"De paddestoelen, papavers, grassen en andere planten die we in het realistische werk van Roxy Paine aantreffen, zijn het resultaat van intensief handwerk. Gemaakt van kunststoffen en met de hand beschilderd zien deze groeisels er volstrekt natuurlijk uit en zouden ze deel kunnen uitmaken van een diorama of een botanische inventarisatie. Crop bestaat uit een veld van levensechte papavers waarvan de bloemen en zaadbollen op hoge stelen dansen. Poison Ivy Field is een veld van woekerende planten en Amanita Virosa Wall is een verzameling van paddestoelen die spontaan uit de wand groeien."

> De levensechte kunst van Roxy Paine in de tentoonstelling Second Nature - "U wordt binnen 10 seconden doorgeschakeld naar de hoofdpagina" - in museum
De Pont in Tilburg, van 20 september t/m 11 januari.

Dit weekend keek Koole voor het Volkskrant magazine naar Claudy Jongstra, viltmaakster:

"Wat de een met muziek heeft, of met kunst, heeft Claudy met vilt. Ze maakt het volgens geheim recept. Vilt wordt niet geweven, het ontstaat als je wol met water mengt en dan laat drogen. Het vilt van Claudy ziet er spannend uit, met rauwe plukken. Soms is het zacht als suède. De prachtige jasjes van Van Slobbe lijken gemaakt van gestreepte dierenhuiden. Toen de liefde voor vilt haar eenmaal te pakken had, was er geen houden meer aan. Om haar eigen grondstof te produceren, kocht ze schapen, een hele kudde, die worden gehoed door een vriendin." (Corine Koole in 'Koole kijkt'; Volkskrant magazine, 27 september 2003)

> De raw elegance van het vilt van Claudy Jongstra, die eerder dit jaar geïnterviewd werd door de Wereldomroep in het radioprogramma Shear style.

Tijdens mijn galerieroute sloeg ik de tentoonstelling van Saskia Olde Wolbers in galerie Diana Stigter over. Dat was dom, ontdekte ik toen ik deze week in het Volkskrant kunstkatern een artikel over haar las. Dat ze video's van zelfgebouwde decors maakte wist ik, de stills die ik zag leken me oninteressant en nietszeggend maar ach, sommige mensen vinden dat wat, die abstracte spacey beelden. Maar dat er bij die video's verhalen horen, dat hadden ze me nooit verteld. Verhalen over Spaanse boeren die virtuele werelden bouwen in een broeikas, over Chinese baby's die vanuit de baarmoeder vertellen over de bouw van een enorme dam en over nepartsen die hun familie uitmoorden. Gisteren stapte ik dus alsnog op mijn fiets richting galerie Diana Stigter en kreeg eens te meer het bewijs dat kunst er is om gezien te worden. In levende lijve en met geluid.

> Een voorproefje in bewegend beeld zonder geluid van de werelden van Saskia Olde Wolbers, die op ware grootte en mé´ geluid tot 11 oktober te zien zijn in galerie Diana Stigter en tot en met 23 november in Now that part of me has become fiction in museum het Domein in

"With all the exposure for everything except his art, Hirst's first solo show in London since 1995 has been much anticipated. With Hirst reportedly delving deeply into his Catholic boyhood for inspiration, the sanctimonious theme of the show, coupled with a quiet but fervent desire to see all famous people fail, has one question on everyone's lips - "Has Damien Hirst lost it?"

> Artnet in London Calling over Damien Hirst's langverwachte tentoonstelling Romance in the Age of Uncertainty - met de titel op de zere plek - in zijn thuisbasis de White Cube in Londen.

Het gaat top met de carrière van Ellen von Unwerth. Begonnen als assistent van een messenwerper bij Circus Roncalli, werd ze op haar twintigste door "de legendarische ex-topman" van modellenbureau Elite John Casablancas ontdekt en tot topmodel gebombardeerd. In 1986 besloot ze zelf foto's te gaan maken, waarmee ze al snel doordrong tot "de top van internationaal befaamde fotografen". Von Unwerth had dan ook de beschikking over topmodellen én de bijbehorende toplingerie voor de serie Revenge by Ellen von Unwerth, haar eigen fotoroman à l'Histoire d'O:

"De serie zwart-wit foto's van Ellen von Unwerth vertellen een speels en erotisch verhaal over drie zusjes, Françoise, Charlotte en Isabel. Omdat hun moeder na een auto-ongeluk niet in staat is om voor ze te zorgen, worden de zusjes naar hun tante gestuurd, die Barones is op een afgelegen kasteel. De meisjes, die zich de extravagante en luxueuze levensstijl van hun tante nog van vroeger kunnen herinneren, verheugen zich enorm op het avontuur. Opgewonden pakken ze hun koffers in: kanten jurkjes, jarretels, hoge hakken..."

> Een sadomasochistisch sprookje in foto's of er waren eens een paar jonge meisjes... Revenge by Ellen von Unwerth, tot en met 22 oktober in galerie Wouter van Leeuwen in Amsterdam.

Galerie Witteveen was niet in mijn galerieroute opgenomen, maar in de etalage hing een schilderij dat ik even daarvoor vanuit mijn ooghoek bij een artikeltje in een opengeslagen tijdschrift in de Wetering Galerie had zien staan. Ik zette mijn fiets op slot, liep naar binnen, haalde mijn camera uit mijn tas en vroeg de galeriehouder:

"Is het goed als ik wat foto's maak?". "Nou", zei de galeriehouder met een bedenkelijk gezicht, "waar is het voor?". "Voor mijn site op internet", antwoordde ik. "Nee, liever niet", zei de galeriehouder beslist, "er worden zoveel babbelverhaaltjes over kunst geschreven en dat is het enige wat de mensen onthouden. De serieuze artikelen lezen ze niet. Maar voor welke site is het dan?". "Het is voor mijn persoonlijke kunstsite", antwoordde ik, "ik schrijf er stukjes over kunst en tentoonstellingen die ik bezoek". "Heb je een adres of een kaartje?" vroeg de galeriehouder. Ik diepte een een kaartje op uit mijn portemonnee en gaf het hem. Terwijl hij het las kwam er een blik van herkenning op zijn gezicht. En alles was goed.

> De Showgirls van Karin Bos, vertederende en toch brutale schilderijen met "schattige meisjes met staarten in het haar die gewoon een beetje maf doen". Tot en met 11 oktober in galerie Witteveen aan de Keizersgracht in Amsterdam.

Afgesloten internetverbindingen en vaders die met gillende sirenes naar het ziekenhuis worden vervoerd, het leven van een kunstenaar-met-website valt niet mee. Desondanks zag ik afgelopen zondagmiddag kans het Amsterdamse galerieweekend tevens opening van een nieuw kunstseizoen even aan te doen, gewapend met camera. Een impressie met klikbare foto's, in chronologische en geografische volgorde van oost naar west:

« Nieuwe beelden van Reinoud Oudshoorn in de Wetering Galerie, die op foto's bijna té mooi lijken maar in levende lijve een etherische, magische indruk maken.

» Op de fiets richting Jordaan passeerde ik aan de Keizersgracht onverwacht maar tot genoegen de etalage van galerie Witteveen met de Showgirls van Karin Bos, brave meisjes die op schilderijen voor de toeschouwer hun rokje optillen.

· In galerie Torch beschilderde foto's van de man van wie ik een blauwe maandag les kreeg op de Eindhovense academie voor industriele vormgeving én die dezelfde middag te zien was in een programma van de Avro. De (zelf)portretten van Teun Hocks zijn misschien wat aan de flauwe kant maar in alle naïviteit en eenvoud toch ook ontroerend.

« Bij buurman De Praktijk portretten en blote-mannen-schilderijen van Bas Meerman. Bij schilderijen van wijdbeens naakte vrouwen zou je geen spier vertrekken, de exhibitionistische mannen van Meerman zijn ongemakkelijker. Lees ook zijn eigen verhaal over het werk dat hij maakt.

» Het werk van de Engelse Turner Prize nominee
Anja Gallaccio is deze maand te zien bij Annet Gelink. De tentoonstelling in Amsterdam is enigszins saai maar tegelijkertijd is het een opluchting dat er voor de spraakmakende Turner Prize ook eens wat minder controversieel werk gekozen is.

« High Tea met brownies, het theeservies van galeriehouder Malasch himself en werk van grote namen bij galerie Serieuze Zaken. Hoopte ik eindelijk werk van Michael Raedecker in levende lijve te zien, bleek het te gaan om een vitrine met de multiple sjaal met bedrukt borduursel, die hij voor Parkett Art maakte.

» Last but not least en een nader onderzoek waard is Revenge by Ellen von Unwerth, een sadomasochistisch sprookje in foto's met de ondertitel "Er waren eens een paar meisjes..." van het Duitse ex-model Ellen von Unwerth in galerie Wouter van Leeuwen.

Charlotte Dumas - "vader schilderde, moeder werkte met textiel (nee, niet de beroemde Marlene Dumas)" - maakte in 2001 portretten van politiehonden en fotografeert nu politiepaarden van de Amsterdamse bereden politie. En nee, besloot ze zelf, dieren fotograferen is niet "suf":

"Het grote formaat en de tijdloze setting waarin paard en ruiter zich bevinden zorgen ervoor dat een ontmoeting met een door Dumas gefotografeerd dier zo mogelijk nog indrukwekkender is dan wanneer je het in het echt in de stad tegenkomt. Een recensent vegeleek haar foto's met de militaire paardenschilderijen van Breitner. Hij had haar geen groter compliment kunnen geven. Precies die schilderkunstige kwaliteiten probeert ze haar werk mee te geven." (Volkskrant kunstbijlage, donderdag 28 augustus)

> De politiepaarden van Charlotte Dumas, die afgelopen zomer te zien waren in de tentoonstelling de Eerste Ronde in het Amsterdamse Huis Marseille