via één van de 'pittige' discussies over kunst op forum Blauwe Feniks.

Daan van Golden schilderde ruiten die doen denken aan zakdoeken en keukengordijnen, Marcel van Eeden's strepen zijn details van jurken vóór 1965 en Andrea Higgins schildert de kleding van Amerikaanse presidentsvrouwen:

"Currently, I am working on a series of paintings based on the wardrobes of the wives of American Presidents. A first lady's style (or lack thereof) attracts public attention and debate. Her clothes and the colors she wears represent the social climate and political priorities of the administration of which she is a part. My painting "Laura" references a purple suit worn by Laura Bush as she was welcomed into the White House by outgoing first lady Hillary Rodham Clinton (wearing her signature black suit)."

> Barbara en Nancy in de serie The Presidents' Wives en andere ruitjes van de Amerikaanse kunstenaar Andrea Higgins, die dit voorjaar een aanmoedigingsprijs kreeg van het San Francisco Museum of Modern Art.

In het Stedelijk Museum in Amsterdam is op dit moment de tentoonstelling 'Revolution in the air' te zien, een selectie van kunstwerken en voorwerpen uit de jaren zestig die je eerder in de populistische Rotterdamse Kunsthal of het Centraal Museum in Utrecht dan in het highbrow Stedelijk zou verwachten. Volgens journaliste Anne van Driel van de Volkskrant een voorbode van de 'kleine revolutie' die in het Stedelijk gaande is, oftewel als de vos van huis is dansen de muizen op tafel:

"Maar bovenal toont de tentoonstelling - met zijn documentaire inslag en integrale aanpak - welke kleine revolutie er in het Stedelijk zélf gaande is. (...) Terwijl op de bovenverdieping de afscheidstentoonstelling van Rudi Fuchs is te zien, bracht een aantal conservatoren op de benedenverdieping werk uit de sixties samen. En die selectie wordt op een voor het Stedelijk ongewone wijze gepresenteerd. Die anti-conceptiepil? Die was er onder Fuchs niet in gekomen."

> Een kleine revolutie in het Stedelijk, de Volkskrant over de tentoonstelling Revolution in the Air - De Sixties en het Stedelijk (t/m 31 december).