Vanessa Beecroft's naakte dames in musea blijven omstreden - zijn ze kunst met een K of gewoon een handige manier om aandacht te trekken en veel geld te verdienen? Het Duitse Art Magazin maakt in de aanloop naar een tentoonstelling in Bielefeld de balans op en Beecroft zelf twijfelt:

"Die Kunstlerin lassen solche Reaktionen kalt. Vanessa Beecroft fühlt sich von Kritikern ohnehin missverstanden. „Ich wünschte, man würde meine Arbeit ansehen mit Alten Meistern wie Rafael, Piero della Francesca oder Tizian im Kopf", sagt sie. „Andererseits profitiere ich von Missverstandnissen mehr als von intellektuell korrekten Interpretationen."

> Peepshow mit Konzept - een artikel over Vanessa Beecroft in Art Magazin, naar aanleiding van haar komende tentoonstelling in de Kunsthalle van Bielefeld.

Young British artist Sam Taylor-Wood overtuigde voetballer David Beckham ervan dat er al meer dan genoeg foto's van hem bestaan, en filmde hem - in zijn slaap:

"Fans van de Britse voetballer David Beckham, wier idool dezer dagen de roddel rubrieken domineert vanwege een overspel-affaire, kunnen hem nu ook in een serieuzer omgeving bewonderen. De National Portrait Gallery in Londen vertoont vanaf vandaag een doorlopend videoportret, getiteld David, waarop een slapende Beckham te zien is. Het is een opname van een uur, die de kunstenaar Sam Taylor-Wood maakte na een training van Beckham in Madrid. Taylor-Wood wilde de voetballer vereeuwigen 'als een soort sleeping Beauty' (Doornroosje), zei ze maandag." (uit de Volkskrant, 27 april 2004)

> Zie ook BBC Arts' Sleeping Beckham makes art debut en een televisiefragment (realplayer) uit het BBC Journaal over de David van Sam Taylor-Wood.

In huis Marseille mocht ik geen foto's van de kunst maken, wel van het interieur (ik me stel me voor hoe ik bij vertrek samen met de portier de foto's op mijn camera zou doorlopen om te bekijken of ik me aan de aan de regels had gehouden en, zo niet, alle illegale opnamen zou wissen) maar dat kwam eigenlijk zeker zo goed uit. Het interieur van het zeventiende-eeuwse koopmanshuis aan de Prinsengracht in Amsterdam is namelijk minstens zo of misschien wel mooier dan de geëxposeerde foto's. Een plafondschildering hier, een tuinhuis daar, in iedere kamer een monumentale schouw - en dan hebben we het nog niet eens over het enorme gietijzeren fornuis in de Swiebertjekeuken in het souterrain. Kortom, die exposerende fotograaf moet wel van goeden huize komen om een willekeurige ruimte in het museum te overstemmen. Nou heeft Candida Hofer het geluk dat de bibliotheken die ze fotografeerde ook prachtig zijn, maar ik kan iedereen die nog nooit in huis Marseille was, vertellen: één keer is geen keer. Eerst het huis, dan de foto's.

> Hier groeien boeken uit de grond, foto's van Nederlandse bibliotheken door Candida Hofer in huis Marseille aangevuld met foto's van de bijbehorende bibliothecarissen door Bert Nienhuis.

De tentoonstelling Quicksand in De Appel, samengesteld door studenten van het jaarlijkse Curatorial Training Programme, had zowaar een Nederlandse primeur - die ook meteen het beste of in ieder geval dan toch het leukste van de hele tentoonstelling was. Erik van Lieshout maakte een amorf, spiegelend huisje van plexiglas, waarin hij een film vertoont die hij tijdens een artist-in-residence verblijf opnam in een bos bij een instituut voor verstandelijk gehandicapten. Door het hele gebouw heen hoor je de overslaande stem van Van Lieshout, terwijl hij zijn broer Bart vol vuur probeert duidelijk te maken waarom die geen vriend heeft. "Well Bart, if you want a boyfriend you shouldn't hug trees the day after" of "look, you're 29. If you behave normally you'll have normal friends". En "you don't have this uncomplicated Bart-child anymore". Hilarisch.

> De videoinstallatie Happiness van Erik van Lieshout in de tentoonstelling Quicksand, die tot en met 23 mei te zien is in de Appel in Amsterdam.

"Ieder oordeel is niet een oordeel over het kunstwerk, maar over de grenzen van wat voor ieder persoonlijk van ons moreel nog juist of niet-juist is. Uiteindelijk is dat pistooltje – naast alle inhoudelijke referenties aan geweld en kwetsbaarheid - vooral dus een spiegel van ons eigen moreel besef. En in die zin heeft het een geldigheid."
of
"Ik zie alleen helemaal niet dat dit werk een morele problematiek oproept. Zij doet het namelijk met haar eigen huid, vrijwillig, pijnloos en hygiënisch, en verder is er niemand bij of in betrokken. Het enige wat morele vragen zou kunnen oproepen is mijns inziens de rol van de arts die haar huid verwijderd heeft." ?

> Een discussie over het pistooltje op het Schoonheidspaleis, forum voor kunst en cultuur.

Ook tijdschrift Metropolis M signaleerde het "inmiddels geruchtmakende pistooltje" van Joanneke Meester en plaatste een speciaal voor de website geschreven beschouwing van Bart Rutten:

"Werken met huid is zeer beladen en daarmee riskant. De zucht van sensatie, die bijvoorbeeld de Body Art van de Wiener Aktionisten beslaat, verdringt het poëtische. De persoonlijk daad verwordt tot lyrische hysterie die weinig aan de verbeelding overlaat. Het is te confronterend, angstaanjagend door de gelijkenis met het onberekenbare van de waanzinnigen, waardoor je identificatie met de performance wordt geëlimineerd. Als kijker word je in de verdedigende rol geduwd.
Daarnaast wordt het verhaal eromheen groter dan de actie. Toen ik voor het eerst de opname zag van de Chris Burdens performance ‘Shoot’ (waarbij hij zich door zijn arm liet schieten) viel het resultaat mij tegen. De zweem van radicaliteit, in zekere zin het ongeloof in automutilatie was een eigen leven gaan leiden. De lefgozer Burden was voor mij groter geworden dan de kunstenaar Burden."

> Joanneke Meester - Huidna, een beschouwing van Bart Rutten voor Metropolis M.

Joanneke Meester liet door een bevriend chirurg een strook huid van twintig centimeter uit haar buik weghalen en naaide er een pistooltje model Beretta van. De Volkskrant vond dat het werk een plaats verdiende op de voorkant van de kunstbijlage en wijdde er een hoofdartikel aan. Het 'vleespistooltje' is misschien opvallend en gewaagd en roept, aldus Meester, vragen op als hoe ver kun je gaan, als kunstenaar? maar voor een goed kunstwerk is volgens mij meer nodig - en de uitleg van de kunstenaar in kwestie maakt het er niet beter op:

"Het pistooltje drukt mijn bezorgdheid over het toenemende geweld in de samenleving uit. Je treft iemand op afstand, zonder direct contact te maken, in tegenstelling met een mes, bijvoorbeeld. Het fascineert. Het is onwerkelijk. Onwezenlijk. Totdat je beseft dat het de huid is die wordt doorboord. Dan is de afstand opgeheven. Misschien leidt het tot bewustwording." (uit de Volkskrant kunstbijlage van 22 april 2004)

> Zie ook Kunstenares maakt uit eigen huid pistooltje dat - in een glazen vitrine, hangend aan nylondraden - te zien zal zijn op Kunstvlaai, van 8 tot en met 16 mei in de Westergasfabriek in Amsterdam.

In afwachting van de verhuizing naar het TPG-gebouw aan het Amsterdamse IJ leende het Stedelijk Museum een serie werken aan het Museum voor Moderne Kunst in Arnhem, dat er de tentoonstelling 'Secrets of the 90s' van maakte. Hans Den Hartog Jager van het NRC ging kijken en werd tegen zijn verwachting in aangenaam verrast:

"Wie de bak (vitrine vol ziekenhuisafval van Damien Hirst, red.) voorbij komt, stuit meteen op het geweldige Naked van YBA godfathers Gilbert en George - het edele duo tussen grote, fallusvormige drollen. Even verderop hangen twee goede Tracey Emins, er staat een representatieve reeks vazen van Grayson Perry, je valt met je neus in een ingewanden-foto van Cindy Sherman en passeert het prachtige Mickey of the Blinds, een groot Rob Birza-schilderij waarop een kreupele Mickey Mouse wordt geflankeerd door een rij verblindende tl-balken.
Dat en meer werken op de expositie leiden tot een verleidelijke conclusie die ze in het Stedelijk zelf blijkbaar over het hoofd zagen: dat er onder Fuchs wel degelijk intrigerende jaren negentig-werken de collectie zijn binnengeglipt." (NRC Handelsblad, 10 april 2004)

> Harde spiegel voor de jaren '90 - NRC Handelsblad over de tentoonstelling Secrets of the 90's, samengesteld uit de collectie van het Stedelijk Museum en tot en met 31 mei te zien in het Museum voor Moderne Kunst in Arnhem.

"'Het gelukkigste moment van mijn kinderjaren was de dag dat mijn vader dood bleef.' Nee, voor wat luchtige ontspanning hoeven we deze dagen niet naar De Hallen in Haarlem. In deze dependance van het Frans Halsmuseum worden tot medio juni twee videoinstallaties van de Britse kunstenaar Gillian Wearing getoond. De ene video, Prelude (2000) is een kort portret van een gestorven alcoholiste. In Trauma (2000) vertellen volwassen mensen over een tragische ervaring uit hun jeugd. (...)
De vertellers doen hun bekentenissen met een masker op. Aan de ene kant waarborgt dit hun anonimiteit, aan de andere kant keren zij hiermee letterlijk terug naar hun jeugd, aangezien het maskers van kindergezichten betreft. Dit maakt de geschiedenissen nog schrijnender." (de Volkskrant; 21 april 2004)

> De video Trauma van de Britse kunstenares Gillian Wearing is tot en met 20 juni te zien in haar tentoonstelling Family Portraits in de Hallen in Haarlem, die ook besproken werd door de IJmuider Courant.

Diane Arbus: A Husband and Wife in the Woods at a Nudist Camp, N.J. (1963) zie Artnet

Vanmiddag zendt het Kunstkanaal de film Bubble House van Tacita Dean uit - dé kans voor Amsterdammers, Rotterdammers en Hagenezen om een van Dean's films te zien zonder daarvoor naar haar tentoonstelling in De Pont in Tilburg af te reizen. Tacita Dean is gefascineerd door tragische helden die eigenlijk oplichters zijn; één van haar bekendste films, Teignmouth Electron, gaat over de zeezeiler Donald Crowhurst die maandenlang de wereld voor de gek hield door te doen alsof hij aan kop van een belangrijke zeilrace lag terwijl hij in werkelijkheid ergens ronddobberde. Tijdens haar research voor die film vond Dean vlakbij Crowhurst's scheepswrak op een eiland een merkwaardig bouwsel:

"Ook aan Bubble House (1999) ligt het verhaal van een excentrieke avonturier ten grondslag, een Fransman die op een van de Kaaiman-eilanden een futuristisch huis wilde bouwen dat bestand zou zijn tegen de kracht van de tropische stormen. Het huis is nooit afgebouwd en de man is wegens oplichting in de gevangenis beland."

> De film Bubble House van Tacita Dean op Kunstkanaal, zondag 18 april op verschillende tijden en zenders in Amsterdam, Rotterdam en Den Haag.

(vervolg) Koningin van de filmloop Marijke van Warmerdam exposeert in het Stedelijk Museum voor Actuele Kunst oftewel S.M.A.K. in Gent en bezoekt haar tentoonstelling samen met Wim Noordhoek van het VPRO radioprogramma De Avonden. Bij aankomst blijkt dat haar films uitstaan wegens een ongelukje van één van de suppoosten, maar geen nood - van Warmerdam zet ze zelf wel even aan en vertelt onder het genot van projectorgeluid over het hoe en waarom van regen in een badkamer, sneeuw in een theekopje en een sloot in gedachten. Ik zou bijna op de trein naar Gent stappen om met eigen ogen te zien waarover ze praten.

> Een reportage in geluid (Realplayer, doorscrollen naar 7 minuut 50) van een bezoek van kunstenares Marijke van Warmerdam en radiopresentator Wim Noordhoek aan de tentoonstelling Prospect in het S.M.A.K. in Gent.

"Weer zeg ik teveel. Dit werk is wat het is en daarom is het prachtige kunst. En nu kop dicht: alleen over slechte kunst kun je veel zeggen."

> Het warm aanbevolen Avondlog - door Wim Brands, eindredacteur van het radioprogramma De Avonden - over de interviewer Rudi Fuchs, het praten over kunst en de films van Marijke van Warmerdam.

Michele Robecchi:
Is failure an important element in your work? You once said that art failed.

Luc Tuymans:
Well, I don’t think you become an artist to win. You become an artist to lose. But you do it with style.

> The Dark Places, een interview met schilder Luc Tuymans door het tijdschrift Flash Art - nu met geheel vernieuwde website - ter gelegenheid van Tuymans' aanstaande tentoonstelling in Tate Modern.

Margreet Bulthuis maakt kunst voor meisjes; waar ík het deze week bij het opruimen van mijn kasten al niet over mijn hart kon verkrijgen die ene barbiepop die ik een paar jaar geleden for old time's sake kocht weg te doen - en zelfs een ogenblik overwoog een nieuwe garderobe voor haar te maken - koopt Bulthuis ze per dozijn om vervolgens een galerie tot levensgroot poppenhuis om te bouwen. Natuurlijk zitten er volgens het persbericht van die galerie hoogst politiek en maatschappelijk correcte ideeën achter het werk van deze mini-Vanessa-Beecroft, maar welk beter excuus dan het kunstenaarsschap kan een meisje zich bedenken om haar leven lang met poppen te mogen spelen?

> Het Red Tag Project featuring Barbie en Ken van Margreet Bulthuis in galerie Ron Mandos in Rotterdam.

Artnet komt, een maand na dato, met een jubelend verslag van Art Rotterdam, waar met de koopwaar "Dutch interiors" zijn samen te stellen "of such minimal elegance it would bring tears to Mondrian's eyes" en Birgit Schuurman en haar poes het tot kunst schopten. Speciale aandacht is er voor het beeld
His Unexpected Return van Tobias Schalken in de stand van mijn bijna-buurman Aschenbach & Hofland, dat ik begin dit jaar op weg naar de supermarkt een paar keer door het raam van de galerie zag om er vervolgens om de een of andere reden niet naar binnen te gaan - maar dat het raar was dacht ik al wel:

"For pure weirdness, though, nothing came close to the Tobias Schailkin's discomfiting His Unexpected Return, a sculpture installed at the booth of Aschenbach & Hofland. A girl in a white dress is slumped over a school desk, depicted in hyperreal detail but for the surreal transformation of her extended left arm into the elongated and very hairy arm of an adult man. "

> Artnet's Report from Art Rotterdam en meer werk van Tobias Schalken.

Ondertussen nam ik me dagelijks voor hier vaker iets te schrijven, maakte van een Dirk-tas een Dir-tas, lapte zestig vierkante meter raam, breide een roze rokje en drie paar sokken, plantte vier lavendelplanten en zaaide twaalf zonnebloemen, consulteerde een advocaat, plakte de letters sudsandsoda.com op de ramen van mijn atelier, formatteerde de harde schijf van mijn computer en bestond 'notes on art' twee jaar - op 7 april 2002 postte ik mijn eerste bericht. Ondertussen nam ik me dagelijks voor hier vaker iets te schrijven. Vergeef mij.