Toen ik de fotoserie 'pissparty' zag, moest ik meteen aan het werk van Marlene Mccarty denken. Groepjes onschuldig ogende, jonge meisjes die zich helemaal niet zo onschuldig gedragen als ze lijken. Het klassieke Lolita concept, natuurlijk.

Maar hoe komt het dat het bij Mccarty en iemand als Rineke Dijkstra - die hetzelfde soort hard belichte foto's van (bijna) naakte pubermeisjes maakt - kunst heet, en in het geval van de fotograaf die de foto's voor pissbitch.com maakte niet? Druk zijn foto's twee bij anderhalve meter groot af op glanzend cibachroom, hang ze aan de muur van een trendy galerie en niemand zou vreemd opkijken.

> Deel 3 uit 4: Marlene Mccarty versus (adults only) pissparty.

 Marlene Mccarty

Marlene Mccarty maakte een serie meer dan levensgrote tekeningen in ballpoint - alsof het tekeningen in schoolschrift zijn - over pubermeisjes die hun moeder vermoordden. Het motief van de meisjes om 'matricide', het Engelse woord voor 'moedermoord', te plegen was dat de moeders het vriendje van hun dochter afkeurden. Mccarty raakte gefascineerd door deze meisjes en ging uit op onderzoek:

"For five years she has researched the true stories of girls who killed their mothers. She has also travelled to and trespassed the crime sites (always their homes) to gather visual material. The project has resulted in 23 monumental and highly sexualized drawings of each of the girls."

> Deel 2 uit 4: 'Poltergeist, Girls at Home' en 'Young Americans', de tekeningen van Marlene Mccarty.

Na wat gegoochel trok ik vanmorgen de volgende conclusies:
1. Er is een activiste die Marlene Mccarty heet.
2. Er is een grafisch ontwerpster die Marlene Mccarty heet.
3. De kunstenares die ik zoek heet ook Marlene Mccarty.
Maar wat blijkt? Al die drie Marlenes zijn één en dezelfde. Het valt dus niet mee in een paar zinnen iets over het werk van Marlene Mccarty te zeggen. De vraag is: welk werk?

> Deel 1 uit 4: Marlene Mccarty, duizendpoot.

Alsof het nog niet genoeg was is levende legende, muzikant en kunstenaar David Bowie nu ook weldoener. Bowie begon een website waarop hij behalve zijn eigen kunst ook die van jonge Britse kunstenaars promoot. Bij het bekijken van bowieart.com bekruipt je het gevoel dat Bowie de site misschien vooral ter meerdere eer en glorie van zijn eigen schilderijen, beelden en foto's gebruikt maar ach, we geven hem het voordeel van de twijfel: ook in het echte leven helpt Bowie zijn kunstenaars vooruit. Onder de noemer 'Bowieart Window Pain Project' organiseert hij regelmatig exposities van videokunst in de etalage van een grote platenzaak in Londen en nam hij met een aantal kunstenaars deel aan het 'Meltdown Festival' in London.

> 'As the artist said to the rock star': David Bowie in gesprek met Tracey Emin over bowieart.com.

 kr buxey: F****d

"buxey calls into question the dynamics of power and subjection, playfully exploring pornography as, potentially, a meaningful discourse of freedom and pleasure, whilst simultaneously acknowledging it as a site for sado-masochistic exchange."

> de video F****d van kr buxey , met dank aan bowieart.com.

 k r buxey: 'Mind your head'

He needs me / He doesn't know it, but he needs me / And so no matter where he goes / Though he doesn't care / He knows that I'm here.

> 'Mind your head', een videofilm van k r buxey met muziek van Nina Simone.

Vorige week liep ik over de Nieuwezijdsvoorburgwal langs expositieruimte 'Fanshop' en ben er niet naar binnen gegaan: teveel stylisten en visagisten van de verkeerde en te weinig kunstenaars van de goede soort. Misschien had ik er bij nader inzien toch even een kijkje moeten nemen. 'Frau Wilhelm' is een expositie van interieurstylist Stef Bakker die een aantal mensen samenbrengt die zich in hun werk bezighouden met 'hedendaags handwerken'.



Ze breien, borduren of maken "poppenkleren-voor-grote-mensen" en nodigden en passant ook hun moeders en tantes uit om tijdens de opening live pannenlappen te breien. Dit alles in het kader van 'de relatie tussen handwerk, thuis, gezelligheid, familie, buren en geborgenheid'. Of, zoals Monica Lewinsky ooit zei: 'Breien was het beste wapen tegen de zorgen en moeilijkheden die ik had.'

> Nog drie dagen: 'Frau Wilhelm' in 'Fanshop' op Nieuwezijdsvoorburgwal nummer 262b te Amsterdam.

  

Hij doet het in Amsterdam. In het stadsdeel Westerpark. En dan vooral rond de flat waar mijn kleine zusje woont. Op het bellenbord naast de voordeur.
Op de schutting van haar buren. Op het electriciteitskastje een eindje verderop. Soms doet hij het hier in Oud West. Op de zijkant van de brievenbus aan de overkant, bijvoorbeeld. Als ik door de luxaflex naar buiten kijk zie ik hem. De onbekende kunstenaar.

 Bruce Naumann: still uit
 'Setting a good corner'

Van 2002 tot en met 2004 zal De Nieuwe Kerk op de Amsterdamse Dam drie zomers lang dienst doen als dependance van het Stedelijk Museum. Deze zomer begint het festijn met een grote overzichtstentoonstelling van beeldhouwkunst vanaf 1945 tot nu, onder de naam 'Beelden 1945-2002' met als ondertitel 'Setting a good corner', naar een video van Bruce Naumann.

Het overgrote deel van de tentoongestelde collectie is na 1992 aangekocht door Rudi Fuchs en bevat onder meer werk van Damien Hirst, het omstreden varken van Jeff Koons en, in de categorie "aan beeldhouwkunst verwante video's", de film 'Piëta' van Erszébet Baerveldt.

> 'Beelden 1945-2002 (Setting a good corner)': het Stedelijk Museum in De Nieuwe Kerk, van 27 juli tot 20 oktober 2002 in Amsterdam.

Mooie tekeningen, mooie titels. Van links naar rechts:

'Study for silent studio drawing', 'Drawing with falling earring and written horror vacui', 'Landscape with three kinds of rain' en, vooral, 'Wall-drawing on one of the various contrivances by which a self-portrait is fertilized by its owner'

> De tekeningen van Mark Manders bij 'The Galleries at Moore'.

Kunstenaar Mark Manders (Volkel, 1968) werkt al zestien jaar aan één en hetzelfde werk. Zijn 'Zelfportret als Gebouw' is niet één werk in de strikte zin van het woord. Het is een installatie waaraan voortdurend nieuwe onderdelen worden toegevoegd die op verschillende manieren en in verschillende ruimtes tentoongesteld wordt.

Ik zag het mysterieuze en ontroerende 'Zelfportret als Gebouw' uitgestald in een kelder in de Arnhemse wijk Klarendal ter gelegenheid van 'Sonsbeek 93' en ben het nooit meer vergeten. Nu, negen jaar later, is het werk te zien op 'Documenta 11' en het Duitse D11TV filmde de installatie.

> Mark Manders op 'Documenta 11', bitte wählen Sie: 56k-ISDN DSL-Lan

Museum 'Het Domein' in Sittard wijdt een tentoonstelling aan het werk van de Hongaars/Amerikaanse kunstenares Rita Ackermann, die internationaal bekendheid verwierf en nu voor het eerst te zien is in een Nederlands museum:

"In the last year, Ackermann has dabbled in skateboard designs, created album art for Thurston Moore's latest solo release, and signed up to animate a video for MTV. She worries about being labeled a trendy tartmaker. "They say these girls are just slackers, empty objects of desire," Ackermann says, "but it's like pulling down a curtain. You can always look behind it."

> Het werk van kunstenares Rita Ackermann, die ook nog de meisjesband Angelblood leidt, in de tentoonstelling 'Snowfall in August' in museum 'Het Domein' in Sittard, tot en met 18 augustus.

"2. De toeschouwer kijkt, het werk communiceert, er ontstaat een stilzwijgende interactie."

> 'De taalergernis van Cornel Bierens', kunstcriticus, in 24 zinnen die hij selecteerde voor het NPS radioprogramma 'Knetterende Letteren'.

 Karin Arink in haar atelier

Voor mijn eindexamen aan de kunstacademie, zeven jaar geleden, overwoog ik Karin Arink te vragen voor mij 'gecommiteerde' - een deskundige van buitenaf die deel uitmaakt van de examencomissie - te zijn.

Mijn gecommiteerde werd ze niet, maar haar naam kom ik de laatste weken steeds tegen. Of beter gezegd, de fascinerende titel van een installatie die ze op dit moment in Schiedam tentoonstelt, kom ik de laatste weken steeds tegen.

> I (X-pose), I+I (you&me), I+I+I (mumbag!) van Karin Arink, tot en met 1 september in het Stedelijk Museum in Schiedam.

 Berend Strik: 'Thixotropie'

Dat je naar de papieren bibliotheek gaat om wat boeken in te leveren. Dat die boeken dan veel te laat terug zijn. Dat je bibliotheekkaart dan geblokkeerd wordt. Dat die blokkade pas opgeheven wordt als je zeven euro boete betaalt. Dat je dan geen contant geld in je portemonnee hebt. Dat je dan in die papieren bibliotheek niet met je plastic bankpasje kunt betalen. Dat je daarom dus geen nieuwe boeken mee naar huis kunt nemen maar dat je dat boek met de mooie titel op het notitiebriefje in je tas wel erg graag zou willen bekijken. Dat je dan aan een leestafel op de afdeling 'kunst' gaat zitten om in dat boek te bladeren. Dat je dan met lege handen naar huis fietst en daar aangekomen de titel van het boek in een zoekmachine typt. En dat dat boek dan zomaar helemaal op Het Internet staat.

> De online catalogus 'Sadness, Sluices, Mermaids, Delay' over het werk van Berend Strik, ter gelegenheid van een tentoonstelling in het Stedelijk Museum in 1994.

Marcel van Eeden: no title (tl0447)

Kunstenaar en tekenlogger Marcel van Eeden verovert de wereld. Eerst Nederland, toen Duitsland, nu Engeland. Vandaag opent in Londen de tentoonstelling 'In Your Time':

"The images - which include bar and restaurant interiors, street scenes, burning buildings and landscapes - appear to have been randomly chosen but they are an attempt by van Eeden to describe everything from a world he never occupied."

> Marcel van Eeden in galerie Percy Miller: 'In Your Time' (Londen, t/m 29 augustus)

  Ulay: 'Retouching Bruises'

Tegenwoordig maakt Ulay, in het dagelijks leven Frank Uwe Laysiepen, zijn performances in de vorm van fotoseries:

"A photographic performance where two people - a man and a woman - make finger marks on each other's skin, then retouching these fingerprints on the actual Polaroid photographs."

> De serie 'Retouching Bruises', te zien op Ulay's website 'Performing Light', ter gelegenheid van een tentoonstelling in 'De Appel'.

 Ulay/Abramovic: 'Talking about similarity'

Op 30 november 1976 voerden Ulay en Marina Abramovic in Amsterdam de perfomance 'Talking about Similarity' uit, waarbij Ulay live zijn mond dichtnaaide:

"Ulay took a bagging needle and twine pierced both lips and tied his mouth closed after which Marina took his place and continued to answer questions."

> Foto 1, 2, 3 en 4 van de performance 'Talking about similarity' door de legendarische Ulay en Abramovic.

   uit: 'The Nylon Moon'

Killu Sukmit en Mari Laanemets maakten de film 'The Nylon Moon', waarin de hoofdpersoon het een en ander op haar arm en handpalm borduurt. De vraag was, welke acteur 'would dare to stitch three centimeters of their arm with a medium sized needle?':

"Then Killu suddenly grabbed the bull by its horns, that is she grabbed the needle (we had already counted on the actor refusing to do it). It is much more realistic on the video, it is even startlingly disgusting, I cannot watch it easily myself without feeling uncomfortable. But in the end that was what we needed to capture."

> Prettig gestoord filmduo uit, zowaar, Estland: Killu Sukmit en Mari Laanemets, ook verkrijgbaar in quicktime.

 Salla Tykka: 'The American dream'

Kunst uit Scandinavië is heet. Op het internet in ieder geval. Overal waar ik ga en sta vind ik kunst uit Zweden, Finland en Noorwegen. Veel videokunst. Veel vrouwen. Veel zelfportretten. Zo ook Salla Tykka:

"I (...) could not find any reason to make art: delivering images to an image overloaded world. I found my way out of that hell through making selfportraits but also by analysing how important to myself are the images I create."

en:

"After all - art always fails to produce something new or unseen. I see that reality itself is far more complex and almost impossible to understand. But I keep on trying to find a way to explain it to myself."

> Salla Tykka (Finland) in een interview over haar werk met het uitstekende 'Boilermagazine'.

Om de 'dog days of July' door te komen - ook de kunstwereld kent zijn komkommertijd - nemen we vandaag een kijkje in 's werelds art scene. De galeriehouders. De verzamelaars. De handelaren. De critici. En natuurlijk de kekste kunstenaarsjongens en kunstenaarsmeisjes. Sarah, Jeff, Lawrence en Cindy. Zelfs onze eigenste Inez, Paul, Michael en Cokkie (mét cutout van Madeleine Berkhemer) zijn gesignaleerd.

> Kijken of bekeken worden op Artnet.com: People

 Walter van Beirendonck

Het 'Walt Wide Web' is de officiële homepage van postpunk modeontwerper Walter van Beirendonck, "the wild one of the Antwerp Six". Met, behalve de complete collecties, het spel Space Race waarmee een heuse design stoel te winnen is, de Rubber Band en de statements van PukPuk. Tip: vergeet niet op de aan/uit knop te drukken.

> De wild and lethal trash van Walter van Beirendonck: KISS THE FUTURE!

In de rubriek oud-nieuws-maar-desalniettemin-de-moeite-waard: Luc Tuymans' schilderij 'Silence' werd aangebracht op de rug van een overhemd ontworpen door Walter van Beirendonck. Handgeborduurd of bezeefdrukt en helaas uitverkocht maar daarom niet minder mooi.

> Luc Tuymans en Walter van Beirendonck: Edition for Parkett 60

    Marc Quinn: 'Self'

In de Engelse kunstwereld gaan geruchten dat het werk 'Self' van kunstenaar Marc Quinn per ongeluk verloren gegaan is. Britartist Quinn maakte 'Self' door negen pints (± 4,5 liter) van zijn eigen bloed in een mal van zijn hoofd te gieten. Het beeld werd in 1991 voor £13.000 aangekocht door kunstverzamelaar Charles Saatchi en moest gekoeld bewaard worden. Helaas hebben een paar bouwvakkers de vriezer uitgezet:

"It has been reported that builders who arrived to extend Mr Saatchi's London kitchen at the request of his partner, TV chef Nigella Lawson, unplugged the kitchen freezer where the head was kept."

> BBC News: Blood sculpture 'melted'. Meer over Marc Quinn in de iBBC serie 'Artists in Profile'.

 Martin Margiela: Tailor's Dummy Dress.

Het werk van Martin Margiela, één van België's meest gerenommeerde modeontwerpers, werd aangekocht door museum Boijmans van Beuningen, uitgelicht in VPRO's 'Laat', het enig bekende portret van hem is een fotokopie van zijn hand en na achtenveertig pagina's Google weet ook ik het nog steeds niet:

"Who is this man that never shows himself, that uses old dummies or hangers as models and release his interviews only throught a fax?"

Margiela geeft zijn interviews dus per fax, treedt nooit in het openbaar op, levert geen inhoudelijk commentaar bij zijn werk en adverteert nooit omdat hij, aldus Boijmans van Beuningen, "van mening is dat zijn uiterlijk en privéleven niet van belang is voor het werk dat hij doet. Zijn kleding staat voorop."

> Beyond fashion: Martin Margiela.

  Rei Kawakubo: 'Lumps' (1997)

"The name says it all. One model walked out looking as though she had an eight-month pregnancy bump on her side. Another seemed to have some kind of giant tumour growing out of her back.

(...)

But in the silence, broken only by the mechanical whir of the photographers' shutters clicking and winding, it was all decidedly unsettling. The audience didn't know what to do with themselves. Some sniggered and smirked, trying to catch the eye of someone else to share the joke. Others looked incredulous."

> De collectie 'Lumps' (1997) van Rei Kawakubo, the queen of radical fashion, voor 'Comme des Garçons'.

 Ron Mueck: Untitled (Boy)

Mijn smaak is aan het veranderen, geloof ik, qua kunst. Vroeger zou ik het werk van Ron Mueck prachtig hebben gevonden. Driedimensionaal, een lichaam en heel belangrijk: eigentijds. Nee, niet zomaar ieder willekeurig bronzen beeld van een volksheld - tenslotte ook driedimensionaal en een lichaam - op een dorpsplein kwam in aanmerking. Moderne kunst moest het zijn. Bij voorkeur een beetje eng, beklemmend of verontrustend. Geen idylle aan míjn lijf. Nou ja, als het goed is, is het goed: het bronzen beeldje van het mollige meisje met het prachtige buikje en de puntige borstjes dat, met haar armen in de lucht, ergens in Enschede staat vond ik mooi.

Maar nu, nu doet het me niet veel meer, zo'n 'Untitled (Boy)' van Ron Mueck. Hoe dat komt weet ik, ooit beeldhouwster en liefhebster van de derde dimensie in hart en nieren, niet precies. Het is te gemakkelijk. Misschien. Maak een mensenlichaam of een deel daarvan zo natuurgetrouw mogelijk na, met hier en daar of overal een vervreemdend element en het werkt. Want iedereen herkent er wel iets in. Misschien. Nou ja, als het goed is, is het goed. Maar dan moet het wel precies goed zijn.

> In de 'Lifecasters Hall of Fame': Ron Mueck