De stad hangt vol met affiches, het NOS Journaal wijdde er gisteren een item aan en vandaag schrijft het Parool over de tentoonstelling Gogh Modern waarin het Van Gogh Museum hedendaagse kunstwerken presenteert die er - aldus het museum - zonder Van Gogh niet waren geweest, maar vindt het allemaal:

"Onbegrijpelijke onzin, wat geldt voor de hele tentoonstelling. Al zijn er mooie werken uit de collectie van het Stedelijk bijeen gebracht. Van grote namen als Dijkstra, Dumas, Goldin, De Kooning, Kiefer, Newman, Pollock en Rainer: pure verwennerij voor de Van Gogh-toerist die het Stedelijk links laat liggen. Al is het de vraag of hij verder komt dan de Shitty pictures van Gilbert en George, de keutelcollages die hem in de entree verwelkomen."

> Van Gogh en Nauman: je ziet haast geen verschil - het Parool over de tentoonstelling Gogh Modern in het Van Gogh Museum met werk van hedendaagse kunstenaars uit de collectie van het Stedelijk Museum, en het NOS Journaal (Media Player, doorscrollen naar 8:03 minuten) over de tentoonstelling met een interview met schilder Toon Verhoef.

Het Grote Live Interview met Tracey Emin dat eergisteren op SHOWstudio.com te zien was, bleek niet meer om het lijf te hebben dan een ééns per minuut verversende webcam boven een tekstblok waarin op gezette tijden vragen van het publiek en antwoorden van Tracey Emin verschenen. Nou ja, het publiek? Kate Moss, David Bowie en Louise Bourgeois kun je nauwelijks publiek noemen en het is hoogst onwaarschijnlijk dat ze precies om 15:00 GMT achter hun iMac zaten om Tracey eens wat originele vragen te stellen. Voor degenen die toch geïnteresseerd zijn:

> Tracey Emin IN CAMERA, het interview en de - niet zo flatteuze - plaatjes.

Ondertussen op de middenpagina van de papieren Volkskrant kunstbijlage:

"No Image No Message is de laatste bijdrage voor het Beeldinstituut de Volkskrant. Het Beeldinstituut komt na de zomer niet meer terug."

> Beeldinstituut de Volkskrant

Over rellen gesproken: "The celebrated Swiss art team of Peter Fischli & David Weiss is accusing the Honda motor company of copyright violation over a car commercial that began airing in Britain last April. The two-minute commercial for the Honda Accord, which supposedly took 606 takes to complete and involves disassembled parts of the Accord in an elaborate, Rube Goldberg-like set-up, is very similar to the artists' prize-winning 1987 videotape The Way Things Go."

> Fischli & Weiss V. Honda - Artnet News en
BBC News over de aanklacht van het Zwitserse kunstenaarsduo Peter Fischli & David Weiss tegen autofabrikant Honda, die in april dit jaar een televisiecommercial uitzond die verdacht veel lijkt op de dertig minuten durende film Der Lauf der Dinge (1987) van Fischli en Weiss.

> Van Australië via Wales naar Scandinavië: Her & Nu op Kunstonline.dk met in de linkerkolom de websites van de deelnemende landen - het lijkt het songfestival wel - aan de Biënnale van Venetië overzichtelijk op een rijtje.

Emmanuelle Antille, geboren Zwitserse maar ook een beetje Nederlands - in 1998 studeerde ze af aan de Rijksakademie in Amsterdam - is dit jaar door het moederland afgevaardigd naar de Biënnale van Venetië. Haar project Angels Camp, dat bestaat uit een film, geluids- en videoinstallaties, foto's, objecten, muziek én een roman, wordt in Venetië voor het eerst in zijn volle omvang gepresenteerd, maar was in de loop van dit jaar al gedeeltelijk te zien onder de naam 'Angels Camp - First Songs':

"A recurring fantasy in film and literature is the fate of characters exiled to a place where the structures of society no longer apply.
'Angels Camp - First Songs' is a four screen video installation featuring an array of characters who in Antille's words "have decided to run away from society" to a place "where they build their own rules." Lasting a total of eighteen minutes, the work contains both the magic and violence of a fairy tale."

> Angels Camp en de preview Angels Camp - first songs - met filmfragment - van kunstenares Emmanuelle Antille, tot en met 5 november te zien in het Zwitsers paviljoen op de Biënnale van Venetië.

Altijd al een vraag willen stellen aan britartist - en favoriet van uw hoofdredactrice - Tracey Emin? Aanstaande woensdag kan dat. Om 16:00 uur Nederlandse tijd is Emin live te zien en te horen in een interview op de website SHOWstudio:

"Cultural icon Tracey Emin, Britain's most celebrated female contemporary artist, takes the chair in our next live online interview so she can tell it from the heart, just as she does in her own vibrant practice. Click to [Submit Question]"

> Tracey Emin live in de rubriek IN CAMERA, een serie online interviews op de website SHOWstudio - winnaar van een Webby Award 2003 - waarin eerder model Kate Moss en ontwerper Peter Saville verschenen, op woensdag 25 juni om 16:00 uur.

"De foto zelf is vele malen groter. Het is een staand beeld. Veel meer strand, veel meer zee, veel meer licht. Een totaal andere blik en dus beleving en dus (denk ik) oordeel, dan dit tot een Hema-kiek gereduceerde geval met dat criminaliserende witte blokje. Sterker nog. In feite is dit kunstvernieling van The Sun. Iconoclasme."

> In discussie over de Dijkstra affaire op het Schoonheidspaleis - "dit Paleis is het domein van de schoonheidsliefhebbers" - met de hoofdredacteur van Kunstbeeld als aangever onder de naam Art.

Na ze eerst getest te hebben bij een voetbalwedstrijd in de Amsterdam Arena worden de jurken van Alicia Framis - die ik vorig jaar tegenkwam in galerie Annet Gelink - nu een paar keer per dag geshowd in het Nederlandse paviljoen op de Biënnale van Venetië. Framis maakte speciaal voor de gelegenheid een kleedkamer voor haar modellen:

"Op haar Anti-Dog Fitting Room, een kleedkamer met jurken van kogelvrije stof, bracht ze beledigingen aan als "Verdwijn uit mijn leven lelijke trut" of "Ga terug naar waar je vandaan komt". Het zijn zinnen die de kunstenaar optekende in Birmingham, waar ze een tijdlang samenwerkte met alleenstaande moeders, en gediscrimineerde of mishandelde vrouwen. Framis vroeg hen naar uitspraken die ze nooit meet wilden horen en vroeg copyright aan op deze zinnen, om ze zo uit het taalgebruik te verbannen. Daarnaast liet ze jurken maken van kogelvrije stof, zodat de vrouwen zich weer veilig konden voelen." (NRC Handelsblad, 20 juni 2003)

> Foto's van de voorbereiding en de show van Alicia Framis' project Anti-Dog op de Biënnale van Venetië.

"Venetië wilde af van het imago dat de presentatie van een of meerdere kunstenaars per land alleen maar de commercie zou dienen. Wat ook altijd het geval was. Temeer omdat een dag na de opening van de biënnale de internationale kunstwereld doorvloog naar de kunstbeurs in Basel, waar het gros van de in Venetië aangeboden kunstenaars te koop werd aangeboden. (...)
Nog steeds worden er in Venetië reputaties gemaakt en bestendigd. De euforie waarmee Rein Wolfs, verantwoordelijk voor de Nederlandse inzending, tijdens de opening vertelde dat zich voor het werk van zijn kunstenaar Carlos Amorales al enkele kopers hadden gemeld, spreekt boekdelen." (Rutger Pontzen in de Volkskrant kunstbijlage, 19 juni 2003)

> Basel ABC, Artnet's ooggetuigenverslag van de kunstbeurs Art|34|Basel met werk van Erik van Lieshout en Alicia Framis, ook te zien in het Nederlandse paviljoen op de biënnale.

"Het veilinghuis onderhandelt nu over een schadevergoeding met de verkoper van de foto, de Nederlandse galeriehouder Rob Malasch.

'Heel vervelend', vindt Malasch. 'Maar ja, tegen de druk van zo'n groot concern kan een kleine zelfstandige als ik niet op.' The Sun drukte de foto af onder de kop Can art get any sicker, en betichtte Sotheby's en Dijkstra van 'pedofiele porno'. 'Een overweldigende meerderheid' van de lezers was het daarmee eens.

Dijkstra's huis in Londen werd daarop belaagd door journalisten, fotografen 'en allerlei griezels', vertelt Malasch. 'Zij is nu ondergedoken. Rineke is helemaal over haar toeren en wil niemand spreken of zien.' De fotografe was woensdag niet bereikbaar voor commentaar."

> Dear Sun deel 2: de Volkskrant over 'de Dijkstra affaire' in Foto Dijkstra uit veiling na campagne en (update) The Sun als overwinnaar in het artikel - met gecensureerde kleurenfoto - Vile baby pic sale is axed.

Het gerenommeerde veilinghuis Sotheby's zou volgende week tijdens een contemporary art auction in Londen een foto van de Nederlandse fotografe Rineke Dijkstra te koop aanbieden, maar tabloid The Sun en haar lezers staken er een stokje voor:

"Veilinghuis Sotheby's in Londen heeft woensdag besloten een foto van de beroemde Nederlandse fotografe Rineke Dijkstra terug te trekken van een veiling. Het gaat om een afbeelding van een jong naakt meisje met gespreide beentjes op het strand van Castricum aan Zee.
Volgens een woordvoerster van Sotheby's ontving het bedrijf veel klachten via e-mail en telefoon, nadat de Britse tabloid The Sun diverse keren over de zaak had bericht.
Lezers noemden de foto kinderpornografie en raakten volgens de krant woedend toen justitie in Engeland besloot dat de plaat niet onfatsoenlijk was. Ongeveer 6000 mensen belden de krant, van wie 96 procent de afbeelding aanstootgevend vond, beweert de boulevardkrant."

> ANP's Sotheby's weert Dijkstra-foto van naakte peuter en de ingezonden brieven van lezers in The Sun's Sotheby's are sick to sell photo of nude tot over de omstreden - en online helaas onvindbare - foto van Rineke Dijkstra.

Gelukkig hebben we eens in de twee jaar de Biënnale van Venetië om de kunstkomkommertijd door te komen - na Shapely Venice serveert Artnet vandaag Venice in Pictures, terwijl ik hier inmiddels aan het vijfde bericht toe ben. Een goed excuus is dat de tentoonstelling tienduizenden vierkante meters beslaat, er 30 landen officiëel en nog eens 29 op eigen gelegenheid aan deelnemen, en dat hij nog tot 2 november duurt. Maak uw borst maar nat.

> Artnet's Venice in Pictures en een gestolen link van Cioran - die schrijft "Nadat ik allerlei kranten las die de Biennale besproken, en dus vooral de paviljoens van hun eigen land, een kritisch geluid in het Parool. Toch veel leuker zo." - naar De Biennale is stuitend politiek correct in het Parool.

In het Italiaanse paviljoen op de Biënnale van Venetië is een beeld te zien van de Belgische kunstenares Berlinde de Bruyckere - een vrouwenfiguur staat op een klein plankje aan de muur, het gezicht en lichaam bedekkend met haar lange haar. Een paar jaar geleden zag ik het werk van de kunstenares in De Brakke Grond in Amsterdam, waar ze een enorme stellage behangen met knuffeldieren en dekens toonde, die je via een eng, wiebelig trapje kon beklimmen. Dekens spelen een belangrijke rol in de Bruyckere's werk, hoewel ze die inmiddels door paardenhaar vervangen lijkt te hebben:

"Het is de dualiteit van liefde en lijden, dreiging en bescherming, leven en dood, waarmee het werk van De Bruyckere zich voortdurend laat associëren. Over haar dekenvrouwen - diverse vrouwenfiguren, van wie de armen en benen levensecht zijn, maar de rest van het lichaam schuil gaat onder dekens - zegt ze: ‘De relatie tussen tonen en schuilen is een relatie die zich voordoet binnen één beeld. Het beeld dekenvrouw heb ik voor het eerst gemaakt in de periode van de genocide in Rwanda in 1993-1994. Ik toon een beeld van iemand die eigenlijk niet gezien wil worden. Op dat moment was ik zelf bezig met de vraag naar de essentie van het huis. Voor mij betekent dit een plek om te kunnen schuilen, alleen te zijn, te kunnen denken. Toen zag ik mensen op de vlucht met alleen een deken om zich te beschermen, te dekken. Zo is het beeld voor mij ontstaan."

> Berlinde de Bruyckere

"Five artists share the airy, bright Dutch pavilion, which features a working bar by Meschac Gaba dispensing delicious ginger cocktails that were especially welcome, considering the heat."

"De hiphopvideo over homoseks met Turken en Marokkanen van Van Lieshout, de modeshow van bullitproof kleding van Framis en de cocktailbar met zelfgebrouwde gingerwodka van Gaba springen er dit jaar uit."

"Dit zijn kunstenaars die nadenken over de rol van kunst in de huidige samenleving en de interactie met het publiek dat daarbij cruciaal is."

"Het resultaat is een idealistische, maar ook energieke tentoonstelling. Vergeleken met de sobere schilderijenpresentatie van Daan van Golden, vier jaar geleden, en de serene video's en foto's van Liza May Post in 2001, maakt het Hollandse paviljoen dit jaar een levendige indruk."

> Van boven naar beneden: Artnet, de Volkskrant, Kunstbeeld en NRC over de Biënnale en Onze Jongens in Venetië.

"In de van haar bekende ijle stijl die balanceert tussen figuratie en sferische abstractie zet ze taferelen neer als meisjes opgehangen aan een touw, gestrekt liggende lijken in zij-aanzicht (de Jezus in zijn graf van Holbein), van close-ups van mannen en vrouwen op hun sterfbed of in de lijkkist. Klinkt allemaal heel morbide, maar dat is het juist niet. Het zijn indringende, melancholische studies naar emoties rond verlies, eindigheid én – op een vreemdsoortige manier – verlossing. En alles geschilderd in die zo prachtige, ‘vlekkerige’, efemere stijl. Suggestie, daar draait het om bij Dumas. "

> Dag 2 van Kunstbeeld's Berichten uit Venetië - Robbert Roos over de tentoonstelling Suspect van Marlene Dumas in de Fondazione Bevilacqua La Masa in Venetië.

"De Landelijke Inspectiedienst Dierenbescherming heeft woensdag in het stadsmuseum in Woerden een videoband in beslag genomen waarop de kunstenaar Theo van Meerendonk goudvissen voor zich 'laat werken' tot ze bezwijken. De kunstenaar heeft achttien goudvissen in verf gedoopt, hen op papier gelegd en net zo lang laten spartelen tot ze dood waren. (...) Van Meerendonk had twintig vissen aangeschaft, maar bij de achttiende kreeg hij het zo moeilijk dat hij besloot de overige twee te laten leven 'en die worden nu goed verzorgd." (ANP/De Volkskrant, 12 juni 2003)

> “Kunstwerk” wegens dierenmishandeling in beslag genomen, over het omstreden werk Goudvissen Schilderen - onder het motto "iedereen kan schilderen" - van kunstenaar Theo van Meerendonk.

> Charles Saatchi - de man die nooit op de foto wil - met Ron Mueck's Dead Dad en Sarah Lucas' Fried Eggs in de BBC documentaire The Saatchi Phenomenon die - helaas, want vol roddel en achterklap - al afgelopen woensdag werd uitgezonden.

Robbert Roos, hoofdredacteur van het tijdschrift Kunstbeeld, vertrok naar Venetië en doet daar vanaf vandaag verslag van de prestigieuze Biënnale:

"De Biënnale van Venetië begint aanstaande zondag voor het publiek, de pers en genodigden kunnen van donderdag tot en met zaterdag alvast een 'sneak preview' krijgen, maar op dinsdag zijn de eerste kunstliefhebbers (...) al in de stad. Heel veel is er nog niet te beleven, want het officiële openingsprogramma begint toch echt donderdag pas."

> Kunstbeeld's Berichten uit Venetië, dagelijks vanaf de 50ste Biënnale van Venetië met als thema "Dreams and Conflicts: The Dictatorship of the Viewer"

Hebben is hard. Is lichaam. Is twee borsten.
Is naar de aarde hongeren en dorsten.
Is enkel zinnen, enkel botte plicht.

> Uit een gedicht van Ed. Hoornik, geciteerd in het artikel Midden in de keuken het hakblok met het mes over Oek de Jong's boek - in twee dagen gelezen en zojuist dichtgeslagen; één man die zo over me schrijft en ik ben gelukkig - Hokwerda's kind (2002).

Dit weekend opende in galerie Paul Andriesse de jaarlijkse zomeropstelling - onder de toepasselijke titel 'The Summer of 2003'. In de tentoonstelling met werk van acht bekende en minder bekende kunstenaars, wordt een hele wand in beslag genomen door een aantal enorme vellen papier die er uitzien alsof ze half af onder de handen van de kunstenaar weggerukt en in de galerie gehangen zijn. Een mooi werk van de Amerikaanse kunstenaar Edgar Arcenaux, die samen met zijn vader een reis naar de geboorteplaats van zijn familie in Texas maakte:

"Die reis was het beginpunt van een installatie getiteld Re-Moval waarvan een deel in de galerie zichtbaar zal zijn. Arcenaux heeft vellen papier tot op de grond gehangen en daarop verschillende plekken vol getekend. Soms zijn er delen uit het geheel geknipt en met tape elders gehangen (of verkocht). Hierdoor verandert het werk bij iedere tentoonstellingplek van karakter."

> Re-Moval, een Never-Ending tekening van de Amerikaanse kunstenaar Edgar Arcenaux (1972) in The Summer of 2003 in galerie Paul Andriesse.

"In the evenings, I confess, I do think, but I never trouble any one else with my thoughts. I carefully avoid any appearance of preoccupation and eccentricity, which might lead those I live amongst to suspect the nature of my pursuits. Following my father's advice -- who from my childhood has counselled me, just in the wise and friendly tone of your letter -- I have endeavoured not only attentively to observe all the duties a woman ought to fulfill, but to feel deeply interested in them. I don't always succeed, for sometimes when I'm teaching or sewing I would rather be reading or writing; but I try to deny myself. (...) I trust I shall never more feel ambitious to see my name in print; if the wish should rise, I'll look at Southey's letter, and suppress it."

> Charlotte Brontë op 16 maart 1837 in een brief aan dichter Robert Southey.

  

In het Volkskrant Magazine van dit weekend een aardig stuk - in de wat vreemde stijl van schrijfster Corine Koole, die wekelijks een BN'er observeert - over kunstenaar Erik van Lieshout en zijn voorbereidingen op de Biennale van Venetië 2003 die volgende week begint. Voor de Nederlandse presentatie in Venetië maakt van Lieshout een film over "vier Koerden, één Turk, homoseksualiteit en discriminatie", maar het valt nog niet mee om die precies goed te krijgen. De onzekerheden en existentiële twijfels van Erik van Lieshout, door de ogen en in de woorden van Corine Koole:

"Ik kan het niet helpen, denkt hij als hij zijn jas aantrekt, misschien moet ik ermee kappen, misschien ben ik helemaal geen kunstenaar. Dat gepruts maakt een mens er niet vrolijker op. Nooit weet ik of iets goed is. Nooit weet ik zeker of iets af is. Tot op het laatste moment kan ik het verpesten, bij een verkeerde houding tussen tekeningen en film kan ik de presentatie straks alsnog over de top helpen."

> Het werk van Erik van Lieshout is van 15 juni tot en met 22 november te zien - in een door hem zelfgemaakte aanbouw à la Rietveld van het Nederlandse paviljoen - als onderdeel van de Nederlandse afvaardiging op de 50ste Biennale van Venetië.

"Míjn tweeling is al weg", zei kunstenares Anya Janssen toen ik haar vorige week vertelde dat ik even daarvoor bij een opening de tweelingzusjes Raeven de hand had geschud. In galerie Torch presenteerde Anya Janssen zelf 'Double-Edged', een nieuwe serie doeken - die op het eerste gezicht foto's lijken maar bij nader inzien prachtig mysterieuze, duistere schilderijen blijken te zijn - over een tweeling die ze een jaar lang volgde:

"Het uitgangspunt van de nieuwe serie is het leven van een eeneiige tweeling. Deze komt uit een klein dorp ergens in Nederland en is opgegroeid binnen een streng religieuze gemeenschap. De tweeling - identieke tienerzusjes - leven dan ook volgens de beperkende tradities van het geloof. Ze bevinden zich tussen twee werelden, als een vroom duo in een banale wereld, waardoor een soort bondgenootschap is ontstaan waar de buitenwereld weining vat op lijkt te hebben. Gedurende een jaar volgde ze de tweeling intensief en documenteerde ze het leven van het tweetal. Met behulp van interviews en fotoseesies, maar ook met door de zusjes zelf vervaardigde beelden, legde ze een real life verzameling aan waaruit geput kon worden." (Arjan Reinders in Kunstbeeld)

> Double-Edged, een tentoonstelling van Anya Janssen in galerie Torch in Amsterdam, t/m 28 juni.

"De Utrechtse professor Willem Koops, die de geschiedenis van de jeugd onderzoekt, spreekt zowel van een 'gemankeerde jeugd als een gemankeerde volwassenheid'. In tegenstelling tot enkele decennia geleden heeft de jeugd ongecensureerd toegang tot typisch volwassen media als televisie, internet en mobiele telefonie. De elektronische media kent geen geheimen. En zonder geheimen kan het begrip kind niet bestaan, stelt Koops."

> De tentoonstelling Child in Time - die misschien beter 'Girl in Time' had kunnen heten - in het Gemeentemuseum Helmond, met foto's van onder anderen Hellen van Meene en Alexandra Vogt (t/m 7 september).

De geschiedenis van Gabrielle d'Estrees - rechtsboven en "a beauty with a flawless complexion. She had blue eyes, golden hair, and her whole presence beamed with intelligence, gentleness and grace" - spreekt tot de verbeelding. Als grote liefde van de Franse koning Henry IV leidde Gabrielle een luxe leven maar kon niet met hem trouwen, vanwege het eenvoudige feit dat de koning al getrouwd was. Desondanks bleef Henry IV haar, vermomd als boer, bezoeken in het kasteel waar ze woonde, bezorgde haar drie onwettige kinderen en deed een aantal vergeefse pogingen om haar officieel tot zijn koningin te kronen. In 1599 - het jaar waarin ook het doek geschilderd werd - stierf Gabrielle op achtentwintigjarige leeftijd aan een mysterieuze vergiftiging.

Misschien is Gabrielles verhaal, behalve het vreemde tafereel zelf, een van de redenen waarom het schilderij Gabrielle d'Estrees and One of Her Sisters in the Bath naast Ann Lislegaard meer kunstenaars inspireerde. In 1959 baseert de Belgische schrijver Marnix Gijsen zijn boek De School van Fontainebleau op het schilderij, in 1995 voorziet regisseur John Boorman het doek van een verhaal in zijn film Two Nudes Bathing, in 2001 maakt kunstenares Melanie Machot The Fontainebleau Series en in Duitsland verspreidden Die Grünen vorig jaar tijdens de verkiezingscampagnes een affiche waarop een foto stond van twee vrouwen in dezelfde enscenering als de 16de eeuwse Gabrielle en haar zuster. Tegen het affiche - een pleidooi voor de acceptatie van homoseksuelen - werd een plakverbod uitgevaardigd.

> Untitled (Fontainebleau) van Ann Lislegaard, vrij naar het wonderlijke schilderij Gabrielle d'Estrees and One of Her Sisters in the Bath (1599) uit de school van Fontainebleau en te zien bij galerie Paul Andriesse op Art Basel 2003.

"Stel u in de Grote Kerk van Naarden op bij het paneel waarop werk van de Engelse Corinne Day hangt en let op de reactie van de bezoekers bij het zien van de foto die My bloody knickers, 1996 heet. Bij een enkeling blijft het bij alleen een vertrokken gezicht, bij het gros klinkt een hartgrondig 'gétverdemme!'. Te zien op de foto, die in het Nederlands Ongesteld, 1996 heet: een bebloede damesslip. Inderdaad, het gaat om menstruatiebloed. En daarmee heeft Day zowaar een taboe te pakken."

> Het Parool in Bloederig, onheilspellend, rauw, fel en grenzeloos over de - op het internet helaas onvindbare - foto My Bloody Knickers van de Engelse fotografe Corinne Day op het FotoFestival Naarden.

De zon scheen, de vogels floten en de meisjes in zomerjurken leken speciaal voor de gelegenheid besteld. Kortom, het was een prachtige dag voor de opening van een tentoonstelling van de heldere en ongecompliceerde schilderijen van Jeroen Allart. Allart - die er met zijn gladde hoofd, archetypische bril en de Dr. Martin's, schoen der schoenen, aan zijn voeten uitziet alsof hij zojuist uit een van zijn eigen schilderijen is gestapt - was in een ver verleden grafisch vormgever maar zijn werk overstijgt die vorm en is van een wonderlijke schoonheid. Plaatjes kijken helpt niet, gaat dat zelf zien.

> Mijn foto's van zijn schilderijen, maar op verzoek van de kunstenaar: all images © Jeroen Allart, masterpainter - die tot en met 28 juni te zien zijn in Galerie Aschenbach en Hofland in Amsterdam.