Terwijl ik dacht dat de komkommertijd wel zo'n beetje begonnen was, opent overmorgen in De Oude Kerk in de Amsterdamse rosse buurt zomaar een tentoonstelling van Rosemarie Trockel, een van mijn favoriete kunstenaars sinds ik haar werk in mijn eerste zelfgekochte kunstboek tegenkwam.

Trockel (1952) kreeg begin jaren negentig internationaal bekendheid met haar Strickbilder - de machinaal gebreide 'schilderijen' waarmee ze kritiek leverde op het veelgemaakte onderscheid tussen mannenkunst en vrouwenkunst; een van haar meest geciteerde uitspraken is "kunst over vrouwenkunst is net zo saai als kunst over mannenkunst" - maar bouwde in twintig jaar tijd een bijna onwaarschijnlijk divers oeuvre op, waarvan in De Oude Kerk een doorsnede te zien zal zijn.

> Rosemarie Trockel's "papier- en fotowerken, wolwerken, een schildermachine, tekeningen, een beeld, een zeefdruk en korte films" in een tentoonstelling in
De Oude Kerk in Amsterdam, van 2 juli tot 16 augustus.

Fotograaf Bob Petersen bezocht de zevende Den Haag Sculptuur en maakte de foto's waar ik al een tijdje op wachtte, van Damien Hirst's toch-niet-in-de-brand-verloren-gegane-beeld Charity tot de gothische Caterpillar van Wim Delvoye en de subtiele Bubbles van Malachi Farrell.

> De beelden van Den Haag Sculptuur 2004 aan het Lange Voorhout en in de Hofvijver, gefotografeerd en gepubliceerd door Bob Petersen.

> Blote vrouw met speklap en dwerg of de titels en schilderijen van Aaron van Erp, tot en met 8 augustus te zien in het Noordbrabants Museum in 's-Hertogenbosch.

Ik had al wel gehoord dat nationale tatoeëerder Henk Schiffmacher het Wilhelmus voor Het Volk wilde behouden door het woord voor woord op menselijke huid te vereeuwigen - bij toeval dat mij iets te toevallig is net als Shelley Jackson, die onlangs een kort verhaal op dezelfde manier publiceerde - maar gezien had ik het nog niet. In de Volkskrant dit weekend een foto van het lied, getatoeëerd op drieëndertig armen, benen, buiken en billen van "vrijwilligers uit 't Amsterdamse café Hesp". Misschien had het toch beter eigendom van Beatrix kunnen blijven?

> De Wilhelmus-dragers, met tekst en uitleg, op de site van Henk Schiffmacher.

De Zwitserse kunstenares Carol Bove begon met romantische tekeningen naar foto's uit jaren zestig en zeventig girly magazines - toen de vrouwen nog niet van plastic waren - voegde daar vervolgens de uitgetypte herinneringen van haar moeder aan diezelfde tijd bij en raakte uiteindelijk zo gefascineerd door het voorbije tijdperk van vrijheid en idealisme dat ze eindigde met het verzamelen van boeken, foto's en objecten uit de jaren zestig en zeventig - die gepresenteerd worden in boekenkastjes en op tafeltjes uit, juist, de jaren zestig en zeventig:

"Stacks and shelf-arrangements of period books (Black Rage, I Seem to Be a Verb, People's Park, Solaris, anything by John Lilly) mingle with geometric sculptures and wall drawings of tightly-stretched thread, while wispy inkwash renderings of Twiggy and other bygone beauties stare balefully from white sheets of paper pinned to the wall. The connecting glue is idealism." (tekst: Tom Moody)

> Le Temps des Souvenirs - Artnet interviewt Carol Bove over haar installaties, ter gelegenheid van de tentoonstelling Momentum 1 / Carol Bove in ICA Boston.

"Conservatief, zelfgenoegzaam, lui, intolerant. En bovenal egoïstisch. Pijnlijke kwalificaties kreeg de Nederlandse kunstwereld toegedicht, dinsdag tijdens een discussiebijeenkomst in kunstcentrum De Appel in Amsterdam. Opmerkelijk: de verwijten kwamen uit de beeldende-kunstsector zélf."

> Kunstsector in zichzelf gekeerd, de Volkskrant over het debat Vrijhaven: how do you spell that? dat afgelopen dinsdag plaatsvond in De Appel in Amsterdam.

Kunstcriticus Adrian Searle van de Guardian - die het werk van Tuymans al decennialang bekijkt, beschrijft en 'onder zijn huid' heeft - bezocht de vandaag geopende tentoonstelling in Tate Modern:

"Indifference is everywhere in Tuymans's art. It is one of the words that crops up repeatedly in connection with his work, along with anxiety, dislocation, disembodiment, horror, boredom, violence, repulsion, entrapment and repression. This indifference points to the paradox in his art: the most volatile and unmanageable subjects are treated with a cold eye, which looks not to the central horror of an event, but somewhat to the side, to some apparently insignificant or innocuous detail."

> Living dead - Adrian Searle in Guardian Unlimited over Luc Tuymans in Tate Modern.

Morgen begint in Londen een unieke overzichtstentoonstelling van de Belg Luc Tuymans - en dus was hij vandaag te zien in het Vlaamse journaal, dat op haar website een pagina aan het item wijdde, inclusief het televisiefragment waarin Tuymans ons rondleidt door zijn tentoonstelling in Tate Modern:

"Mijn werk zal bekeken worden door een hoop mensen, ik denk dat het Tate Modern een van de meest bezochte musea is in de wereld. Het heeft ook een symbolische functie omdat ge als kleine Belg er hangt, waarschijnlijk ook de eerste levende Belg, die een tentoonstelling heeft in een dergelijk instituut, dus in die zin iets dat u toch ergens nerveus maakt."

> Antwerpse schilder Luc Tuymans in Tate Modern, met videofragmenten van de nieuwsrubriek TerZake over de tentoonstelling van Luc Tuymans - die voordat hij schilder werd werkzaam was als buitenwipper, oftewel uitsmijter - in Tate Modern.

Marlene Dumas werd samen met Marijke van Warmerdam uitgenodigd door het Italiaanse museum Montevergini op Syracuse om er, geïnspireerd door het eiland en zijn kunstschatten, een tentoonstelling te maken. Met het schilderij Burial of Santa Lucia van Caravaggio - waarop een scène uit een legende over Syracuses beschermheilige Sint Lucia te zien is - als uitgangspunt schilderde Dumas uiteindelijk drie grote doeken waarin ze het beeld van de heilige Lucia verbindt met martelaressen van deze tijd, zoals de RAF-terroriste Ulrike Meinhoff en een vermoorde Tsjechische oorlogsheldin. Een recensent van Artnet bezocht de tentoonstelling en schreef een lyrisch artikel over Dumas' schilderkunstige kwaliteiten in het algemeen en haar door Sint Lucia geïnspireerde doeken in het bijzonder.

> Sight, Sin and Redemption - over Dumas' en Van Warmerdams tentoonstelling Con Vista al Celestiale (With a View from Heaven) op het eiland Syracuse, Italië.

Sinds kunstkoning Charles Saatchi haar schilderij van Princess Di kocht is Stella Vine de nieuwe rising star van de Britse kunstwereld, en als ex-stripper nog een met een smeuïg verhaal ook. Voer voor de Britse pers dus, die de omstreden aankoop meteen tot media event verhief en zo de tentoonstelling New Blood in de Saatchi Gallery tot een doorslaand succes maakte. Behalve dat zijn Vine's schilderijen, die volgens sommigen tot een nieuwe golf van 'meisjeskunst' behoren, gewoon fris, naïef en een beetje wild. Helemaal van deze tijd dus.

> Stella Vine's werk, website, weblog en een interview met BBC Radio (via ArtBBQ)

Op het Avondlog van Wim Brands las ik een nogal vilein artikeltje over kunstenaar Cees Krijnen en herinnerde me weer de foto's die ik begin dit jaar van Krijnens werk maakte, toen hij tegelijk met Ron Mueck in De Hallen in Haarlem exposeerde. Behalve Krijnens opgezette moeder - die qua uitvoering wel erg schril afstak tegen de levensechte beelden van Mueck - was er ook een vitrine met een servies van zijn hand te zien, waarop tussen het tradioneel Delfts Blauw op ieder afzonderlijk kopje, bordje en suikerpotje het woord kanker stond geglazuurd. Krijnens zesendertigdelige servies was waarschijnlijk schokkend bedoeld maar is en blijft ideetjeskunst - wat mij betreft heeft Wim Brands gelijk als hij zegt "wat Krijnen doet heeft niks van doen met het einde van de kunst, waarover Arthur Danto zo intelligent heeft geschreven. Het is nooit kunst geweest."

> Avondlog over kunstenaar en Prix-de-Rome-winnaar Cees Krijnen en, het eigenlijke onderwerp, After the End of Art, een boek van filosoof Arthur C. Danto.

Toen in 1928 de eerste fotocabine in Parijs verscheen, zag surrealist André Breton in het spiksplinternieuwe staaltje techniek een uitgelezen kans om zijn ideeën in de praktijk te brengen. Foto's zonder fotograaf, gemaakt door een machine en genomen voordat je de kans had je haar goed te doen en je beste gezicht op te zetten - voor de bedenker van het automatisme was het een ideale manier om de sturende hand van de kunstenaar kwijt te raken en het toeval de boventoon te laten voeren. Zesenzeventig jaar later zijn de pasfoto's die Breton samen met zijn surrealistische collega's in de Photomaton maakte, te zien op Art Basel:

"Here they all are: Breton, Max Ernst, Luis Buñuel, René Magritte, Yves Tanguy, Paul Eluard, Louis Aragon and Suzanne Muzard, the former prostitute for whom Breton had recently conceived a grand passion. This is a portrait gallery of surrealism at its zenith. Buñuel is about to collaborate with his eccentric Catalan friend Salvador Dalí to film Un Chien Andalou, Magritte to paint The Treason of Images - a blandly realistic pipe beneath which is written in a neat hand: "Ceci n'est pas une pipe."

> André in wonderland - de Guardian over de pasfoto's van André Breton en zijn vrienden, die deze week te zien zijn op Art Basel.

> De parels van Marilyn Minter - te zien en te koop in een oplage van vijf op het vandaag begonnen Art Basel, waar namens Nederland de galeries Fons Welters en Annet Gelink vertegenwoordigd zijn.

Voor ik hen vorige week zag in galerie Annet Gelink had ik nog nooit van ze gehoord, maar intussen schijnen de zussen Claudia en Julia Müller tot de top van de Zwitserse kunstwereld te behoren. Als kind legden de twee een verzameling plaatjes uit tijdschriften aan, die ze nu gebruiken als basis voor hun werk door afbeeldingen over te trekken op papier of er grote muurtekeningen van te maken. In galerie Annet Gelink is behalve een selectie van verrassend fris en prettig onhandig aandoende tekeningen op papier één van die muurschilderingen te zien, gecombineerd met geprojecteerde tekeningen. In het decor van een op de muur geschilderd bladerdek zien we steeds wisselende portretten van twee in zwart-wit uitgevoerde meisjes die als door gaten in een heg naar de bezoeker kijken - een installatie die rechtstreeks lijkt terug te grijpen op de gezamenlijke jeugd van de zussen.

> Popular Abstractions, tekeningen en projecties van Claudia en Julia Müller in galerie Annet Gelink in Amsterdam, t/m 17 juli.

Bij ShowStudio weten ze telkens weer beroemdheden uit de kunstwereld te mobiliseren om hun online projects te vullen. Een livechat met Tracey Emin hier, een zelf te naaien kledingstuk van Galliano daar en sinds vandaag kwam er een korte film met hunk
Brad Pitt in de hoofdrol bij. Pitt draagt, in wit pak en gefilmd door fotograaf Nick Knight, een gedicht van André Breton voor dat de Franse surrealist in 1937 maakte als ode aan zijn vrouw. In Freedom of Love, oorspronkelijk getiteld L'Union libre, beschrijft hij haar en haar lichaam in een opsomming van éénenzestig hypnotiserende regels. Kijken is niet persé noodzakelijk - want glamoureuze edelkitsch - maar luisteren kan wel.

> Freedom of Love - André Breton's gelijknamige gedicht voorgedragen door niemand meer of minder dan Brad Pitt en gefilmd door de Engelse Nick Knight, die de setting gebruikte bij een fotosessie met Pitt voor het tijdschrift Vanity Fair.

Het Amerikaanse kunstlog Artblog bezocht deze week in Washington een tentoonstelling van Sally Mann, die in de jaren zeventig bekend werd met foto's van haar kinderen maar zich tegenwoordig bezighoudt met het fotograferen van de dood. Wat begon met het uit sentimentele redenen vastleggen van het ontbindingsproces van de overleden hond van haar gezin, resulteerde uiteindelijk in een serie foto's van dode menselijke lichamen die voor wetenschappelijk onderzoek aan de universiteit van Tennessee net als Mann's hond Eva letterlijk worden blootgesteld aan natuurlijke ontbindingsprocessen:

"What made the photographs so unsettling, was not that they depicted dead bodies, but the context and the aesthetic of the images. I had expected the bodies to be in a sterile lab, not in a thickly forested area. By removing them from the context of 'specimen,' the images suggested that these forms were victims of horrific crimes, dumped for disposal. "

> Artblog over de tentoonstelling What Remains van fotografe Sally Mann in het Corcoran Museum of Art in Washington D.C.

Vandaag begint in Amsterdam het jaarlijkse World Wide Video Festival, voor de 21ste en naar het zich laat aanzien ook laatste keer. Volgens de Raad voor Cultuur die staatssecretaris Van der Laan adviseert, is videokunst uitgegroeid tot geaccepteerd medium binnen de beeldende kunst en dus moeten de miljoenen naar dat nieuwe medium, de Nieuwe Media oftewel de e-cultuur, dat volgens de beleidsmakers de Kunst van de toekomst is. Pionier van de electronische kunst Gerald van der Kaap denkt daar anders over en hoewel videokunst ooit net zo toekomstloos leek als digitale kunst nu, ben ik het met hem eens als hij zegt:

"E-cultuur, wat is dat, is dat niet een begrip uit de vorige eeuw?', roept beeldend kunstenaar Gerald van der Kaap, die zich al in een vroeg stadium bezighield met cd-roms en internetkunst. 'Kunst met een stekker? Websites? En waar zijn die dan te zien? Ik vind het raar dat een medium zo op de voorgrond moet staan. Kunst gaat toch niet om het medium, maar om een goed idee?" (uit de Volkskrant kunstbijlage, 10 juni 2004)

> E-cultuur, wat is dat? - de Volkskrant over de bedreiging van het voortbestaan van het World Wide Video Festival, belangenverstrengelingen in commissies en de 'schimmige wereld van websitemakers'. En, voor de liefhebber, teken hier om de voortgang van het Video Festival te steunen.

In een tweede aflevering van de serie Imagine zendt de BBC vandaag een documentaire uit over Lucian Freud - wat mij betreft een mooie gelegenheid om eens meer te weten te komen over de Britse schilder, en hofportretteur, die ik wel van naam maar nauwelijks van werk en leven ken.

> Sitting for Lucian Freud, een film over de schilder - en kleinzoon van Sigmund - Lucian Freud, vanavond op BBC One om 23:35 uur C.E.T.

Het vpro-radio-fragment in het bericht hieronder werkt dan misschien niet naar behoren, ter compensatie is Marc Bijl aanstaande donderdag levend te zien en te horen tijdens SMCS op 11, een serie lezingen en evenementen die het Stedelijk Museum organiseert in het veelbesproken restaurant op de bovenste verdieping van het TPG-gebouw. Vanaf acht uur 's avonds zijn daar de videofilms van Bijl te zien, toegelicht door de kunstenaar zelf - en dat alles onder het genot van 'lichte intimidaties' door, zowaar, Jeroen Jongeleen.

> Videowerken van/en Marc Bijl in SMCS op 11, donderdag 10 juni om 20.00 uur in Club 11 op de elfde verdieping van het TPG-gebouw in Amsterdam.

In het archief van radioprogramma De Avonden vond ik een aardig interview met kunstenaar Marc Bijl dat onlangs plaatsvond in de huiskamer van de kunstenaar, in aanwezigheid van zijn zeventien maanden oude zoon. Het gesprek over Bijl's werkwijze en zijn installatie in Stedelijk Museum CS nuanceert het beeld dat de media van Bijl schetst, waarin hij steevast wordt omschreven als ex-kraker en activist. In tegenstelling tot de clichés die dat oproept, is Bijl een uiterst genuanceerd kunstenaar die behalve de straat ook de gevestigde wereld van het museum omarmt en interessante dingen te vertellen heeft over zijn rol daarin.

> Een gesprek (Realplayer, scroll naar 21 minuut 14) tussen huisvader Marc Bijl en presentator Anton de Goede in het Vpro radioprogramma De Avonden, uit de aflevering van 20 mei jl.

"Er is moed voor nodig, de mentaliteit van een overlever, om nieuwe paden te verkennen en ze ook nog eens te delen met het publiek. Wat dat betreft is Roosens solo adembenemend openhartig. Maar de nieuwe objecten halen het niet bij de oude. Ze missen de meisjesachtige branie en de zachtschurende erotiek die zo prettig onrustig jeukt", schrijft de Volkskrant vandaag in een recensie. Misschien is het de reden waarom ik niet zoveel te zeggen wist over Maria Roosens tentoonstelling Met, waarvan ik mooie foto's maakte die desondanks toch een paar dagen bleven liggen. Net als die foto's is het werk mooi, en onmiskenbaar Roosen, maar heeft het allemaal nét niet. Haar beelden missen deze keer dat kleine beetje extra dat ze boven het anekdotische doet uitstijgen, waardoor de magie ontbreekt.

> Lullen aan een touwtje, tieten aan een kapstok en een boom vol wortels in de tentoonstelling Met van Maria Roosen in galerie Fons Welters, tot en met 17 juli.

Om half twaalf vanavond zendt BBC One een documentaire uit over Edward Hopper, de schilder die volgens de makers van de film veel mysterieuzer is dan zijn schilderijen - die ik eigenlijk al behoorlijk mysterieus vind - doen vermoeden:

"Hopper's unforgettable, cinematic images have become iconic, but as this film reveals the man himself was far more secretive and complex than his pictures might initially suggest, particularly in his fraught relationship with his wife and muse, Jo."

> The Mysterious Mr Hopper op BBC One om 23.35 uur, ter gelegenheid van een tentoonstelling van de schilder in Tate Modern. En, terzijde maar handig, meer kunst op tv is te vinden in de wekelijkse kunst-op-televisie-gids van Kunstwereld.

Wonder boven wonder, of niet, dook vandaag de Irakees-met-puntmuts
-en-electrische-draden-aan-zijn-handen in een tweede kunstwerk op en niet zomaar ergens, nee, op de voorpagina van de Volkskrant. Ene Anneke Auer bedacht een bronzen uitvoering van de Irakees als voorstel voor kunstproject De Dienst, dat in het leven geroepen werd om op democratische wijze het verplichte één-procent-kunstwerk te selecteren dat bij de nieuwe vleugel van de Tweede Kamer zal worden geplaatst. Kunstenaar Martijn Engelbregt, die vorig jaar al in het nieuws kwam met zijn illegalen-enquête, maakte een website waar maar liefst een jaar lang gestemd kan worden welk kunstwerk dat moet worden of waar, mocht men het allemaal niks vinden, nieuwe voorstellen ingediend kunnen worden. De bronzen Irakees ligt vooralsnog 'op de plank', maar op de voorpagina kan alvast gestemd worden op een vereeuwiging van Kenneth en Carla oftewel de hondjes van Pim.

> Internetter mag kunst voor Kamer kiezen, de Volkskrant over het kunstproject De Dienst van kunstenaar Martijn Engelbregt a.k.a EGBG.