In de theaterwereld is het gebruikelijk werk van anderen op te voeren, in de kunstwereld niet. Toch is dat precies wat performancekunstenaar Marina Abramovic komende week in het New Yorkse museum Guggenheim doet. Met haar project Seven Easy Pieces herhaalt Abramovic performances van illustere collega's als Bruce Nauman en Joseph Beuys, met de bedoeling de kunstwerken zo te documenteren:

"The project is premised on the fact that little documentation exists for most performances from this critical early period; one often has to rely upon testimonies from witnesses or photographs that show only portions of any given piece. Seven Easy Pieces examines the possibility of redoing and preserving an art form that is, by nature, ephemeral."

> Seven Easy Pieces door Marina Abramovic in Guggenheim Museum New York.

Vanaf vanavond na zonsondergang wordt het wegens verbouwing al maanden leegstaande gebouw van het Rijksmuseum in Amsterdam omgetoverd tot een kunstwerk, gemaakt door kunstenares Germaine Kruip, die het gisteren bij wijze van opening eigenhandig voor het eerst in werking stelde. Waar ik, afgaande op berichten in de media, een spectaculaire lichtshow verwachtte bleek de installatie van Kruip een subtiel aan- en uitzwellend licht dat het museum van binnenuit vult en alleen zichtbaar is voor de oplettende passant:

"Kruips licht spettert niet, zoals de hallucinerende lichtstralen van de Amerikaanse kunstenaar James Turrell of de technisch virtuoze lichtshows van Peter Struycken. Haar licht infiltreert, zoals ook haar acteurs dat doen. Ze hoedt zich voor een ‘oh là là’-effect waarbij toeschouwers hun nek verrekken of van hun fiets vallen. De sluier van licht waarin het Rijksmuseum zich de komende maanden hult, moet de toeschouwer langzaam veroveren, verleiden tot een tweede en een derde blik, tot een zo aandachtig kijken dat het beeld zich voorgoed nestelt in het geheugen."

> De Volkskrant over Germaine Kruip en haar lichtinstallatie Rehearsal, die van 5 november tot en met 5 januari het Amsterdamse Rijksmuseum tot leven brengt.

Al heb ik het gevoel het werk van Neerlands' trots Rineke Dijkstra van A tot Z te kennen - haar prachtige variatie op Botticelli's Venus maakt zozeer deel uit van ons nationale erfgoed dat hij bijna op een koektrommel kan - lijkt het me de moeite waard om het allemaal een keer bij elkaar te zien. Gisteren opende in het Stedelijk Museum dan ook een grote overzichtstentoonstelling van de inmiddels wereldberoemde Dijkstra, die met haar portretten de toon zette voor een hele nieuwe generatie fotografen:

"Na Parijs, Winterthur en Barcelona bereikt de reizende expositie Rineke Dijkstra - Portretten binnenkort haar hoofdbestemming: Stedelijk Museum CS. Het overzicht omvat 75 fotowerken van de Nederlandse fotografe vanaf het begin van de jaren ’90, zoals de wereldberoemde strandportretten, de foto’s van stierenvechters na de strijd en van vrouwelijke en mannelijke Israëlische soldaten. Daarnaast zijn twee video-installaties opgenomen. Het is voor het eerst dat het werk van Dijkstra in deze brede samenhang wordt getoond."

> Rineke Dijkstra in Stedelijk Museum CS, van 4 november tot en met 6 februari.