"Thirty-eight paintings and around ninety drawings make up the corpus of Francis Al?39; pictorial production executed between 1992 and 2002. The small-format paintings, on either canvas or panel, possess a particular elegance and are made with either encaustic or varnish in brilliant colors, laid out à °lat in broad fields that become denser in layers of material consistency or else fade into light and diaphanous veils."

> 'Die zauberhaften Geschichten' van Francis Al?t;/a> (Belgi묠1959) in het tekenfilmpje Ma񡮡 en in het Centro nazionale per le arti contemporanee in Rome.

"Met minimale middelen weet Zwakman een wereld te creëren die niet van echt is te onderscheiden. Hij bouwt torenflats van cassettebandjes, gebruikt plasticfolie voor watervlaktes, smeedt hekwerken van ijzerdraad en knipt viaducten uit karton. De fotocamera doet de rest. Gezien door het oog van de lens krijgt zelfs de platste gevel volume en lijkt een Playmobiel-mannetje opeens een mens van vlees en bloed."

> Perfect gezichtsbedrog van Zwakman, NRC Handelsblad over de foto's van Edwin Zwakman die tot en met 2 maart te zien zijn in het Stedelijk Museum Schiedam.

"Alles kon betekenis krijgen, als je er maar lang genoeg naar zocht. En dus kon ook eigenlijk van alles kunst gemaakt worden. Dat anything goes heeft een gevoel van malaise veroorzaakt dat tot op de dag van vandaag voortduurt. Er wordt wel naarstig naar uitwegen gezocht: hoe kan de kunst als zodanig opnieuw een betekenisvolle verhouding tot de wereld vinden, zodat ze in onze cultuur weer als relevant beschouwd kan worden?"

> Naar een nieuwe kunst, Bas Heijne over de rol van kunst in verleden, heden en toekomst in de Kellendonk lezing 2003. (via)

Op de valreep wat foto's die ik maakte bij de vorige tentoonstelling in galerie Fons Welters, de Group show with new works by gallery artists, waar behalve favoriet Maria Roosen ook werk van kunstenaar Berend Strik te zien was. Strik selecteert, scheurt en naait met een naaimachine dikke lagen garen in zigzagsteek over plaatjes uit tijdschriften, waarbij pornoboekjes favoriet zijn. Gelukkig zaten er ook wat landschapjes tussen - al dat genaai en geborduur van en over vieze plaatjes tegenwoordig, bah.

> Maria Roosen en Berend Strik, vorige maand in galerie Fons Welters in Amsterdam.

Morgen opent in galerie Fons Welters de tentoonstelling Ultraviolet. Ripeness of Event van Jennifer Tee. Een kennismaking, aan de hand van het antwoord dat Tee gaf - in heuse kunstenaarstaal - op de vraag "waar gaat jouw installatie over?":

"Mijn werk is niet in één zin samen te vatten. Het is in ieder geval geen verhaal van A naar B. Ik werk in beelden, vrij intuïtief. Ik maak relaties voelbaar, maar niet helder. Ik wil dat de bezoekers vooral "voelen" met hoeveel energie het werk tot stand komt. Vandaar ook de grote hoeveelheid materialen en kleuren. En dat er plezier van uitgaat. Daar gaat het niet over, maar ik vind het wel een belangrijk onderdeel. Er is altijd een link naar mijzelf, ik speel zelf een rol in mijn installaties, het liefst een beetje actieachtig." (uit een interview met Witte de With)

> De installaties van Jennifer Tee: Wild Zone in het Rotterdamse Witte de With, een aardig filmpje waarin Tee vertelt over haar werk - en hoe ze haar ouders strikte in apenpakken aan één van die installaties mee te werken - en de tentoonstelling Ultraviolet. Ripeness of Event die vanaf morgen te zien is in galerie Fons Welters in Amsterdam.

"I asked a number of painters who they preferred. Almost all instantly replied, "Picasso." One added, "Matisse is Paul. Picasso is John," meaning, I think, that these days Matisse is seen as the sweet, effete, bourgeois Beatle, the painter of joy, while Picasso is regarded as the rigorous, revolutionary macho bull, the one who painted close to the knives."

> Moma's Boys, Artnet over de tentoonstelling 'Matisse Picasso' in MoMA QNS in New York (13 februari tot 19 mei).

Als het niet allemaal zo treurig was, zou je onder de tafel liggen van het lachen. De vloeren van het Warhol Family Museum of Modern Art in Medzilaborce zijn bezaaid met emmertjes omdat het dak lekt. Een medewerkster leest van een papiertje een bede om financiële steun én het rekeningnummer van het museum voor. De met liters slivovitsj doordrenkte familie Warhola ontkent met klem dat neef Andy 'zo' was. Er is nog nooit een - ze durven het woord bijna niet uit te spreken - homo geweest in Miková dus was Andy het ook niet. Oom Warhola speelt trompet in de keuken en verbiedt neef Warhola voor het oog van de camera mee te zingen omdat hij vals zingt. Kunnen ze dan niet eens een mooi lied zingen voor de Duitsers?

> Met andere woorden: u heeft toch wel gekeken? De "dokumentarische Komödie" Absolut Warhola in de herhaling, zaterdag 22 februari om 13.35 uur op Nederland 3. Opschrijven!

"Wie weet wat die schilderijen waard zijn? Andy stuurde ons een koffer vol schilderijen. We vonden ze maar niks, hebben er een paar op zolder gezet en van de rest trompetjes gemaakt voor de kinderen. Na de overstroming hebben we de zolder opgeruimd en alles in het water gegooid."

> Absolut Warhola, op zoek naar de wortels van Andy Warhol in een veelbekroonde documentaire over de familie Warhola in Het uur van de Wolf om 20.30 uur op Nederland 3. Kijken!

"Meret Oppenheim's explorations and developments in Dadaism and Surrealism were daring and original. Her popular pieces, Ma gouvernante - My Nurse - mein Kindermädchen and Déjeuner en Fourrure, received much appraisal and criticism. Unfortunately, these controversies did not influence her to create. Ironically, popularity and being in the spotlight only depressed Oppenheim. She began to doubt herself and her artistic ability and she lost her direction."

"(...) Dalí's response was to look increasingly to “shocking” taboo subjects. “I consider perversion and vice to be the most revolutionary forms of thought and activity, just as I consider love to be the only attitude worthy of man’s life,” he said.
The room records the fetishising of objects. Meret Oppenheim’s Object (a fur covered cup, saucer and spoon) is famous, but not as fine a piece as 'My Nurse', a pair of high-heeled shoes trussed like poultry and displayed in a sexual manner."

> Over de tentoonstelling Surrealism: Desire Unbound (Tate Gallery, 2001) waarin Meret Oppenheim's Ma Gouvernante - My Nurse - Mein Kindermädchen (1936) te zien was.

"Hoewel het oeuvre van Meret Oppenheim uit meer dan duizend werken bestaat, wordt haar naam bijna altijd in verband gebracht met een werk uit het begin van haar carrière, de Fur Covered Cup uit 1936: een kopje, een schotel en een lepel bekleed met de vacht van een Chinese gazelle. Het idee voor dit object, een van de beroemdste surrealistische werken, onstond toevallig, zoals Oppenheim de wereld in een anekdote wilde laten geloven. Bij een ontmoeting met Dora Maar en Pablo Picasso in Café de Flore in Parijs droeg Oppenheim een zelfgemaakte armband, bekleed met de vacht van een ocelot. Picasso meende dat een vacht overal wel omheen paste, waar ze het roerend me eens was. Nadat haar thee koud was geworden, riep ze de ober en vroeg om "nog wat bont". Enige tijd later zou zij deze spontane verspreking omzetten in een kunstwerk." (uit: Women Artists)

> kutkunst (5): 'Groots portret van Oppenheim', over de film Imago - zomaar helemaal online - en het leven en werk van Meret Oppenheim (1913-1985)
die - bonus! - samen met mede-surrealist Man Ray te zien is in het prachtige oude filmpje Poison.

"In 1996 kwam Van Liefland naar de Duitse hoofdstad, zonder geld, woning of vrienden. De kunstenaar - leren jack, stoppelbaard - werkte als fietskoerier en krantenverkoper. Zijn foto's en video's laten smeuïge taferelen zien. Een oermens voor een tankstation of een gemaskerde man die videobanden eet. Van Liefland roemt de ranzigheid die hij aan de stadsrand aantreft." (Algemeen Dagblad)

> Splatter Orgasms - een tentoonstelling van Joep van Liefland, tot en met 12 maart in galerie De Praktijk in Amsterdam.

> Diana Scherer, zonder titel, 2001.

"In deze tijd van digitalisering, is het interessant om de actualiteit en vitaliteit van het specialisme 'tekenen' onder de aandacht te brengen. Om te laten zien dat ook hier de grenzen van wat een tekening is, enorm zijn uitgedijd." (uit: BK Informatie, januari 2003)

> Tekenen des Tijds, een tentoonstelling met werk van veertig tekenende kunstenaars waaronder Dieuwke Spaans en Rinke Nijburg, tot en met 30 maart in 's-Hertogenbosch.

De tekeningen waren prachtig, de drank vloeide rijkelijk en de zaken gaan goed - rode stippen op de galeriemuur oftewel 'teekenen is geld verdienen'. De kunstenaar - nog maar net bijgekomen van een interview met Wim de Bie dat een dezer dagen op Bieslog te horen én te zien zal zijn - zag er vandaag tijdens de opening van zijn expositie in de Amsterdamse Wetering Galerie dan ook bijzonder kek uit in driedelig pak, met fris gekapt hoofd, glanzend gepoetste schoenen en - last but not least - een charmante vrouw aan zijn zijde. Een tikkeltje vermoeid misschien, maar wat wil je met drie openingen in drie dagen, deelname aan de kunstbeurs Art Rotterdam volgende week en een tentoonstelling in een een heus museum - het pas geopende en ultrahippe Haagse GeM - in het vooruitzicht. Ja, het mag wel eens gezegd worden, teekenen is hard werken.

> Marcel van Eeden - juist, die jongen van Tekenlog^TM - vandaag in de Wetering Galerie in Amsterdam, morgen - met de crème de la crème van Neerlands tekenende kunstenaars - in Tekenen des Tijds in 's-Hertogenbosch en volgende week op Art Rotterdam.

Zwevende meisjes, vrouwen die tegen muren muur omhoog lopen en een storm die door een huiskamer raast - vandaag keek ik op video naar een film van Eija-Liisa Ahtila die gisteren uitgezonden werd op het Kunstkanaal. Eén van de uit vijf delen bestaande cyclus zag ik laatst in De Appel in Amsterdam, waar Ahtila op dit moment exposeert. De film is gewist - want vervangen door een aflevering van de serie 24 - maar in een tot mislukken gedoemde poging nog iets redden maakte ik wat korte filmpjes van het televisiescherm. Beter is het natuurlijk om nog vóór het eind van de tentoonstelling een bezoek te brengen aan De Appel waar vier van Ahtila's films te zien zijn. Een aanrader voor iedereen die last heeft van kunst- en of drempelvrees: met verduisterde ruimtes, manshoge projectieschermen en heuse stoeltjes is het er net een echte bioscoop.

> Vijftien seconden uit de film 'The Wind' van de Finse kunstenares en regisseuse Eija-Liisa Ahtila, nog tot en met 23 maart in De Appel in Amsterdam.

Tegenwoordig denk ik telkens als ik mijn sokken aantrek of wanneer ik de was opvouw, aan de outsider kunstenaar uit New York waarover ik laatst las. De man, ex-gevangene en ex-verslaafde, maakt miniscule borduurwerkjes met de draden van uitgerafelde sokken en schijnt nu in plaats van aan crack aan borduren verslaafd te zijn. Kortom, een romantisch verhaal dat ik u - al post ik te vaak over borduurwerkjes en aanverwanten - niet wilde onthouden.

> Through the Needle, over de "tiny and complex needlework pictures, which measure 1,200 stitches per square inch, or so I was told" - aldus Artnet.com - van Raymond Materson.

In galerie Akinci bladerde ik door het boek No Object dat kunstenares Yaël Davids eerder dit jaar in de Amsterdamse schouwburg presenteerde en waarover het Parool een artikel plaatste - dat vandaag plots onvindbaar bleek - met de fascinerende titel "Yael Davids heeft de grootste lol als ze huilt". Helaas was het geld in mijn portemonnee niet toereikend om het boek ter plekke aan te schaffen, maar op zoek naar meer informatie over No Object wist ik het verdwenen artikel op slinkse wijze alsnog te achterhalen en vond ik - gratis en voor niets - een heus filmpje van Davids:

"In Face we see only the head of a woman whose hair seems to turn very slowly by itself around her shaved head in an endless loop. The absurdity of rotating hair lets the personality of the woman become less important. Her face is motionless, almost stoic."

> Face, vier minuten video van Yaël Davids en anderen - waaronder A.K. Dolven die haar dijen spreidt bij zonsondergang - in de digitale tentoonstelling Slowmotion.

Vanmiddag was ik op weg naar galerie Akinci om de laatste dag van Elke Krystufek's tentoonstelling Communifrontationsilence te bezoeken, toen ik het spoor bijster raakte. Omdat het niet meeviel Lijnbaansgracht nummer 311 te vinden - het adres van Akinci - stapte ik na drie rondjes fietsen een willekeurige galerie binnen om te vragen wáár die godvergeten galerie in gódsnaam te vinden was. De willekeurige galeriehouder vertelde me dat ik alleen maar dat deurtje daar links in hoek door hoefde te gaan, dan rechts en weer links en ik zou vanzelf bij Elke Krystufek belanden.

Ik opende het deurtje daar links in de hoek en stond hopla! in een nieuwe ruimte waar ik in spiegelbeeld de woorden galerie Vous-etes ici op het raam las. Kunst zag ik niet - of het moest de videorecorder op een plankje aan de muur zijn - en als antwoord op mijn vragende blik stuurde de telefonerende galeriehoudster me naar een deur achter haar; kennelijk was ik verzeild geraakt in een kunstdoolhof met de willekeurige galerie als startpunt.

Voorbij de tweede deur een artistieke oude jongere met hippe bril en een streng uitziende dame achter een imposant bureau vol kunstboeken; links van hen drie wanden met wetsuits en een vloer vol visgraten, zand en schelpen. Als dat Meshac Gaba niet was, onze eigenste Afrikaanse afgevaardige voor de Nederlandse presentatie op de Biënnale van Venetië komend voorjaar. Ach. Tja. Bij navraag bleek dat ik gerust de deur met die sleutel in het slot - die er heel privé en afgesloten uitzag - mocht openen.

Daar, in galerie Metis NL - "spreek uit als meetie enel", hoorde ik de galeriehoudster tevens dochter van dichter Lucebert tegen een domme bezoeker zeggen - nam ik voor het eerst die middag de moeite de camera uit mijn tas tevoorschijn te halen. Een ruimte vol met objecten van de vloer tot aan het plafond. Bijna doorzichtige, rekbare stof met opdrukken van een vrouwenlichaam waaruit geweien en haren staken. Vreemd gedraaide benen, enkels en voeten. Driedimensionaal. En toch plat. Alet Pilon. Nooit van gehoord.

Door de voordeur ging ik naar buiten, sloeg linksaf de stoep op en stapte door de eerstvolgende deur - eindelijk - binnen bij galerie Akinci. Ik had het haar zo graag gegund, dat voordeel van die twijfel, maar het is niet anders: van mij mag Krystufek in haar meisjeskamer blijven.

> Alice in Kunstenland: de wonderlijke beelden van Alet Pilon in galerie Metis NL en een impressie van Elke Krystufek in galerie Akinci, beide in galeriecomplex Lijnbaansgracht Amsterdam.

Theepot Tank - circa 1945.

> Maastrichts Aardewerk in het Bonnefantenmuseum.

Vandaag kreeg ik van een gulle gever per post een boek toegestuurd. Een goed boek, om precies te zijn. Het liefst zou ik het hele boek inclusief voor- en achterkant op deze site zetten maar ga daar maar eens aanstaan. En dan is er nog die kwestie van het copyright.
Aan de andere kant is er op het grote internet bar weinig te vinden over het boek en de kunstenaar waarover het gaat. Terwijl het toch een groots plannenmaker en ideeënbedenker is. Wat te denken van een parkeerkleed waarmee je in een handomdraai een parkeerplaats voor je auto regelt? Een doos met een reservehobby - voor als al je hobbies op zijn of kapot - is ook nooit weg. En wat moesten we al die tijd zonder handboek voor schoonheid? Kortom: ik ben blij dat er een Körmeling bestaat.

> Eén bladzijde dan? Twee, misschien? A Good Book van John Körmeling, met dank aan de gulle gever tevens ontwerper, nu ook verkrijgbaar via de betere boekhandel bij u om hoek.

"Als kijker echter wil ik wel, als ik dan eens tv kijk, iets inspirerends zien. Inspirerend is een woord van niks, en toch begrijpt u wat ik bedoel. Ik weet zo gauw geen ander. Als ik tv kijk, wil ik iets anders zien dan mezelf, dan wil ik, kortom, geïnspireerd worden."

> Cioran Opinie over sneue oude mannen, vermoeide architecten en klagende componisten oftewel cultuurprogramma R.A.M - met of zonder puntjes ertussen, of erachter.

"Recounting a painfully humiliating incident from her adolescence, Bourgeois indicates how making pain physical can be a way of controlling it:

"My father cut the shape of a girl out of a tangerine peel, and then he held it up and said: 'Look everybody, this is Louise. She has nothing! All she's got between her legs is a couple of white threads!' Everybody laughed at me."

Her riposte: "Once when we were sitting together at the dining table, I took white bread, mixed it with spit and molded a figure of my father. When the figure was done, I started cutting off the limbs with a knife. I see this as my first sculptural solution."

> Louise Bourgeois in de serie 'Antipodes' in de White Cube (Londen) van 4 februari tot 1 maart.

Gisteren in dagblad Trouw een hilarische aflevering van 'Het dagboek van Anton Dingeman', een stripverhaal door Pieter Geenen. Hoofpersoon Anton bezoekt in een verloren uurtje de tentoonstelling van Tracey Emin in het Stedelijk Museum en doet verslag:

> Zaterdag: Naar museum voor moderne kunst geweest.

Tijdens de restauratie van een negentiende-eeuws huis in een dorpje in Pennsylvania vonden Dennis and Donna Corrigan een houten doos met achthonderd tekeningen. Het echtpaar ging op onderzoek uit en ontdekte dat de tekeningen afkomstig waren van een zekere Pearl Blauvelt, in de volksmond bekend als 'the village witch'. Pearl Blauvelt woonde vanaf haar kinderjaren aan het begin van de vorige eeuw in het huis, tot ze in de jaren vijftig naar een bejaardentehuis vertrok en leidde een teruggetrokken bestaan. In schoolschriften, op papieren zakken en kladblaadjes samengebonden met veters tekende ze alles om zich heen, van pagina's uit modecatalogi tot belangrijke gebeurtenissen in haar leven:

"The contents of the buried box were chronicles of Pearl Blauvelt's private life, her obsessive, expressive drawings furiously rendered in colored pencils, revealing innocent Victorian memories of a woman who, by all accounts, was an outsider. Through those drawings, we can relive Blauvelt's daily experiences in New York and Pennsylvania and witness the births, deaths, and other activities of her everyday life."

> The Village Witch, over het leven en de tekeningen van Pearl Blauvelt.

"An extensive trove of pencil and colored pencil sketches on lined paper was discovered in a fruit crate years after her death at the house this reclusive woman called home in Pennsylvania. Her work includes figures, scenes and especially impressive still lifes of clothing. Her drawing of an arrangement of women's stockings, All Sizes Both Silk and Cotton, done in colored pencil on lined paper, was the standout of Blauvelt's pieces at the show."

> Gouden vondst in fruitkistje: Artnet over de tekeningen van Pearl Blauvelt († 1970) in Outsider Extravaganza.

"The giant, the Loughton race on the Isle of Man, the vaseline, the horses sweating up in Saratoga, Richard Serra: all are products of a fevered brain, incapable of reason or analysis, that doesn't know if it's coming or going. (...) Fortunately, unborn, future generations will stick this garbage with Bouguereau and Puvis de Chavannes where it belongs, in the dumpster. Collectors, all you have to lose is your money."

> Het Grote Matthew 'Cremaster Cycle' Barney Onderzoek (4 - slot): The Big Lie door Artnet's gevreesde Charlie Finch.

Met het vijfde en laatste deel, Cremaster 3, voltooide Matthew Barney vorig jaar zijn Cremaster Cycle. Net als in de voorgaande delen werd de hoofdrol, naast Barney zelf, gespeeld door een bekende uit de culturele wereld. Na schrijver Norman Mailer die in Cremaster 2 boeienkoning Houdini speelde en actrice Ursula Andres als The Queen of Chain in Cremaster 5, vertolkt beeldhouwer Richard Serra in dit laatste deel de rol van architect:

"His final film in the series begins beneath New York City’s Chrysler Building and includes scenes at the Saratoga race track, where apparently dead costumed horses race through a dream sequence, and at the Guggenheim Museum, where artist Richard Serra throws hot vaseline down the Museum’s famous spiral ramp."

> Het Grote Matthew 'Cremaster Cycle' Barney Onderzoek (3): Matthew Barney - mét echtgenote Björk - in een video over zijn voltooide Cremaster Cycle en een filmfragment - mét een vaseline-scheppende Richard Serra - van de opnames voor Cremaster 3.

Matthew Barney's Cremaster Cycle bestaat uit vijf delen - samen goed voor zeven uur film - waarvan Barney het vierde deel als eerste maakte. In 1995 was 'Cremaster 4 - Isle of Man' te zien in het Rotterdamse museum Boijmans van Beuningen:

"Barney zelf speelt een wezen dat half mens, half ram is. We zien hem tapdansen, onder water zwemmen, en door een ingewand-achtige tunnel kruipen. Ook komt er een echte ram in voor, en drie gespierde feeën die onder meer aan het picknicken zijn. Twee paar coureurs op hypermodern vormgegeven zijspanmotoren houden een racewedstrijd. Het is lang niet altijd duidelijk wat deze personages en hun bezigheden betekenen. Al kijkende dringt zich echter bij de toeschouwer onontkoombaar een dimensie van seksualiteit, lichamelijkheid en mannelijkheid op."

> Het Grote Matthew 'Cremaster Cycle' Barney Onderzoek (2): Cremaster 4 - Isle of Man in de serie seksualiteit en erotiek op de Boijmans van Beuningen website.

"He is best known as the producer and creator of the Cremaster films, a series of five visually extravagant works created out of sequence. The films generally feature Barney in myriad roles, including characters as diverse as a satyr, a magician, a ram, Harry Houdini, and even the infamous murderer Gary Gilmore. The title of the films refers to the muscle that raises and lowers the male reproductive system according to temperature, external stimulation, or fear. The films themselves are a grand mixture of history, autobiography, and mythology, an intensely private universe in which symbols and images are densely layered and interconnected."

> Het Grote Matthew 'Cremaster Cycle' Barney Onderzoek (1): The Cremaster Cycle.

Sinds jaar en dag kom ik hem tegen in boeken, kranten en tijdschriften: de foto van een roodharige man in wit pak met een duivelse blik in zijn ogen, afhangende puntoren en het onderschrift 'Matthew Barney: Cremaster Cycle'. Iedere keer weer bestudeer ik de foto, frons mijn wenkbrauwen en blader verder zonder het bijgaande artikel gelezen te hebben. Ondertussen weet ik nog steeds niet wat de beste man doet, waar zijn werk over gaat en waarom het - kennelijk - zo interessant is. Hoogste tijd dus voor Het Grote Matthew 'Cremaster Cycle' Barney Onderzoek.

> Het Grote Matthew 'Cremaster Cycle' Barney Onderzoek - deel 1, deel 2, deel 3 en deel 4.