"Sara van der Heide kan haar lachen maar moeilijk inhouden als het juryrapport van de Koninklijke Subsidie voor Vrije Schilderkunst wordt voorgelezen. Ze heeft zojuist te horen gekregen dat zij een van de vier gelukkigen is die de aanmoedigingsprijs voor jonge schilders gewonnen heeft. Haar winnende schilderij Me and the Queen, een voorstelling waarin de kunstenares naakt aan tafel zit met Koningin Beatrix, lijkt speciaal voor de gelegenheid geschilderd te zijn, maar werd al in 1999 gemaakt. Waarschijnlijk had Van der Heide toen niet durven dromen dat ze nu, twee jaar later, door de koningin persoonlijk een prijs van tienduizend gulden uitgereikt zou krijgen." (NRC Handelsblad, oktober 2001)

> Me and the Queen, het schilderij waarmee Sara van der Heide in 2001 de Koninklijke Subsidie voor Vrije Schilderkunst won.

"Sylva, a museum-quality exhibition of images of trees and their human handlers, spanning 150 years. The show is an esthetic triumph and an object lesson in the tricky world of photo collecting."

> Toeval bestaat niet. Charlie Finch vandaag op Artnet over de tentoonstelling Sylva - A Tree Show, die deze maand te zien is in de Ariel Meyerowitz - "daughter of Ground Zero photographer Joel Meyerowitz" - Gallery in New York.

"Demmerle's art neither shows us an idyllic view of nature, nor an analysis in realism. This nature is haunted by the Uncanny - a mystery that should have remained concealed, but that nevertheless touches us."

> Yannick Demmerle: Photographs in galerie Arndt & Partner Berlijn, tot en met eind mei.

Hoewel het een ongeschreven regel schijnt te zijn nooit maar dan ook nooit te berichten over succesvolle studiegenoten doe ik dat vandaag toch. Afgelopen vrijdag werden door het Prins Bernhard Cultuurfonds de Charlotte Köhler Prijzen uitgereikt. Het zijn verstandige mensen daar bij het Prins Bernhard Fonds; kreeg ik zelf ooit een opdracht voor
pas-afgestudeerde-kunstenaars van ze, deze week zag ik dat vorig jaar één van hun Charlotte Köhler Prijzen door een middelbare-school-vriend werd gewonnen en dit jaar ging diezelfde Köhlerprijs naar ex-kunstacademie-klasgenoot Gijs Müller.

Müller kreeg de prijs voor zijn project Uw Nieuwste Vriend, waarmee hij zich sinds jaar en dag bezighoudt. Al op zijn eindexamen in het Enschedese hing een aardig glas-in-lood-werkje met dezelfde titel - dat ik even voor u opsnorde in het boek AKI akademie voor beeldende kunst 1995, gecompleteerd met pasfoto, personalia en vingerafdruk - en een paar jaar geleden dook hij ineens op in paginagrote advertenties in de landelijke dagbladen waarin hij zich aanbood als vriend. Afgelopen vrijdag presenteerde hij tijdens de prijsuitreiking in de Amsterdamse Stadsschouwburg de nieuwste loot aan het project, de Gijs Müller Friendship Card. De kaart die - geen idee waarvoor hij dient - aldus het juryrapport hoogstwaarschijnlijk "op subtiele wijze actuele thema’s als politieke correctheid en engagement aankaart", werd vorige week afgedrukt op de middenpagina van het culturele supplement van de Volkskrant. Hij krijgt het steeds weer voor elkaar, die Gijs Müller.

> De Charlotte Köhler Prijzen 2003, gewonnen door fotograaf Juul Hondius, het architecten-echtpaar Maurer, uitgever-van-eigen-tijdschrift Jop van Bennekom en Gijs Müller, Uw Nieuwste Vriend.

"I wanted to find out what it was I wanted to say, what story I wanted to tell. The project grew out of a wish to peel away effects and see what was hiding underneath them. In more concrete terms, I made rules about paper type, size, and exactly what kind of pen I could use. I had to see what could come out of it – how far I could stretch the idea, working without any kind of technical devices, huge screens or tons of cool colours at my disposal. I wanted to backtrack to pure content."

> Interview with Julie Nord (Denemarken, 1970) over haar serie - vreemde maar fascinerende - tekeningen From wonderland with love.

"De ontwerper met verreweg de meeste keramiek-ervaring presenteert het best uitgedachte ontwerp. Hella Jongerius plaatste de afbeelding van het schip De Friesland, die ze vond in oude decorboeken van de fabriek, op een serie kloeke soepterrines en lepels. Steeds is maar een deel van het schip ingekleurd. Boven mast, ra of voorsteven staat het percentage beschilderd oppervlak vermeld - een combinatie van artistieke ambachtelijkheid en industriële calculatie. Van de niet ingekleurde delen zijn alleen oranje gestippelde contouren te zien." (uit: NRC, 25 april 2003)

> Over Nothing New!, een project van keramiekfabriek Koninklijke Tichelaar Makkum met ontwerpen van favoriet Hella Jongerius, Marcel Wanders en Jurgen Bey.

De pornofoto's die de Duitse fotograaf Thomas Ruff van het internet plukte, tot groot formaat opblies en in een galerie hing, zijn samengebracht in een boek. Het magazine van de Volkskrant schreef er afgelopen zaterdag over in de rubriek 'koffietafelboek': "Maar is het geen goedkope manier van kunst maken? Ruff (1958) heeft de foto's niet eens zelf geschoten. Zo kun je zijn Nudes, nu verzameld in een mooi boek, afdoen als een vluggertje kunst. Wat Nudes interessant maakt, is wat het zegt over Ruffs werkwijze. Elk museum van moderne kunst heeft wel een van zijn opgeblazen 'pasfoto's' in de collectie, of zijn kurkdroge foto's van saaie gebouwen of winkels.

Superrealistisch, en een typisch voorbeeld van de Duitse school van moderne fotografie. Ruff heeft zich eigenlijk ook altijd afgevraagd wanneer de fotografische weergave van de werkelijkheid een kunstwerk wordt, of een pasfoto kunst is. Maakt het dan wat uit wie de foto geschoten heeft?"

> "Denkvoer, maar ook gewoon een geil boek, en toch geschikt voor preutse kijkers": Nudes, een fotoboek van Thomas Ruff met begeleidend verhaal van de Franse schandaalschrijver Michel Houellebecq.

"I met him at an Sensation exhibition and he came and shook my hand and said how happy he was to have my work in his collection and I just said Yes, I bet you fuckin' are and moved away."

> Tracey Emin en de rest van de Engelse kunstwereld in een reportage van Vpro's R.A.M (doorscrollen naar 2 minuut 20) over de omstreden kunstverzamelaar Charles Saatchi, die vorige week zijn eigen museum in het centrum van Londen opende.

Het regent prijzen deze dagen: kunstenaar Ryan Gander heeft vandaag de Prix de Rome in de categorie Beeldhouwen gewonnen. Opmerkelijk, want Gander maakt niet de spreekwoordelijke 'dingen waarover je struikelt als je achteruit loopt om een schilderij te bekijken' - zoals een zekere schilder in mijn omgeving pleegt te zeggen - maar exposeert slechts lege ruimtes. Met kleine ingrepen die door de onoplettende - of beter gezegd: onwetende - toeschouwer gemakkelijk over het hoofd gezien worden, maakt Gander van die ruimtes een spannend verhaal.

> Het laatste nieuws.nl: Brit Gander wint Prix de Rome Beeldhouwen à 20.000 euro, die hem op 26 juni overhandigd zal worden door - nu nog - demissionair staatssecretaris van Leeuwen.

Ter gelegenheid van de dit jaar "compactere, selectievere en actuelere" KunstRAI, heeft de organisatie van de beurs een nieuwe prijs in het leven geroepen. Een vakjury nomineerde tien veelbelovende en bovendien jonge kunstenaars, waaronder Erszébet Baerveldt, L.A. Raeven en Robert Geveke - tja, als ik het post dan ís het wat. De gelukkige winnaar mag een catalogus van zijn werk uitbrengen en krijgt een solopresentatie in het Haagse museum voor actuele kunst GEM. May the best woman win.

> Het Parool over de Nominaties nieuwe prijs, die op 7 mei uitgereikt wordt op de KunstRAI in Amsterdam (van 7 t/m 11 mei).

"En dan ook het werk Alle Kleider einer Frau. Vergeet dat vooral niet te bekijken. Dat is mooi en goed.
Zo is het nou eenmaal. Wat goed is is goed. Daar is niks meer aan te doen."

> Cioran over de fotoserie Alle Kleider einer Frau van Hans-Peter Feldmann in Museum Ludwig in Keulen.

Tien jaar voor de geboorte van Ana Mendieta, viel er in New York een andere vrouw uit het raam van een hoog flatgebouw. Dorothy Hale, een bekende in New Yorkse society kringen, pleegde zelfmoord nadat haar man onverwacht overleed en ze nergens meer terecht kon.
Frida Kahlo - net als Mendieta van Zuidamerikaanse afkomst en bevriend met Dorothy Hale - maakte een schilderij van de gebeurtenis en schreef er in bloedrode letters onder:

"In the city of New York on the 21st of the month of October, 1938, at six in the morning, Mrs. Dorothy Hale committed suicide by throwing herself out of a very high window of the Hampshire House building. In her memory, this retablo, having executed it FRIDA KAHLO."

> Het verhaal van Frida Kahlo's schilderij El suicidio de Dorothy Hale - waarin de Madame X black velvet dress die Hale tijdens haar sprong droeg een hoofdrol speelt.

Ana Mendieta. De naam ken ik al tijden en het werk kom ik soms tegen op de website van een galerie, denk dan "ach, dat is weer zo'n hedendaagse kunstenares die kunst maakt met haar lichaam" en klik verder.

Dat dat lichaam dood is - lezen is ook een kunst - ontdekte ik vandaag pas. In 1985 kwam Ana Mendieta, zevenendertig jaar oud, om het leven bij een val uit het raam van haar appartement op de vierendertigste verdieping van een gebouw in New York. Dat ze op dat moment getrouwd was met Carl André, beroemd minimalistisch beeldhouwer, wist ik ook niet. Dat diezelfde André beschuldigd werd van de moord op Mendieta - de val uit het raam vond plaats tijdens een ruzie tussen de twee geliefden - maar bij gebrek aan bewijs werd vrijgesproken, maakt haar verhaal nog interessanter.

Want wat te denken van de kunst die Mendieta al jaren voor haar tragische dood maakte? Performances waarbij ze naakt onder een bebloed laken ligt. Stempels van bloed in de vorm van haar lichaam. Zelfportretten met een gezicht vol bloed. En de fotoserie hierboven - alsof de glasplaat waartegen ze haar hoofd drukt, het trottoir is waarop ze viel.

En dan zijn er de beelden van echtgenoot Carl André. Rijen en vlakken van vierkante metalen platen op de grond. Museumvloeren geplaveid met tegels in alle kleuren, materialen en maten. Net trottoirs. Kunst is het leven, het leven is kunst.

> Het werk van Ana Mendieta (1948-1985) is tot en met 27 juli te zien in de tentoonstelling Body Tracks in het Fries Museum in Leeuwarden.

De gekleurde hoekjes boven de deuren van het Stedelijk Museum zijn al sinds jaar en dag zo vanzelfsprekend in het gebouw aanwezig, dat je bijna zou denken dat het slechts decoratie betreft, maar in werkelijkheid gaat het om een heus kunstwerk. Daniel Buren, de maker van het werk, legt uit:

"Nu de inhoud, het gaat hier om een keuze van een van de belangrijkste werken uit de eigen collectie van het museum, namelijk: La perruche et la sirène van Henri Matisse, waarvan ik letterlijk gebruik heb gemaakt door de kleuren ervan op mijn palet te smeren en in mijn eigen werk toe te passen. Deze kleuren zijn verspreid over de vier hoeken van de bovenhal van het museum (...). Deze twee heterogene zo gekozen elementen - de vorm en de kleur - vormen op hun beurt, als ze bij elkaar komen, de homogene structuur van een ander werk dat Kaleidoscope als titel heeft." (uit de catalogus 'La Grande Parade'; 1985)

> Kaleidoscope, un travail in situ van Daniel Buren (Frankrijk, 1938) in het Stedelijk Museum Amsterdam.

> "Nee, Tot zo ver is geen visie op de toekomst geworden, maar een melancho-
lieke lofzang op een tijd die voorbij is" - het Parool over de oude liefdes van Rudi Fuchs en Smokkelaars in pakken, een society verslag van de opening door Tonie van Ringelestijn.

Morgen opent in het Stedelijk Museum Amsterdam Tot zo ver, de tentoonstelling die directeur Rudi Fuchs samenstelde ter gelegenheid van zijn afscheid. Leuk is het allemaal allang niet meer natuurlijk - na eind vorig jaar afgemaakt te zijn door zijn eigen gemeentebestuur is hij nu op de valreep ook nog eens verwikkeld geraakt in een smokkelaffaire. Ik heb een zwak voor oude grijze mannen en medelijden met hem. Het is bovendien nog maar afwachten wie we er voor in de plaats krijgen. Het NRC Handelsblad hield deze maand alvast een enquête en meldt vandaag dat de lezer haar zinnen heeft gezet op Een Vrouw en Sjarel Ex de tweede plaats toebedeelde.

Tot die tijd kunnen we in ieder geval nog eens rustig bekijken wat Fuchs zoal uitgespookt heeft in de tien jaar dat hij baas van het museum was. Ik kan u alvast verklappen dat er behalve een video van Liza May Post een zaal vol Naumann's te zien zal zijn, dat een speciaal voor de tentoonstelling aangebrachte wandschildering van Sol LeWitt onthuld wordt en er verder in de categorie die-goede-oude-tijd "speelse groeperingen van klassiek-moderne werken van onder anderen Chagall en Mondriaan" tentoongesteld worden. Wie echt niet langer wil wachten, kan op de site van het Stedelijk Museum nu al de zaalteksten - als Word document welteverstaan - doorlezen. Tot morgen.

En dat terwijl we allemaal zo graag de haargrens hadden willen zien, die Baerveldt bij zichzelf omwille van de kunst met twee centimeter terug liet brengen. Hoewel ik mijn twijfels heb over haar recente werk, blijft haar aan het ongezonde grenzende - maar voor een kunstenaar noodzakelijke - fascinatie met bloedgravin Erzsébeth Báthory interessant. Dat het werk 69, samen met twee grote tekeningen, ook op de tentoonstelling te zien is maakt veel goed:

"Op het schilderij heeft Baerveldt haar eigen gelaatstrekken vermengd met het portret van gravin Báthory. Het kostuum dat ook tot 69 behoort, is door Baerveldt zelf gemaakt van oude stoffen. In haar eigen maat zodat ze het zelf kan dragen. 69 is een meerduidig werk. De geportretteerde vrouw met de gelaatstrekken van Baerveldt in zestiende eeuws kostuum spiegelt zich aan het werkelijke kostuum dat weer een kopie is van het geschilderde kostuum. Baerveldt heeft zich wel eens in het kostuum gehuld, waardoor alles nog geheimzinniger werd. De kunstenaar en haar muze gaan een symbiose met elkaar aan. Wie wie is valt nauwelijks te achterhalen." (uit de catalogus 'Morbus Sacer')

> Morbus Sacer, een tentoonstelling van Erzsébet Baerveldt in het exposorium van de Vrije Universiteit in Amsterdam.

"Nou, tot de Biesloglezer zeg ik nog even 'U moet nu de eerste foto groot hebben gemaakt'. Het schermpje, u kunt dat beeldvullend klikken of dat schermpje even uittrekken en dat moet nu zo ongeveer zijn gebeurd en dan zit de maker van de foto naast mij. Ad van Denderen. Ad, waar kijken we naar?"

> Wim de Bie's doe-het-zelf-Kunst-interview - waarin eerder een optreden van Marcel van Eeden - met fotograaf Ad van Denderen, die op dit moment zijn foto's van migranten exposeert in de tentoonstelling GoNoGo in fotomuseum Foam in Amsterdam.

De 'Prix de Rome' is een, al doet de naam anders vermoeden, Nederlandse prijs die in 1817 naar Frans voorbeeld werd ingesteld door Koning Willem I. Sindsdien wordt de prijs ieder jaar uitgereikt aan twee kunstenaars uit tien jaarlijks wisselende disciplines.

Dit jaar is het de beurt aan Beeldhouwen en Kunst & Publieke Ruimte en de genomineerde kunstenaars, in iedere discipline vier, hebben drie maanden de tijd gehad om nieuw werk te maken. Morgen zal via het ANP de winnaar Kunst & Publieke Ruimte bekend gemaakt worden, over een week die in de categorie Beeldhouwen. Wie bij de laatste categorie denkt aan beelden-gehakt-in-steen heeft het mis: ook Ryan Gander, over wie ik hier vorige week schreef, is voor de prestigieuze prijs genomineerd.

> De genomineerden voor de Prix de Rome 2003: James Beckett, Natasja Boezem, Katrin Korfmann en Tomoke Take in de categorie Kunst & Publieke Ruimte en Helmut Dick, Folkert de Jong, Ryan Gander en Erik Olofsen in de categorie Beeldhouwen. (bron: cultuurnet)

Vorige week schreef het Parool "Gelink heeft Georgina Starr, Welters heeft Merijn Bolink, maar Stigter spant de kroon met de hallucinerende horroranimaties van Martha Colburn". Op dit moment is Colburn nog student aan de Amsterdamse Rijksakademie, maar ze heeft een indrukwekkende lijst films en tentoonstellingen op haar naam. Zelf zegt ze over die 'horroranimaties':

"My personality keeps coming out in my work. Dark humor mixed with a bit of punk mixed with dirt, sex and smoking, all the things people enjoy but are taboo".

> De animatiefilms van Martha Colburn in galerie Diana Stigter - misschien binnenkort een exclusief verslag van uw eigenste reporter - en het Parool over de drie hipste galeries van Amsterdam in het artikel Een plek waar de jonge kunstenaar geramd zit.

Ik zag het kunstenaarsduo L.A. Raeven ooit in een documentaire van Vpro's Bonanza en werd heen en weer geslingerd tussen fascinatie en afgrijzen. Afgelopen zaterdag kreeg ik datzelfde gevoel toen ik de tweeling in levende lijve tegenkwam in galerie Fons Welters. Met hun opvallende - want broodmagere - verschijning lijken ze de verpersoonlijking van hun werk te zijn en de recencies gaan dan ook meer over de zussen zelf dan over de kunst die ze maken. Niet zo vreemd, want die kunst is voor een groot deel op henzelf en hun uiterlijk gebaseerd:

"De tweeling Liesbeth en Angelique Raeven, die in de kunstwereld opereren onder de naam L.A. Raeven, maken kunstwerken waarmee zij zich willen afzetten tegen de dwingende standaard die ons wordt opgedrongen door de commercie. Ze maken daarbij gebruik van dezelfde strategieën, maar hanteren hun eigen normen. L.A. Raeven dicteert het eigen 'ideale' figuur, dat echter extreem afwijkt van de gangbare proporties: de tweelingzussen zijn vel over been."

> Profiel: L.A. Raeven, De Groene over de Limburgse kunstenaarstweeling Angelique en Liesbeth Raeven, die getuige het Guardian artikel Hungry for fame (de krant weigerde een advertentie waarin de zussen op zoek waren naar het 'Ideal Individual') veel weerstand opriep in Engeland.

Barnett Newman en een onbekende toeschouwster voor het schilderij Cathedra in Newman's atelier in 1958. (uit het artikel Black and White and Read All Over op Artnet)

Bij de opening van Merijn Bolink in galerie Fons Welters afgelopen zaterdag was het zo druk dat het wel een heuse party leek; behalve Tonie waren ook kunstenaar
Rob Birza, de tweeling
L.A. Raeven (waarover ik u toch echt eens meer moet vertellen) en het Parool present.

Vroeger was ik erg gecharmeerd van het werk van Bolink - akademiegenoot en telg uit een beroemde Enschedese kunstfamilie - en vertelde altijd enthousiast over de kinderwagen die hij op wonderlijke wijze kloonde of de appel die van binnen een sinaasappel was. Nu ben ik het geloof ik - hoewel ik dan voorbij ga aan het prachtige naakt hierboven, dat Bolink tekende door gaten in een muur te boren - wel met de recensent van het Parool eens:

"Zijn laatste, vaak technisch zeer knap vervaardigde creaties staan lukraak door de achterruimte opgesteld. Een oog dat op het ritme van een ademhaling indeukt en weer opbolt, een hart waarvan de kamers staan afgestemd op verschillende radiozenders, een autoband gemaakt van fietsonderdelen, enzovoort. Het zijn stuk voor stuk ietwat surreële beelden die een zekere gelaagdheid ontlenen aan al dan niet aardige vondsten. Perfect uitgevoerd, op het saaie af."

> Nieuw werk van Merijn Bolink in galerie Fons Welters in Amsterdam, tot en met 10 mei.

Om het arsenaal aan souvenirs die buitenlanders na hun bezoek aan Nederland mee naar huis kunnen nemen te vergroten, liet het Europees Keramisch Werkcentrum veertig kunstenaars nieuwe Nederlandse souvenirs ontwerpen. Natuurlijk werd er een echte Hollandse vibrator in Delfts blauw gemaakt - of hij werkt weet ik niet - maar er werden ook souvenirs bedacht die meer tot de verbeelding spreken: sieradenontwerpster Katja Prins maakte de Water(ker)ing, een ring in de vorm van het gat in de dijk waar Hansje Brinker zijn vinger in stak en zo ons land van de ondergang redde.

> Dutch Souvenirs en de persfoto's.

"Kunst is de deformatie van het vrouwelijk naakt en ontregelt het functioneren van de maatschappij, ik zeg dit met de grootste schroom van de echte kunstenaar."

> De Guepinomaat of 'Zinnen plakken met J.P. Guépin [Kunst]' (via jnnk).

Vanmorgen viel ik tijdens het roken van mijn eerste sigaret voor de televisie met mijn neus in de boter: een documentaire van Omroep Friesland over de in Leeuwarden geboren en getogen kunstenaar Marnix Goossens. De camera volgt Goossens - die woont en werkt in Amsterdam - bij het fotograferen van een landschap, op zijn fiets in een straat hier om de hoek waar ik ieder dag mijn boodschappen doe en filmt de galeriehouder - die ik nodig terug moet mailen, bij deze alvast mijn excuses - terwijl hij vertelt over de kracht van het werk van de fotograaf. Wim van Sinderen - conservator van het nieuwe Haagse fotomuseum - legt uit wat er zo bijzonder is aan Goossens foto's. In het Fries, welteverstaan:

"Goossens foto's lykje op it earste gesicht net bysûnder. Mar dat is syn krêft: it gewoane dat - at je wat langer sjogge - ûngewoan wurdt. "It is in manier fan sjen", seit konservator Wim van Sinderen fan it Haachsk fotomuseum. "Troch syn foto's sjogge we in bytsje mei him mei."

> De Keunst fan it sjen, een portret van fotograaf Marnix Goossens - die zelf godzijdank Algemeen Beschaafd Nederlands spreekt - morgen om 15.20 uur in de herhaling op Nederland 1 en daarna online te zien bij Omrop Fryslân.

Net als Annet Gelink ben ik verheugd de eerste Nederlandse solotentoonstelling van de Engelse kunstenares Georgina Starr aan te kondigen. Vanaf vanmiddag zijn in Gelink's galerie de films en bijbehorende rekwisieten te zien die Starr maakte naar aanleiding van Bunny Lake is Missing, een cultfilm uit 1965 van regisseur Otto Preminger.
Starr zag de film - over de zoektocht van een moeder naar het meisje Bunny Lake dat vermist wordt en in de hele film niet voorkomt - tijdens een avondje babysitten en raakte er zo door gefascineerd dat ze sindsdien het verhaal op eigen houtje voortzet. Zo maakte ze drie films over het personage Bunny Lake, ontwierp een haute couture collectie geïnspireerd op Bunny en bouwde zelfs The Bunny Lakemobile, een auto die in een van haar video's figureert.
Behalve deze auto - de Thundesley Invacar, een "nogal sukkelig ogende auto, oorspronkelijk ontworpen als invalidenwagen" die Starr ombouwde tot "snelle droomwagen" - zal er een trailer voor The Bunny Lake Collection te zien zijn en maakte Starr speciaal voor de gelegenheid de korte video The Bunny Lake Getaway.

> Gaat dat zien! Georgina Starr - over wie ik eerder schreef - in galerie Annet Gelink, van 5 april tot en met 10 mei.

In 2001 duikt hij, Abbé, voor het eerst op in een kleine advertentie tussen de oproepen en mededelingen in een krant, met de tekst In search of the artist SPENCER ANTHONY. Vivi is dead, we finished the book. Come back. Abbé is waiting here for you. Spencer, is that smile that you so easily wore, also so easily worn away?. Nu, twee jaar later, ligt er een berg post in de hal van Bureau Amsterdam. De brieven en pakketten zijn bestemd voor Abbé Faria aan de Rozenstraat 59 in Amsterdam, het adres van het Bureau Amsterdam zelf. Abbé is dood, lezen we op de muur ernaast. Verderop een donkere gang met ramen waarvoor gesloten luxaflex hangt, maar door een kleine opening zien we een grote lege ruimte met een parketvloer. In de verte een openstaande deur die uitkomt op een lichte, wit met blauw betegelde ruimte - het is een kunstwerk en draagt, net als de advertentie, de titel Spencer, forget about good. Links een smal raam met uitzicht op een tuin, een ander werk van Gander, Mary Aurory Sorry. Meer valt er, op wat gestapelde stoelen na, niet te zien. De ruimte lijkt verlaten, de post blijft liggen. Wie is Spencer Anthony? Wie is de overleden Vivi? Wie is Mary Aurory? Wie is Abbé Faria, behalve een heroïsche Portugese priester uit de achttiende eeuw en hoofdpersoon in Alexandre Dumas' De graaf van Monte Christo? En waarom is hij dood?

> The Death of Abbé Faria, het mysterieuze werk van Ryan Gander in Stedelijk Museum Bureau Amsterdam.

In Londen opent deze maand de langverwachte 'Saatchi Gallery at County Hall' haar deuren. Na een openingsparty voor de plaatselijke jetset, aan Damien Hirst de eer de eerste tentoonstelling te verzorgen. Behalve Hirst's haai-op-sterk-water zullen in de toekomst meer van "de belangrijkste hedendaagse kunstwerken in de wereld" zoals het beruchte My Bed van Tracey Emin te zien zijn want, aldus meneer Saatchi himself:

"Ik vind de hedendaagse Britse kunst de meest fascinerende ter wereld en die moet een waardig onderkomen krijgen. Kunstenaars moeten voordat ze met pensioen gaan op een centrale plek kunnen exposeren, zodat het grote publiek kennis kan nemen van hun werk."

> The Saatchi Gallery at County Hall en de openingstentoonstelling van "the alpha-male of contemporary British art" Damien Hirst, die - maar dat geheel terzijde - gezien de top tien van duurst verkochte werken die Artnet onlangs ter gelegenheid van de tentoonstelling samenstelde, binnenkort met een gerust hart van zijn pensioen kan gaan genieten.

Zelf zag ik, her en der in Amsterdam, alleen nog maar de voorkant van de nieuwe HOLND FSTVL affiches. De achterkant werd pas deze week geopenbaard en maakt de campagne - die volgens het Parool en de Volkskrant door veel mensen aanvankelijk als platvloers en goedkoop werd bestempeld - een stuk interessanter maar het concept klinkt, zo uitgespeld, wel een beetje simpel:

"De campagne van 2003 ontworpen door Laboratorivm toont de twee gezichten van de kunst: een verleidelijke en een verontrustende, duistere kant. Bevallige modellen verleiden het publiek om de grote namen in dit festival (...) te bezoeken. De bijbehorende achterzijdes laten zien dat deze kunstenaars nog altijd voorstellingen maken die ons confronteren met de donkere en gevaarlijke kant van het leven."

> Soms zijn de dingen beter als ze niet uitgelegd worden - de affiches van het HOLND FSTVL 2003, in de volksmond Holland Festival, door de ontwerpers van Laboratorivm.

Drie jaar geleden plaatste Hans van Houwelingen een bronzen beeld van Cornelis Lely dat collega-kunstenaar Piet Esser in 1984 maakte, op een tweeëndertig meter hoge zuil in het centrum van Lelystad. Terwijl in eerste instantie vooral de bevolking van Lelystad "not amused" was met "Van Houwelingens cadeau aan de stad", is het nu de maker van het oorspronkelijke beeld van Lely die roet in het eten gooit:

"Inmiddels heeft de gemeente een boekwerk van steunbetuigingen met het verzoek om het beeld van Lely op de zuil te houden, zegt Van Houwelingen. 'Sterker nog, er zijn mensen die mij willen uitroepen tot ereburger van Lelystad.'

Maar Esser denkt daar anders over. Die blijft van mening dat het beeld is gemaakt om in de ogen te kijken. Bovendien had hij volgens Van Houwelingen geen zin gesampled te worden in andermans kunstwerk."

> Ingenieur Lely gaat van zijn voetstuk: het Parool over de opkomst en de neergang van de 'Zuil van Lely' (flash en full screen alert) van kunstenaar Hans van Houwelingen.

"Why do 'they' (i.e., Islamofascists, French weasels and the politically correct everywhere) hate us?
One reason is sexy young artists like 22-year-old Alex McQuilkin, just out of NYU, who has been blazing like a Tomahawk Missile through Europe."

> The Next Big Thing, Artnet's Charlie Finch - hilarisch als altijd - over het Amerikaanse kindkunstenaresje Alex McQuilkin.

"Inheritance heet het even kwetsbare als onuitwisbare roetschilderij dat Guo-Qiang en zijn assistenten tijdens de opening met buskruit boven de balie tekenden, een schenking van de kunstenaar. Het addertje dat Guo-Qiang onder het gras heeft gestopt: het kunstwerk kost het museum op voorhand niks, maar bij verwijdering moet het S.M.A.K. de kunstenaar 25.000 euro betalen. Zo is Hoet, of zijn opvolgers dat nou leuk vinden of niet, voor eeuwig verbonden met zijn creatie." (het Parool)

> Zomaar een verhaal, de Chinese kunstenaar Cai Guo-Qiang - die vooral bekend staat om zijn vuurwerk - in het S.M.A.K. in Gent.

"The photo shows deadly pale soldiers covered in blood who, it seems, have just risen from the grave. The photo is based on a newspaper report about a Red Arms patrol cut to pieces in Afghanistan. The macabre-looking work poses the boundaries between fact and fiction as a problem."

> Jeff Wall's Dead Troops Talk (A Vision After an Ambush of a Red Army Patrol Near Moqor, Afghanistan, Winter 1986) - zoom in op de details.