Na muziek, films en software kun je nu ook kunst met een grote K downloaden via het internet, genummerd en wel:

"De DIA Art Foundation in New York zal op donderdag 30 oktober 2003 om 18.00 uur een film van Marijke van Warmerdam introduceren. De website is te bereiken via www.diaart.org/vanwarmerdam, waar vanaf 30 oktober haar nieuwe film And then the chimney smokes te zien is. Het kan als een ongelimiteerd en genummerd kunstwerk ge-download worden, samen met een door haar ontworpen DVD-hoesje." (uit een e-mail van galerie van Gelder)

> And then the chimney smokes, doe-het-zelf-kunst van de Nederlandse kunstenaar Marijke van Warmerdam: 1. download het kunstwerk 2. brand het op een cd 3. print het hoesje en 4. klaar is Kunst.

Ook het werk van Grayson Perry - misschien bekend van het grote spandoek met een foto van zijn alter ego Claire als Mother of All Battles dat tijdens de tentoonstelling Guerrilla Tactics maandenlang aan de gevel het Stedelijk Museum hing - voldoet ruimschoots aan de eisen van de Turner Prize. Zijn geglazuurde vazen zien er op het eerste gezicht braaf en traditioneel uit, maar blijken bij nader inzien vol te staan met tekeningen van allerhande - daar is 'ie weer - perversiteiten:

"Perry laat zien dat zich achter de façade van keurig aangeharkte tuintjes en vrolijk gekleurde voordeuren dingen afspelen die het daglicht niet velen kunnen. Zo vertelt de vaas Sunset through Net Curtains in een stripachtige stijl het verhaal van een man die op internet contact zoekt met een seksslavin, die hij vervolgens in zijn doorzonwoning opsluit en martelt. Omdat de kunstenaar zijn ideeën in een mierzoet jasje verpakt, komt zijn kritiek als een donderslag bij heldere hemel." (NRC Handelsblad; 5 juni 2002)

> Suds and Soda Turner Prize 2003 number 2: de vazen - "hij koos ervoor met keramiek te werken omdat deze discipline door de kunstwereld als tweederangs en uncool werd afgeschilderd" - van Grayson Perry volgens NRC Handelsblad en een interview met de kunstenaar bij BBC Radio.

Dat de Turner Prize garant staat voor woorden als shocking, rude en outrageous is geen nieuws, maar in tegenstelling tot de medegenomineerde - en inmiddels wat vermoeiende - broertjes Jake en Dinos Chapman gebruikt de Schotse kunstenares Anja Gallaccio het woord perverse in overdrachtelijke zin. Haar werk Perverse Beauty bestaat uit een verzameling van achter plexiglas opgehangen rode bloemen die in de loop van de tijd verwelken en verrotten. Al lijkt het idee van natuur die vergaat en de vergelijking met menselijke schoonheid wat voor de hand liggend, ik geef de voorkeur aan Gallaccio's boom Because I could not stop boven de met karkassen behangen takken van Sex in de duimendikke shock-art van de gebroeders Chapman.

> Suds and Soda Turner Prize 2003 number 1: de beelden van Anja Gallaccio, die ik eerder dit jaar zag bij de Amsterdamse galerie Annet Gelink en deel van de beeldencollectie van verzamelaar Joop van Caldenborgh.

Some of the works in this link are sexually explicit and not recommended for children under 16. Please call 020 7887 8888 (Mon - Fri 10.00-17.30) should you require any further information.

> Turner Prize 2003 - BBC News met de langverwachte plaatjes en - Dinos said: "I think all galleries should have health warnings" - praatjes.

"Suppoosten, die diensten draaien van acht tot twaalf uur, raken gedesoriënteerd. Sommige bezoekers voelen ineens de behoefte om buiten een luchtje te scheppen."

> 'Onschadelijke' reuzezon in Tate ontregelt kijkers en suppoosten - de Volkskrant over het spraakmakende The Weather Project van de Deens-IJslandse kunstenaar Olafur Eliasson, dat hij maakte voor The Unilever Series in de turbinehal van het Tate Modern.

Ook altijd al eens de schapen van Claudy Jongstra willen zien? Dat kan. Als u goed oplet ziet u ze in Alexander van Slobbe en het Geheim van Vilt (realplayer, doorspoelen naar 50 minuten) van het gisteravond uitgezonden Vpro's R.A.M aflevering 2, waarin modeontwerper Alexander van Slobbe en Claudy Jongstra wol en vilt maken van schaap tot streepjesjas - met welgemeende excuses voor mijn obsessie met schapen en aanverwanten. Maakt u zich geen zorgen.

"Kosters, begin dit jaar afgestudeerd aan het Fashion Institute Arnhem, maakt een volstrekt eigenzinnige mix tussen Popart en kleding: een blote pop alias tas (de Bas-blote-neger-tas), een jurk in de vorm van een gitaarspelende vrouw, een T-shirt met zijn eigen naam en een blote man met een flinke erectie." (de Volkskrant, 25 oktober 2003)

> De collectie Two teacups and a frying pan van Bas Kosters, geniale-titel-bedenker en kersvers winnaar van de Robijn Fashion Award 2003.

Vanmiddag opent in de Reuten Galerie in Amsterdam de tentoonstelling Haal Verhaal, waarin behalve het werk van een tiental tekenaars - zoals de onvolprezen Marcel van Eeden, die u vanwege de veelvuldige sluikreclame op deze website niet heeft kúnnen missen - ook tekeningen van Mathilde ter Heijne te zien zijn.

Geboren en getogen in Nederland, hing haar werk in Duitse galeries en Zwitserse Musea, maar is ze in ons eigen land niet erg bekend met de videowerken en installaties waarin ze met behulp van levensechte poppen tragische verhalen vertelt.

Zo staat ze in het verontrustende Mathilde, Mathilde huilend op een brug met een pop die verdacht veel op haarzelf lijkt, steekt zo'n pop - of is ze dat ook zelf? - in brand in de video Small things end, great things endure, raapt in een derde installatie de resten van die poppen bijelkaar; en wat die tekeningen betreft, we wachten het af. Ik hou u op de hoogte.

> Mathilde ter Heijne in de tentoonstelling Haal Verhaal met tekeningen van onder meer en onder andere Marcel van Eeden, Peter Pontiac en Serge Onnen, tot en met 7 december in Reuten Galerie in Amsterdam.

"Of fotografie kunst is, heb ik me nooit afgevraagd. Ook niet of schilderkunst kunst is. Ik weet alleen dat er schilderijen zijn en dat er foto's zijn die diep in mij een snaar weten te raken. Zoals dit pornofotootje. Wie kan zoiets maken? Ik niet. Hans den Hartog Jager misschien. Die denkt toch dat iedereen fotograferen kan?"

> Kut of kloten! - fotograaf Hans Aarsman trekt op regelmatige basis van leer tegen Hans den Hartog Jager, Koreaanse fotografen en dames met ingewikkelde design-broches in zijn column op PhotoQ.

Ik begrijp er niets van, hij begrijpt er niets van, hij ook niet en zij - of is het ironie? - dan weer wel. Artnet's Richard Polsky stelde de vraag die ons allen door het hoofd spookt:

> Waarom zijn de schilderijen van John Currin zo populair? Zijn het zijn ogen? Richard Polsky ging op zoek naar het antwoord, net als Times Online vorige maand in het artikel of coarse, he's been ironic.....

"Tim Noble and Sue Webster's show-stopping Sunset over Manhattan (2003), a silhouette of our fine city made by shining a spotlight on a row of bullet-riddled tin cans."

> Artnet vanuit our fine city New York over de zonsondergang van Britart echtpaar Noble and Webster die deze maand te zien was op de jaarlijkse Frieze Art Fair in Londen.

Terwijl de kracht en eenvoud van zijn werk The Crossing hem tot een icoon van de videokunst maakten, lijkt Bill Viola zich zijn recente door de klassieke schilderkunst geïnspireerde video's te buiten te gaan aan pathos en kostuumdrama. Het leverde Viola de titel "de Rembrandt van de videokunst" op, maar zelfs zonder de films met eigen ogen te zien ben ik het volkomen eens met criticus Adrian Searle van The Guardian:

"Viola and his friends lather on a goo of world religion and a pot-pourri of thought-for-the-day bons mots that I really don't want to hear about. I feel like I'm being given a spiritual shake-down. It all just makes me want to run away. Perhaps, in America, it is considered OK to go on like this."

> Losing my religion, Adrian Searle voor Guardian Arts over de tentoonstelling
Bill Viola: The Passions, die vanaf deze week te zien is in The National Gallery in Londen en - voor wie nog interesse heeft - The Making of The Passions in Quicktime video.

Zo zit je op een willekeurige maandagavond om half negen met een kop thee en stukje chocola klaar voor een fijn televeeprogramma, zo zie je zomaar ineens een bekende naam in beeld verschijnen. Je veert op, wrijft je ogen uit, roept de afwassende man uit de keuken en ja, die ziet het ook. Het is vriend en collega Marcel van Eeden, op Nederland 3, tekenend aan een van zijn tekeningen! Of zoals hij zelf zegt: "wie ijdel is wordt gestraft, en komt met zijn kop op tv. Zo gaan die dingen en niet anders."

> Vijfenzeventig seconden Marcel van Eeden (Realplayer) in bewegend beeld met geluid in de leader van het programma De Droomfabriek van de RVU.

Atelier van Lieshout bedacht een prijs voor koppige kunstenaars en reikte vandaag het eerste exemplaar uit:

"Being pig-headed artists ourselves, we like those artists who go their own way without taking into consideration what is fashionable or what society might think about their work. This attitude is the most valuable for art nowadays since it builds the most direct link to the intuition of the artist without the artist being influenced, controlled or censored."

> The AVL Prize for Pig-Headed Artists - and the winner is ... Neil Minuk, koppig architect te Canada. (via Kunstbeeld)

Op het internet is ze nog niet te vinden, maar dat kan niet lang meer duren. Na haar optreden in het NOS Journaal verscheen Christien Meindertsma donderdagavond bij de mannen Barend en Van Dorp en dit weekend kwam ik haar naam weer tegen in het Volkskrant magazine, dat een stukje schreef over een - zowaar - tweede afstudeerproject:

"Christien Meindertsma kocht in het kader van haar afstuderen aan de Eindhovense Design Academy de objecten die in één week op Schiphol bij ruim zeshonderdduizend passagiers in beslag werden genomen: een kubieke meter moordwapens! Een bijl, 301 kurkentrekkers, 315 Zwitserse messen en 402 nep-Zwitserse messen, briefopeners, veel aardappelschilmesjes, 116 scharen van Ikea, 7 neppistolen die aan sleutelhangers bungelden, 12 darts, 7 Afrikaanse speren en 54 aanstekers, want je mag niet alleen niet roken in het vliegtuig, je mag zelfs geen aansteker meer meenemen! Meindertsma rubriceerde de objecten, fotografeerde ze en maakte er een prachtig vuistdik boek mee, met de titel Checked Baggage." (uit de rubriek 'Koffietafelboek' in het Volkskrant Magazine van 18 oktober 2003)

"A statement from Tate Britain said that a man "had left a personal possession in one of the galleries".

> Het stoutste jongetje van Engeland doet het weer: Graffiti star sneaks work into Tate op BBC Entertainment slash Arts.

De film was Amerikaans slecht, het werk blijft mooi - hoewel de aantrekkingskracht van Frida Kahlo's schilderijen voor een groot deel lijkt te liggen in de dramatische geschiedenis van haar leven. Christie's New York veilt op 18 november één van haar zelfportretten en vertelt het verhaal bij het plaatje:

"It was at this time when Kahlo first discovered that her husband, the artist Diego Rivera, was engaged in an affair with her younger sister Cristina. Emotionally distraught and seeking retribution, she cropped her signature long hair and moved out to an apartment in the center of Mexico City. While the artist appears gentle and serene in this self-portrait, she also seems slightly amused, perhaps documenting the small triumph of revenge over Diego's infidelity. "

> Frida's Revenge - Christie's over het Zelfportret met krullend haar van Frida Kahlo, dat eind november in New York geveild wordt voor een geschatte anderhalf à twee miljoen keiharde dollars.

Men neme een schaap, schere het beest en breie net zolang tot alle wol op is. Ontwerpster-in-spé Christien Meindertsma studeert er morgen mee af aan de Eindhovense Design Academy en legde het vandaag haarfijn uit in het Acht uur Journaal:

"Ik heb een collectie kledingstukken ontworpen die gebaseerd is op de wol van één schaap, maar het hangt dus van de grootte van het schaap af hoe groot je collectie is. Dus dit schaapje bijvoorbeeld was precies groot genoeg voor een trui, een sjaal, een paar sokken en een halve muts. Hier bij die halve muts hield het schaap op, zeg maar."

> Het NOS Journaal (Realplayer, doorscrollen naar 22 minuten en 5 seconden) over hele schapen, halve mutsen en Dutch Design op de Graduation Show 2003 van de Design Academy in Eindhoven die, aldus Philip Freriks, volgens de New York Times de beste designschool ter wereld is - damn, ik had er nooit mee moeten ophouden.

"When my work ends up in an exhibition, a museum, there's always a problem of knowing where to put it. Is it drawing? Is it painting? Is it photography? Is it sculpture? Documentation? I think it's a good thing that people are still confused on defining what I do and where to place it. It means it's new and they don't have a class or a box for it yet…like a bone in the desert is something that you expect to find, but not in the form of a drawing."

> The Curiosity Cabinet - een website over chocoladeschilder, draadtekenaar en wolkenmaker Vik Muniz ter gelegenheid van de film The Worst Possible Illusion, die het Amerikaanse televisiestation PBS vanavond uitzond en aan wie hij eerder in een kort filmpje vertelde hoe dat nou precies zit met kunstenaars... (via modern art notes)

"Nu het de trend is om iedere sukkel met drie jaar kunstacademie, een Hasselblad en een goed werkende lichtmeter een solo-expositie te geven, degraderen galeriehouders en museumconservatoren de kunst tot een betekenisloos consumptiegoed. Ze lijken zich niet te realiseren dat in de wereld van de fotografie een kunstwerk niet langer iets hoeft te betekenen. Dat het daar zijn legitimering al ontleent aan het feit dat het gezien is, dat het bestaat. Armoediger en leger kan het bijna niet." (Hans den Hartog Jager in NRC Handelsblad, 26 september 2003)

> De knuppel in het hoenderhok = een discussie op fotografiesite PhotoQ naar aanleiding van het opruiende artikel Luie schilders, dat kunstcriticus Hans den Hartog Jager vorige week publiceerde in NRC Handelsblad.

Deze week opende in een Parijs' museum het eerste retrospectief van onze eigenste Viktor & Rolf, de Gilbert & George van de modewereld. Het digitale magazine SHOWstudio trok camera en microfoon uit de kast, bezocht de tentoonstelling en kreeg bij wijze van preview een hoogstpersoonlijke rondleiding van de jubilerende ontwerpers.

> Tien jaar Viktor & Rolf in twaalf korte videointerviews met Webby Award Winner SHOWstudio, aan de hand van de overzichtstentoonstelling V & R in het Musée de la Mode et du Textile in Parijs.

Onder de naam The Little Artists vereeuwigden twee kunstenaars uit Manchester de kunstwereld in tafereeltjes van Lego met hilarische titels als The Little Artists shadow Gilbert and George as they meet Damien Hirst and talk about the important things en werden daarmee genomineerd voor de Comme Ca Arts Prize 2003. De prijs, de Turner Prize van het Engelse noorden en goed voor tienduizend pond, ging vandaag aan hun neus voorbij maar de knutselwerkjes van de jongens blijven leuk. Even dan.

> BBC Arts over Lego^®kunstenaars The Little Artists in het artikel Video art beats Lego to prize, en een interview dat de omroep eerder dit jaar uitzond.

Afgelopen vrijdag werden in het paleis op de Amsterdamse Dam de Koninklijke Prijzen voor Vrije Schilderkunst uitgereikt, maar behalve dat het NOS Journaal er op zijn hoogst tien seconden aan besteedde en er op het grote wijde web weinig werk van de winnaars te vinden is, duurde het tot vandaag voor het eerste online artikel verscheen. Misschien is dat helemaal niet erg, want als we het Parool mogen geloven stelt de Schilderkunst dit jaar - op het werk van Sander van Deurzen na - maar weinig voor:

"Bij de Koninklijke Prijs voor Vrije Schilderkunst is de oogst van dit jaar mager, erg mager. Oké, het stedelijk inferno in het schilderij Karl-Marx Allee van Tjebbe Beekman (1972) uit Amsterdam straalt een jeugdig en hedendaags levensgevoel uit. Beekman won de prijs niet, ondanks het feit dat een jurylid zich daar sterk voor had gemaakt. Zo werkt dat in Nederland, commissie- en juryland: men kiest voor consensus, rare snuiters komen niet aan bod."

> In Nederland is geen ruimte voor rare snuiters - het Parool over de Koninklijke Prijs voor Vrije Schilderkunst. Tot en met 26 oktober kunt u uw eigen oordeel vellen in het Paleis op de Dam, waar het werk van de winnaars samen met schilderijen van twintig andere kunstenaars in levende lijve te zien is.

De Amerikaanse kunstenaar Janine Antoni maakte met twee stalen haspels een enorm spinnewiel, dat garen spint uit een berg van tweeduizend kilo hennep - van de onschuldige soort - wanneer Antoni er als een koorddanseres overheen loopt. Artnet's Jerry Saltz was bij de première en zag er hoe Antoni haar circusact opvoerde:

"Before her opening, Antoni appeared atop one of the spools as the invitation-only crowd fell into rapt silence. Calmly extending both arms, she began walking this tightrope. Initially, she was wobbly. I thought she'd fall immediately. Soon she gathered herself and shakily then steadily edged on. At the middle of the rope, she intentionally stopped as if to say, This far and no further. Then she inched backward. After some rickety jitters, and after overcoming the whines and cries of babies, a cell phone rang in the crowd, Antoni fluttered back and forth, jerked to the left, tried to regain her balance, couldn't, then gave in."

> The Artist Who Fell to Earth - Jerry Saltz voor Artnet over Janine Antoni en haar installatie To Draw a Line, die deze maand te zien is in galerie Luhring Augustine in New York.