Ooit gehoord van de post-9/11 of post-Columbine esthetiek, ook wel New-Gothic genoemd? De drie kunstenaressen in de tentoonstelling Vixen in galerie Diana Stigter in Amsterdam zijn exponenten van deze transgressieve, gewelddadige, door Heavy Metal muziek beïnvloedde en gender-bewuste stroming met een in your face mentaliteit - aldus het persbericht van de galerie. Volgens NRC Handelsblad, dat de Nieuwe Gothiek al in vier galeries waarnam, "heeft het ongetwijfeld te maken met de moeilijke tijden waarin we verkeren, dat zoveel kunstenaars werk maken dat uitgesproken somber en duister is."

> Knappe clichés van nijvere doemdenksters, NRC Handelsblad over het werk van Martha Colburn, Alisa Margolis en Iris van Dongen in de tentoonstelling Vixen in galerie Diana Stigter, Amsterdam.

De films van Tacita Dean zijn prachtig, zegt de recensent van het NRC in haar stuk Dwingende films vol weemoed over Dean's tentoonstelling die op dit moment in De Pont te zien is - en dat terwijl ik de stilstaande en geluidloze fotogravures uit de serie The Russian Ending al zo prachtig vind:

"De twintig bladen vormen een caleidoscoop van rampen: schipbreuken, slagvelden, verwoestingen, begrafenissen. De beelden zijn ontleend aan een vezameling oude ansichtkaarten die door Tacita Dean is aangelegd. Dean heeft de afbeeldingen voorzien van handgeschreven teksten in verschillende talen en heeft ze vergroot afgedrukt. Het sobere zwart, wit en grijs van de afdruk verhoogt de dramatiek van de voorstellingen." (uit een tekst van museum De Pont)

> Tacita Dean's tentoonstelling in museum De Pont in Tilburg (t/m 16 mei), de foto-gravure-serie The Russian Ending met als favoriet The Story of Minke the Whale en voor de liefhebbers het mysterieuze hoorspel Berlin dat Dean maakte voor BBC Radio.

"De situaties die Op de Beeck voor het voetlicht brengt, ademen veelal een sfeer van diepe desolaatheid en leegte. Een echtpaar drinkt in een café een kop koffie zonder ook maar een woord met elkaar te wisselen of elkaar zelfs maar aan te kijken. Een lange rij verveelde caissières in een uitgestorven supermarkt zit duimen te draaien; een klant is in geen velden of wegen te bekennen. Geblakerde ruïnelandschappen van hedendaagse doorzonwoningen herinneren aan menselijke activiteit, maar de laatste mens lijkt er inmiddels uitgestorven te zijn. "

> Hans op de Beeck en de tentoonstelling Ondertussen... in het Haagse museum Gem, waarvoor hij een bijzondere installatie maakte, oftewel "Hoe vaak heb je dat nou, dat je echt geraakt wordt door een hedendaags kunstwerk? Bijna nooit toch?", aldus een enthousiaste Cioran in bericht nummer [2038].

"De Documenta in Kassel was vorig jaar al een paar maanden aan de gang toen er een kunstwerk werd toegevoegd. Van de ene op de andere dag sierde het woord TERROR de zes zuilen van het Fridericianum, hoofdlocatie van de vijfjaarlijkse kunstmanifestatie. Verantwoordelijke voor dit ongevraagde statement was de Nederlandse kunstenaar Marc Bijl (1973). "Het was ongeveer een jaar na 11 september", vertelt hij. "Het terrorisme had de wereld in zijn greep, en ik zag daar op de Documenta weinig van terug. Mijn actie had niet zoveel om het lijf, maar ik moest het er wel even op spuiten. Het stikte van de bewaking. Al na een paar uur werd de tekst overgeschilderd. Ik kon er nog snel een foto van maken." (uit: 'Ik maak dingen om het leven te vatten', NRC Handelsblad, 24 januari 2003)

> Marc Bijl, ex-kraker en kunstactivist, liet ooit zijn buik tatoëren met de woorden deze buik is mede mogelijk gemaakt door het Fonds voor Beeldende Kunst, is onlangs geïnterviewd door tijdschrift Metropolis M in De wereld wil niet luisteren en heeft op dit moment een tentoonstelling in de Upstream Gallery in Amsterdam.

Er opent veel dit weekend, of beter gezegd er opent veel interessants, dit weekend. Het New Yorkse kunstenaarscollectief Angelblood strijkt met zijn veertienen neer in galerie Annet Gelink en treedt tijdens de opening en passant op met de gelijknamige band Angelblood van zangeres/kunstenares Rita Ackermann. Bij galerie Fons Welters exposeert borduurman Berend Strik zijn nieuwste borduursels-op-foto's. Maar het meest spectaculair is de tentoonstelling van de Armeense schilder Armen Eloyan - in wie wij ons eens nader moeten verdiepen. Hij neemt vanaf morgen drie maanden zijn intrek in museum Gem in Den Haag, om er onder begeleiding van "oorverdovende muziek" aan zijn prachtige doeken te werken en tussendoor te eten en te slapen. Gaat dat zien.

> Armen Eloyan in GEM Museum voor Actuele Kunst in Den Haag, Berend Strik met Freestyle in galerie Fons Welters en de tentoonstelling The human face is an empty force, a field of death van collectief Angelblood in galerie Annet Gelink.

Telkens wanneer ik hun namen of een van de vele portretfoto's die op het internet circuleren tegenkom, neem ik me voor eens uit te zoeken wat de dames Jane en Louise Wilson nou eigenlijk precies maken. De Appel in Amsterdam geeft me eindelijk een goede reden - vandaag opent daar de eerste Nederlandse solotentoonstelling van de zusjes Wilson:

"Het werk van de tweeling Jane & Louise Wilson is vervreemdend, indringend en indrukwekkend. Al vanaf hun samenwerking in 1989 zijn de Wilsons gefascineerd door impliciete machtsstructuren van monumentale gebouwen en de beklemming en angst die deze teweeg kunnen brengen. Hun video-installaties en fotowerken tonen steeds andersoortige beelden van de relatie tussen de mens en de architecturale ruimte."

> Jane & Louise Wilson in de gelijknamige overzichtstentoonstelling in De Appel in Amsterdam, van 23 januari tot en met 14 maart.

Ikzelf vergat gisteren mijn camera maar, zo kan het ook, de mensen van designvormgeving.nl maakten de foto's die ik had willen nemen:

> Twaalfdelig en méér, werk in keramiek gemaakt door subsidieontvangers van het Fonds BKVB in Amsterdam.

Een jaar geleden hield ik hier Het Grote Matthew 'Cremaster Cycle' Barney Onderzoek over het in mijn ogen mysterieuze project van Matthew Barney, maar begreep er weinig méér van. Dit jaar zet het filmfestival van Rotterdam alle vijf delen van het "ambitieuze filmproject van de spraakmakende New-Yorkse kunstenaar, beeldhouwer en atleet Matthew Barney" op het programma, en de achtergronden van de filmserie nog eens op een rijtje:

"In 1994 begon de New Yorkse kunstenaar Matthew Barney met zijn Cremaster-project - een ambitieuze vijfdelige filmcyclus waarin Barney tevens zijn eigen sculpturen, tekeningen en foto's opnam. Het project staat bol van de anatomische toespelingen op de positie van de geslachtsorganen tijdens het embryonale proces van seksuele differentiatie. Barney keek echter niet alleen naar biologie, maar ook naar mythologie en geologie. De serie kwam achronologisch tot stand. Zo was deel 4 de eerste, en de drie uur durende Cremaster 3 (2002) de laatste. In alle gevallen construeert de kunstenaar met zijn uitzonderlijk inventieve beelden een verhaal met verreikende symbolische implicaties."

> De "unieke, eenmalige vertoning" van The Cremaster Cycle van kunstenaar Matthew Barney - die een nieuwe website én een indrukwekkende trailer bij de cyclus maakte - op het filmfestival Rotterdam, aanstaande zondag om 11 uur in bioscoop Cinerama.

"De tentoonstelling van de hyperrealistische beelden van Ron Mueck is een groot succes: sinds half november kwamen al bijna 25.000 bezoekers naar De Hallen. De meeste kijkers blijken erg enthousiast over Mueck’s indrukwekkende beelden, die variëren van heel klein tot supergroot. Ze zijn zo natuurgetrouw dat je geneigd bent ze aan te spreken."

> Een - laatste - zondagmiddag in de rij voor de beelden van Ron Mueck in de Haarlemse Hallen, knap gemaakt maar...

Marlene McCarty vervolgt haar onderzoek naar meisjes-die-hun-moeder-vermoordden en tekende op zes grote vellen het verhaal van Marlene Olive. Aan de hand van daderfoto's uit krantenartikelen, aangevuld met beelden uit modebladen, construeert McCarty groepsportretten die zo uit een familiealbum zouden kunnen komen maar die - net als haar hoofpersonen - niet zo onschuldig zijn als ze misschien lijken:

"McCarty often draws the girls’ clothing as partially transparent, revealing their blossoming sexuality in her surprisingly de-eroticized rendering of breasts, nipples, and genitalia (...) The resulting works are remarkable portraits of the psychic turmoil of adolescence."

> Nieuwe, muurvullende tekeningen van Marlene McCarty - die eerder op deze site al uitgebreid werd besproken - in galerie Brent Sikkema in New York.

"What celebrities do tend to have, of course, is a bit of spare cash, and that is all you need to become an art collector. So what do they collect - and does it say anything about them?"

> They know what they like ... of toon mij uw collectie en ik zal zeggen wie u bent: the Guardian over de Damian Hirst van Victoria Beckham, de Da Vinci van Bill Gates en de Norman Rockwell's van Steven Spielberg.

"Kunst en crisis, die termen worden voortdurend met elkaar in verband gebracht, maar de crisis in de kunst is een vorm van collectiever hypochonder. Er is geen crisis bij kunstenaars. Er wordt zoveel van ze verwacht: ze moeten pittig, verontrustend, esthetisch en onvoorspelbaar zijn, maar toch binnen de lijntjes blijven, ze moeten maatschappelijk betrokken zijn. Hou er mee op, laat kunstenaars met rust! Kunst is geen instrument, het is wat het is." (Ann Demeester van W139)

> Hou er mee op, laat kunstenaars met rust! - het Parool over de Amsterdamprijs voor de kunsten 2003 en de vlammende toespraak van W139's artistiek directeur Ann Demeester, die daarmee 'het stevigste applaus van de avond oogstte'.

Kristian Burford is een kunstenaar die de dingen grondig aanpakt - in zijn titels vertelt hij complete verhalen en de geënsceneerde foto's die hij maakt zijn geen foto's maar levensechte taferelen, door Burford tot in detail uitgewerkt:

"Christopher... is the fifth in a series of similar mixed-media tableaux, which Burford calls "houses." Architecturally, the works resemble houses only in the most rudimentary sense, but they do seem to capture everything that's unheimlich about home." (uit een recensie, met reacties, op Artforum)

> De tentoonstelling Christopher... van Kristian Burford en zijn eerdere installaties Melissa... en Kathryn... - nu maar hopen dat zijn werk over veertig jaar niet net zo stoffig aandoet als Edward Kienholz' Beanery die ik laatst weer in levende lijve in het Stedelijk Museum zag.

"Too much art writing is written by people with MFA’s and PhD’s who display passion for neither art nor writing. I come to art as someone who loves to experience great work, as someone who writes about art from my soul and not from a graduate degree. Art writing should come from a compulsion to share, not from preachy pretension and didacticism."

> Tyler Green van Modern Art Notes punt blogspot punt com introduceert zichzelf en zijn weblog op een nieuwe plaats, Modern Art Notes - Tyler Green's modern and contemporary art blog op ArtsJournal.com. Past uw boekenleggers aan!

   

Na dat van Basquiat, Pollock en Kahlo is nu ook het leven van onze eigen Johannes Vermeer verfilmd - waarin de brave huisvader ongetwijfeld een prachtig en romantisch avontuur beleeft rond het wereldberoemde meisje van zijn schilderij Girl with a Pearl Earring:

"Vermeer's tantalising, erotically charged tronie, or head, of a young woman with one pearl earring visible as she returns the beholder's gaze, a painting preserved in the Mauritshuis in the Hague. The forthcoming film, Girl With a Pearl Earring, speculates who this woman might have been - patiently recreating Vermeer's home life, with the mother-in-law, the kids and a marriage more strained than any records suggest."

> 'He's the painter of light. Period' - the Guardian over het schilderij, de film en het boek Girl with a Pearl Earring.

In het instituut voor mediakunst Montevideo is vanaf dit weekend 'de duurste jas ter wereld' te zien, ontworpen door de Duitse designerin Silke Wawro en gemaakt van duizenden etiketten uit merkkleding. Idealiste Wawro neemt met deze jas in het bijzonder en haar werk in het algemeen stelling tegen de consumptiemaatschappij - zo maakte ze eerder een serie standaardproducten die doen denken aan de uniformiteit van de DDR. In één van haar vele manifesten legt ze uit waarom:

"The short-lived extravagance of today should be replaced by the durable. A uniform living-set for people; to be used by all people in all households of all countries. Volksware heim has the exact form from which most people get the highest possible emotional bond". (over de serie 'Volksware heim')

> Coat 759.987,20 Euro en andere ontwerpen van Silke Wawro voor het door haar opgerichte merk Volksware zijn tot en met eind januari te zien in Montevideo en in februari bij de Bijenkorf op de Dam.

"But is her work more feminine than feminist? What is feminine? Not only is Smith enormously talented, her talent is splendidly off-center. So how long will we have to wait for a full retrospective?" (Artopia)

> Mijn jeugdliefde Kiki Smith en de tentoonstelling van haar Prints, Books, and Things in MoMA QNS (tevens online te bezichtigen) volgens John Perreault van Artopia, een nieuw kunstlog van ArtsJournal.

OUDE TONGE - Galerieën, musea en individuele kunstenaars hebben een nieuw communicatiemiddel gevonden om hun kunst te promoten. De Tea-seR is een kaartje ter grootte van een voetbalplaatje waar horecagasten hun gebruikte theezakje op kwijt kunnen.

De theedrinkers kunnen het mini-kunstwerkje mee naar huis nemen en via de website www.tea-ser.nl opzoeken van wie de afgebeelde kunst of boodschap afkomstig is. Zo is er een Tea-seR met een stoel. Op de website is te lezen dat dit een ontwerp is van Rietveld, te zien in het Centraal Museum Utrecht. Horeca-ondernemers kunnen de Tea-seR gratis bestellen. Kunstenaars betalen mee aan de productiekosten. (ANP, via de Volkskrant)

> Kunst omdat het moet oftewel de T-Tip® van Tea-seR, met theevlekken en plaatjes van Picasso, Roy Liechtenstein en natuurlijk Leo de Jong.

Winterslaap? Misschien ben ik wel gewoon kunstmoe. Of cultuurpessimistisch. En ik ben niet de enige. Illegaal - maar voor de goede zaak - gekopieërd uit het dubbeldikke kerstnummer van Vrij Nederland:

> Kunst moet niet meer door Barbara van Erp, over crisis, critici en curatoren.