Wij hebben dan misschien Rembrandt en Vermeer maar de Duitsers hebben Joseph Beuys, Anselm Kiefer, Sigmar Polke, Georg Baselitz, Blinky Palermo en A.R. Penck - stuk voor stuk zetten ze hun stempel op de kunst van de vorige eeuw. Dit weekend zag ik ze allemaal, tijdens een bezoek aan het museum Ludwig Forum in Aken en het Kunstmuseum Bonn. Net als Jeff Koons en zijn Ilona, een Julian Schnabel, de dames van Allen Jones en, in de Neuer Aachener Kunstverein, een kleine fijne Penone plus een paar prachtige René Daniëls-en (die hebben wij dan weer).

> Een rondje Ruhrgebied aan de hand van drie musea en vijfentwintig foto's.

Nieuw is het niet meer maar met enige regelmaat denk ik terug aan een boek vol foto's van herten dat ik een tijd geleden in fotomuseum FOAM en later op website PhotoQ zag.
Voor zijn derde boek in de serie In almost every picture selecteerde maker Erik Kessels honderdachttien foto's afkomstig van een camera met bewegingsmelder ergens in een bos. Op de foto's herten, en soms andere dieren die de camera activeerden, vastgenageld in fel flitslicht en niet wetend dat het plaatje dat geschoten werd hen zojuist tot prooi maakte: de camera is in het bos geïnstalleerd ten behoeve van de jacht.

> Over het fotoboek In almost every picture van Erik Kessels en een selectie van eenentwintig foto's daaruit op PhotoQ.

Tate Gallery's magazine Tate Etc komt in het nieuwste nummer met een artikel over mijn favoriete schilderij uit de pre-Rafaëlitische periode, dat ik lang geleden met eigen ogen in Tate Britain zag en sindsdien nooit meer vergeten ben. In de rubriek Micro Tate vertellen twee schrijvers hun verhaal bij dit dramatische schilderij naar de beroemde sterfscène uit Shakespeare's Hamlet, oftewel de Ophelia van sir John Everett Millais:

"Ophelia has become an icon for femininity in despair. Reduced to the part of a pawn in a network of intrigues, abandoned by her brother, abused by her lover and manipulated by her father, her only way out is an excessive, histrionic display of vulnerability. Lying forever on her back in a stream, flowers floating beside her, she is perfected. No longer resisting the power play around her, she will fulfil the destiny others have scripted for her."

> Micro Tate of 'two different responses to an image of Millais� dying Ophelia' in Tate Etc issue 3, over de klassieker Ophelia (1851-1852) van John Everett Millais.

De Nederlandse schilder Rachid Ben Ali wordt, sinds afgelopen weekend in het Cobra Museum in Amstelveen een tentoonstelling van zijn werk begon, naar eigen zeggen bedreigd vanwege een serie schilderijen en tekeningen geïnspireerd op de gebeurtenissen rond Theo van Gogh en Hirsi Ali:

"Sinds het begin van de expositie op 15 januari heeft Ben Ali beveiliging en slaapt hij op een ander adres. ,,Ik heb nu constant een paar mensen om me heen'', zei hij donderdag. Op straat werd hij achtervolgd door jongens die teksten riepen in de trant van 'we krijgen je nog wel' en refereerden aan de moord op Van Gogh. ,,Ik ben keihard weggerend'', zegt Ben Ali. Ook op forums op internet staat dreigende taal richting de kunstenaar." (bron: ANP)

> Kunstenaar bedreigd na tentoonstelling - zie verder De kunsten onder druk van religies op forum Schoonheidspaleis en een korte recensie van de tentoonstelling door Avondlog.

Een maand na dato maar de moeite waard - fotograaf Hans Aarsman legt voor tijdschrift Metropolis M uit hoe je goede foto's maakt (geen overbodige luxe nu we struikelen over de digitale camera) in wijze woorden over meer dan fotografie:

"De vraag is niet of je origineel bent. Wat denk je wel? Er is niets nieuws onder de zon. De vraag die je jezelf steeds moet stellen is: hou ik hier echt zelf van of denk ik hiermee erkenning te krijgen? Liefde en behaagzucht, altijd moeilijk van elkaar te onderscheiden. Zeker in het begin. Je mag je best door anderen laten inspireren zolang je jezelf er maar in herkent. Zodra het nadoen wordt, moet je kappen. Dat is het ambacht, ja. Verzamelen zonder aan succes denken. Gewoon doen, doorduwen, balletjes opgooien, nee schudden, wegleggen, weer oppakken. Doen tot je een ons weegt."

> Fotograferen zonder camera door fotograaf Hans Aarsman op Metropolis M.

"Ik begrijp nu hoe gigantisch de afstand tussen de kunst en de samenleving is. Kunst schrikt nog steeds af omdat ze als heilig gezien wordt. Iets dat niet te begrijpen is en bovendien een hoop geld kost."

> uit Kunst schrikt nog steeds erg af, een interview van de Volkskrant met scheidend Stroom HCBK directeur Lily van Ginneken.

Gisteren haalde ik hem op het laatste moment uit mijn verse to-do-list omdat ik betwijfel of de foto's die Nobushi Araki maakt veel meer zijn dan mooie en voor sommigen geile foto's, zoals je ze wel vaker tegenkomt op bepaalde plaatsen van het internet - maar als we Hans den Hartog Jager mogen geloven zijn ze in ieder geval beter dan die van mede-meisjes-fotograaf Arno Nollen:

"Als toeschouwer betrap je jezelf er onvermijdelijk op dat Araki je weet uit te nodigen om te bedenken wat hij allemaal met die meisjes gaat doen - voor je het weet zit je in allerlei krochten van je geest waarin je als museumbezoeker liever niet wilt verkeren. Zeker niet in Haarlem, in een museum, op zaterdag middag. Dat effect mag bekend zijn, knap is het wel.
Juist die enkelvoudige kracht, die Araki goed maakt, is het probleem bij Nollen. Op het eerste gezicht kiest de Nederlander zijn onderwerp even obsessief als de Japanner, maar Nollen durft niet de consequentie uit die obsessie te trekken."

> Wat je allemaal met meisjes kan doen - Hans den Hartog Jager in NRC over de tentoonstellingen van Nobushi Araki en Arno Nollen, beiden tot en met 6 maart te zien in De Hallen in Haarlem.

Vorige week was ik in het Stedelijk Museum, dat zich naar verluidt geen goede lichtinstallatie kan veroorloven waardoor klassieke meesterwerken uit de collectie slechts in het schemerdonker te beschouwen zijn. Zo kon het gebeuren dat ik voor het eerst in mijn leven een boîte van Marcel Duchamp tegenkwam maar die nauwelijks kon zien en vallen de Beckmans, Rauschenbergs en Monets weg in de rafelige lage ruimtes.
De jongere en hedendaagse kunst zoals in de tentoonstelling Who if not we komt daarentegen wel goed tot zijn recht in het kale gebouw. Vanmiddag las ik in de Volkskrant kunstbijlage dan ook dat de deze maand nieuw aangetreden directeur Gijs van Tuyl (die overigens bij gebrek aan een woning als antikraakwacht zijn intrek nam in het oude Stedelijk, wat een voorrecht...!) in het tijdelijke SMCS een ander soort tentoonstellingen wil gaan maken.
Volgens Van Tuyl bevindt het Stedelijk zich op dit moment namelijk niet in een klassiek museum maar in een prachtig postkantoor, waarvan gebruikt gemaakt moet worden door te experimenteren met de collectie en kunstenaars - en dat lijkt me een heel goed plan, meneer Van Tuyl.

> Een rondje Stedelijk Museum CS, met in de tentoonstelling Who if not we...? het werk A fragment of asynchronised history van de Tsjech Ján Mancuška.

*) update of lees ook een kritisch bericht op kunstforum het Schoonheidspaleis.

Artnet's criticus Walter Robinson kijkt terug op het afgelopen kunstjaar en constateert - behalve het ontbreken van echte kunststromingen zoals we die honderd jaar geleden in 1904 nog wel hadden - dat sex als belangrijkste menselijke drijfveer nog steeds sells:

"But the most radical artistic gesture of all - and curiously, the most trivial - belonged to Andrea Fraser, the “institutional critique” artist whose video at Fredrich Petzel Gallery chronicled a special kind of performance - her having sex with a collector, reportedly for $20,000. In the end, Simone de Beauvoir was right, “woman is sex.” Complain about chauvinism all you like, this kind of thing still represents eros, the life force, the one universal positive."

> The 2004 Revue - over negentienhonderdenvier, de miljoenenindustrie die kunst heet en de opmars van De Vrouw. En: ik wens u allen een gelukkig 2005.