Voor de tentoonstelling van Charlotte Schleiffert die vandaag in Boijmans van Beuningen opende zou ik dan weer wel een reisje naar Rotterdam maken - haar tekeningen schijnen namelijk een sensatie te zijn. Ik zag Schleiffert's werk nog nooit in levende lijve, maar als ik de critici mag geloven - "Zeg Charlotte Schleiffert en het begint te bliksemen. Haar werk kenmerkt zich door een ongekende felheid in kleur, vorm en thematiek" en "Het werk van Schleiffert kolkt, leeft en staat in brand" - wordt dat de hoogste tijd.

> De de eerste museale solotentoonstelling van "Rotterdams meest fatale vrouw in de kunst!" oftewel Charlotte Schleiffert, vandaag geopend in museum Boijmans van Beuningen en te zien tot en met 9 mei.

De Nigeriaans-Britse kunstenaar Shonibare kleedt poppen aan met pakken en jurken zoals de Europese adel die in de pruikentijd droeg - alleen zijn die pakken en jurken in dit geval niet van de bijbehorende Europese maar van traditionele Afrikaanse stoffen gemaakt en aldus stelt de kunstenaar "op speelse, humoristische en visueel overdonderende wijze belangrijke issues van de huidige multi-culturele maatschappij aan de orde". Nou ben ik dol op jurken en poppen en misschien zou ik het werk in levende lijve moeten zien, maar het duimendikke politieke idee dat uit die woorden spreekt weerhoudt me vooralsnog daar moeite voor te doen - het zal dat "speelse, humoristische" wel zijn, samen met die "belangrijke issues van de huidige multi-culturele maatschappij". Wie die moeite wel wil doen kan vanaf dit weekend tot eind april terecht in Rotterdam, waar in museum Boijmans van Beuningen een solotentoonstelling van Yinka Shonibare begon. Ik hoor het wel als ik het mis heb.

> Double Dutch, de eerste Nederlandse solopresentatie van Yinka Shonibare in museum Boijmans van Beuningen, tot en met 25 april.

"AMSTERDAM, 20 FEBR. Beeldend kunstenaar Maarten Ploeg is gisteren overleden. Hij leed aan kanker. Als interdisciplinair kunstenaar - schilder, muzikant en tvmaker - was hij in de jaren tachtig zijn tijd ver vooruit.

Hij volgde zijn opleiding aan de Rietveld Academie, begin jaren tachtig een broedplaats voor alternatieve bandjes. Met Peter Klashorst begon hij Soviet Sex, een punkband, waar later ook Ellen ten Damme, Bart Domburg en Maartens broer Rogier van der Ploeg deel van uitmaakten. Ploeg was ook zanger en gitarist in Blue Murder, Astral Bodies en Interior. En samen met zijn broer en Klashorst had hij zijn eigen tv-piraat, P.K.P.-tv. Later werkte Ploeg mee aan vernieuwende programma's als TVTV voor de VPRO. In 1993 startte hij de zender P.A.R.K. 4DTV, die kunstvideo's uitzond.

Met Klashorst vormde hij de kern van de Nieuwe Wilden, een schildersbeweging die omstreeks 1980 opzien baarde met expressieve doeken. Maar anders dan zijn collega's, die veelal figuratieve voorstellingen schilderden, was Maarten Ploeg vooral geïnteresseerd in abstracte beelden, maakte schilderijen die opgebouwd waren uit heldere kleuren en eenvoudige vormen. In de jaren negentig concentreerde hij zich op computerkunst. „Met de computer kan ik volkomen abstracte beelden maken, iets wat me niet lukt als ik schilder", zei hij daarover. „Abstract schilderen kan ik niet, en ik wil begrijpen waaróm ik het niet kan." (uit: NRC Handelsblad, 20 februari 2004)

> I.M. Maarten Ploeg (1958-2004) - schilder, videokunstenaar en muzikant.

Tegen alle verwachtingen in vond ik het werk van Martin Kippenberger in het Van Abbemuseum goed. Leuk, zou ik het liefst zeggen, maar dat woord mag je geloof ik niet gebruiken in de kunst. Toch vond ik het 'leuk' - vanwege het plezier van het maken dat van Kippenberger's werk af spat en dat zichtbaar wordt in de enorme hoeveelheid en diversiteit ervan. Een wand vol schilderijen hier, een levensgroot beeld van een man daar, houtsnedes met tuinhekjes zus en rijen tekeningen op briefpapier zo. Kippenberger, de man die nog lacht terwijl zijn hoofd in het verband zit, en die veel te vroeg overleed. Alsof hij dat wist en daarom zo hard werkte.

> Nach Kippenberger volgens Hinke, nog een week met eigen ogen te zien in het Van Abbemuseum in Eindhoven.

In 1988 fietste ik er als student aan de Akademie voor Industriële Vormgeving iedere dag langs, maar ging er niet één keer naar binnen. Een paar jaar later sleepte ik mijn vader, broer en zus op een regenachtige zondagmiddag mee naar de tentoonstelling van Rebecca Horn - die met haar wonderbaarlijke bewegende beelden nog de meest verstokte kunstleek over de streep trekt. Afgelopen dinsdag was ik er weer, in het van Abbemuseum. Met mijn moeder, drie klassen vmbo'ers, en de imposante maar te aanwezige toren-met-teksten als middelpunt.

> Het (zo goed als) nieuwe Van Abbemuseum in Eindhoven, een bloemlezing in foto's.

In Vpro's R.A.M vertelt de zoon van fotografe Lee Miller het verhaal achter de metronoom van Man Ray, de man waarmee zijn moeder een drie jaar durende verhouding had:

"Die metronoom met het oog erop maakte Man Ray toen hij heel kwaad op Lee was. En hij was kwaad omdat ze hem niet trouw wilde zijn. De Surrealisten geloofden in de vrije liefde, dus bezitsdrang was uit den boze. De mannen vonden dat best voor zichzelf maar ze vonden het minder als ook hun vrouwen zich zo vrij gedroegen. En Lee gedroeg zich heel vrij. Man Ray was buiten zichzelf van jaloezie want zij zei "wat voor jou geldt, geldt net zo goed voor mij" en ze had de ene minnaar na de andere. En daar was hij woedend om. Hij maakte dus die metronoom met als titel Object to be destroyed en dat oog op de slinger is het oog van Lee. Dat tikt de tijd weg, dus 't is als het ware een instrument voor zelfkwelling dat de tijd bijhoudt als ze niet bij hem is. Het markeert elke seconde dat ze niet in zijn leven is."

> Het video item (dieplink in realplayer) uit R.A.M over Lee Miller, Man Ray's Object to be destroyed en de bewogen geschiedenis van dat object volgens het artikel Eye of the Beholder in Tate Magazine.

De serie kunstdocumentaires Art Safari wordt op een geniepig tijdstip uitgezonden - zondagmiddag meteen na de wekelijkse exotische film op Nederland 3, terwijl op het andere net allerlei sport met een grote S gezien moet worden. Zo kon het gebeuren dat ik al wat hoogst interessante afleveringen van het BBC-programma gemist heb, over bijvoorbeeld Matthew Barney en de grote onbekende Gregor Schneider. Vanmiddag gaat het "provocatieve, humoristische en onderhoudende" programma van art geek Ben Lewis over kunstenaar Maurizio Cattelan. Ja, die van de knielende Hitler en de door een meteoor getroffen paus:

"Praat maar met mijn vrienden" liet Cattelan weten. En dat deed Ben Lewis. Hij ontmoet verschillende liefhebbers van Cattelans werk en trekt van alles uit de kast om het werk van de man, die niet alleen moderne kunst belachelijk maakt maar daarbij ook zich zelf, te begrijpen. Uiteindelijk resulteert het in een ont-
moeting met Cattelan."

> Vanmiddag op Nederland 3 van 15.33 tot 16.00 uur de BBC-four-serie Art Safari gepresenteerd door Ben Lewis, over the joker of conceptualism Maurizio Cattelan. Volgende week de aflevering over Baader Meinhof?

En zo - dat noem ik nog eens educatie - kwam ik terecht bij de recente beelden van oudgediende Sigurdur Gudmundsson die je dankzij de duizelingwekkende omloopsnelheid in de kunst eigenlijk nooit ergens ziet. En dat is jammer, want zijn monumentale bonbons zijn prachtig. En zijn brons-met-spiegel Female. En...

> Over het vroegere werk en het hedendaagse werk (made in China) van de IJslandse Nederlander Sigurdur Gudmundsson, opdat we hem niet vergeten.

Het is dan wel bedoeld voor jongeren, maar dat neemt niet weg dat er ook voor ons oudere jongeren aardige stukjes staan in het spiksplinternieuwe kunsttijdschrift mister Motley - over bijvoorbeeld Jeff Wall, Rem Koolhaas, Sigurdur Gudmundsson en Georgina Starr. Dat noem ik nog eens educatie.

> Nieuw in Nederland: mister Motley, een "toegankelijk tijdschrift voor jongeren vanaf 15 jaar" van initiatiefnemer SKOR of Stichting Kunst en Openbare Ruimte.

Een interessant bericht voor en over tekenaars op het Artblog van Roberta Fallon and Libby Rosof, die een lezing bijwoonden van de enige echte MoMA Assistant Curator of Drawings over de trends in het tekenen:

"Kantor, who curated Arcadia's first class Works on Paper biennial, presented his idea of where the cutting edge is in drawing these days and who's there (oldest pick born 1958, and most in their 30's) or at least who popped up on his personal radar screen in the past year."

> So here's his list of drawing hotties to watch - zeg, waar blijft die beroemde Marcel van Eeden nou? - oftewel de veelbelovende tekenaars van het afgelopen jaar volgens MoMAcurator Jordan Kantor, op een rijtje gezet door Artblog.

Ook Jerry Saltz van Artnet signaleerde het, alleen heet het bij hem geen New Gothic maar Modern Gothic. En ook Saltz legt - ongetwijfeld volgens het boekje - het verband met 9/11 en de alomtegenwoordige somberheid, maar maant ons die in het geval van de Modern Gothic niet te zwaar op te nemen:

"Although many claim it's dead, irony thrives. Indeed, almost all art that could be called Gothic has an ironic edge: It's aware of its position, even the absurdity of its position, yet it persists with sincere tongue in ironical cheek. Artists are using images and symbols in ways that attempt to short-circuit the sense that things are controlled from without; they're trying to make them more expression-controlled and are investigating smaller systems of making meaning."

> Artnet met Modern Gothic - "Young critics are keen on it, magazines are featuring it, galleries are showing it" - over de tentoonstelling Scream: 10 Artists x 10 Writers x 10 Scary Movies in New York, en Saltz' favoriet Hans & Grete van Sue de Beer.

Galeriehouder Ferdinand van Dieten kwam met een doorwrocht artikel tegen het kunstwereldschokkende pamflet van de Belgische cultuurfilosoof Frank Vande Veire en opende een bijbehorende website onder het motto 'De kunstenaar spreekt', want:

"Mijn ervaring is dat sommige kunstenaars helemaal niet zwijgen, maar 'gepassioneerd onderling over kunst spreken', dan wel expliciet reflecteren op het kunstenaarschap en zijn context. Mijn ervaring is ook dat veel kunstenaars vragen stellen bij hetgeen zich als kunstkritiek voordoet, en bij de artistieke rol, die curatoren zich toe-eigenen.
Aangezien Galerie Ferdinand van Dieten-d'Eendt naast een galerie van excellente kunstenaars ook een stem van haar kunstenaars is en een verdieping van het begrip van de kunstwerken biedt, heb ik twee nieuwe sites geopend: www.artcritic.nl en www.kunstkritiek.nl"

> Frank vande Veire in twee lezingen door Ferninand van Dieten - ik beken, ik heb het nog niet gelezen - en de De kunstenaar spreekt op kunstkritiek.nl of voor de anderstaligen onder ons The artist speaks op artcritic.nl (via Kunstbeeld).

Carolyn a.k.a. Dangerous Chunky - "of the oldest arts blogs around and one of the best" aldus Modern Art Notes - keerde van New York terug naar hometown Seattle en ruilde het kantoor in voor het oude vertrouwde atelier, waar ze verslag doet van haar vorderingen in het tekenen en schilderen:

"Crayons while alluring and vivid in the box are the most unforgiving medium once actually sitting on paper. At least that's what was going on today. I had half a mind to go get the iron and melt them all into a big smear. I wish I could see those Dunham drawings again to see what he was up to."

> studio notebook 2.04 - Carolyn Zick vanuit haar atelier in Seattle over de geur van terpentine, de moeilijkheid van krijt en museumbezoek in the pacific nw.

Damn, is er een keer werk van Vanessa Beecroft in Amsterdam te zien, heb ik het niet door. Een schrale troost is dat het geen echte maar slechts videoprojecties van naakte dames betrof, en dat we dankzij een lyrische Paul Groot van Mediamatic alles kunnen lezen over "de meiden" van Vanessa:

"Wat zou Pollock genoten hebben als hij deze scène ooit mee had kunnen maken!: vijf schitterende meiden op een lederen bank die enkele doeken van zijn hand bewonderen. Dat is zo surrealistisch: een kunstwerk dat naar kunst kijkt, hoe bizar! Als Polllock dit tafereel bij leven had mogen meemaken, ik gok erop dat hij totaal van de kaart zou zijn geweest. Te mooi om waar te zijn!!! Too good to be true!!!!"

> Beecroften - geen werkwoord maar een zelfstandig naamwoord in meervoud - van Paul Groot over de video's Venice (VB 47) en The Silent Service (VB 42) van Vanessa Beecroft, die eind vorig jaar te zien waren in de Mediamatic Supermarkt.

Het gaat goed met schilder Sander van Deurzen, die net als de New Gothic-ers Vanitas-stillevens à la zeventiende eeuw maakt, maar dan van de moderne soort. De schilderijen van Koninklijke-Prijs-winnaar Van Deurzen staan vol met de poppetjes die via het MacDonalds Happy Meal over de wereld uitgestort worden en zijn deze maand te zien op maar liefst vier plaatsen in de Lage Landen, waar ze naar verluidt als warme broodjes de deur uit vliegen. En waarom ook niet, zijn doeken zijn goed geschilderd en kunnen met hun afbeeldingen van de MacDonalds-figuurtjes op abstracte achtergronden in zoete ijscokleurtjes doorgaan voor een prettig gordijn- of behangpatroon. Zoals criticus Hans den Hartog Jager schrijft in zijn - helaas alleen voor abonnees of tegen betaling te lezen - recensie in het NRC:

"Vooral de Happy Meal-speeltjes groeiden de afgelopen jaren uit tot het ultieme symbool van verleiding: kinderen bij McDonald's vinden die speeltjes belangrijker dan het eten zelf.
Met die verleiding speelt Van Deurzen een ingenieus spel: zijn doeken lokken je naar binnen met alle clichés van het `lekkere' schilderij. Golven van roze, verleidelijke kleurstellingen, lonkende lagen en speciaal geverniste objecten - tot je beseft dat je daarmee in dezelfde val trapt als de Happy Meal-besteller." (uit 'Van Deurzen begaafde maar slordige verleider', NRC Handelsblad, 17-01-2004)

> De schilderijen - zelf gezien en gefotografeerd - van Sander van Deurzen in de Wetering Galerie, in De Beyerd in Breda, De Branderij in Antwerpen en - net afgelopen - in het Noordbrabants Museum in Den Bosch.